Home sweet home at Ignacio’s

De tijd met Anita was zo snel gegaan! Voordat we het door hadden stonden we alweer op het vliegveld om Anita uit te zwaaien. Het leek als de dag van gisteren dat ze was aangekomen. Maar helaas, het was tijd om gedag te zeggen.

Nadat we als echte vliegtuig spotters vlakbij de startbaan wat vliegtuigen over hadden zien komen, namen we de bus naar het strand. Van Anita en Boris had ik een paar kitesurf lessen voor mijn verjaardag gehad en daar wilde ik gelijk gebruik van maken. In een klein tentje aan het strand wachtten we op mijn kitesurf instructeur Ruben. Een ietwat verlegen jongen uit Cartagena die al vele jaren zijn kunsten op het kite board vertoonde. Na wat theorie kon ik oefenen met het besturen van de vlieger. Wat een groot ding zeg! Met een oppervlakte van dertien vierkante meter toch wel iets groter dan het matrasje dat ik gewend was. Vooral niet in de ‘power zone’ bewegen was de opdracht. En dat was duidelijk. Als ik de vlieger al in de buurt liet bewegen gaf het zo’n kracht dat het onmogelijk was om te blijven staan. Het doel was om de vlieger onder controle te houden en vooral bij harde wind niet te laten bewegen. Gelukkig had ik dit snel onder de knie en kon ik onverwacht al het tweede uur het water in. Het water dat zo warm was, dat je er niet aan hoefde te wennen, heerlijk! Nadat Ruben een aantal keren had voorgedaan wat de bedoeling was, mocht ik mijn kunsten vertonen. Body dragging was de opdracht, ofterwijl me door het water voort laten slepen door de vlieger. Wow, dit was lekker! Hoe sneller ik de vlieger liet bewegen, hoe sneller ik door het water vloog. Zoooo gaaf!

De volgende dag mocht het board erbij komen. Trots liep ik met mijn zwemvest aan om het board bij de school op te halen. Liggen in het water, de vlieger zo stil mogelijk laten bewegen, mijn voeten op het board en gaan! Nou ja, gaan… Het was even wennen om en het board en de vlieger te besturen. Ik heb dan ook menig keer in het water gelegen, net als de vlieger. Hoe vaker ik het deed, hoe beter het ging. Het was werkelijk zo gaaf! De beste sport, naast skiën om te doen! Al staande op het board vlieg je over het water. Heerlijk dat gevoel van snelheid en vrijheid. En als het goed gaat, kost het nog niet eens zoveel kracht. Dit ga ik veel vaker doen!

Nadat ik de kitesurfcursus van acht lessen had gehad, waren we inmiddels lang genoeg in Cartagena verbleven. Een week met Anita en een week om te kiten. Het werd volgens ons dus hoog tijd om de grote stad te verlaten. Op naar het platteland met de vriendelijke mensen, mooie natuur en minder drukte. Guatape stond op het programma. Een dorpje aan een groot meer dat bekend staat om zijn grote rots die boven het dorp uitsteekt. Een en al kraampjes langs het water met in het water vele boten, waaronder rond toer boten met uiteraard grote muziekinstallaties en een dansvloer. In Zuid Amerika mag de harde muziek uiteraard niet ontbreken. Het was duidelijk een dorp dat leefde van de toerisme en gezelligheid. Gelukkig viel de hoeveelheid toeristen op donderdag, de dag dat wij aankwamen mee.

Ons hostel had uitzicht over het meer dat tientallen kilometers lang door het landschap slingerde. Erg mooi! Nadat we onze tent voor het hostel op het grasveld op hadden gezet, liepen we het dorp in. Vele kleurrijke huisjes, gezellige terrasjes en straten met kinderkopjes gaven de stad een erg leuke uitstraling. Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht en dus besloten we een onderkomen binnen te zoeken; een biljarttafel waar alle oude mannen van het dorp zich verzamelden voor een biertje of om een balletje te schieten. Met de pisbakken openlijk in de ruimte naast de biljarttafels een echt mannen onderkomen. Helaas lukte het ons dit keer niet zo goed om de ballen in de gaten te mikken, maar desalniettemin een leuk uitje om te doen. Eens wat anders. Net als dat we die ouwe lui hier eens wat anders te kijken hadden gegeven.

De volgende dag was het gelukkig droog en wandelden we via een voetpad langs de grote weg naar de enorme rots die boven het landschap uit stak. Een wenteltrap was te zien die langs de rots naar boven liep. In wit was het getal 61 op de rots in metershoge cijfers geschilderd. Waarom? Het antwoord was typisch Zuid Amerikaans… Ze waren van plan Guatape op de rots te schilderen maar halverwege de U besloten ze dat dit toch niet het goede plan was. Resultaat; 61.
Nadat we ons door de restaurantjes en toeristische verkoopstentjes hadden geworsteld, begonnen we aan onze klim van 775 trappen omhoog. Het leek een hele klim, maar gelukkig bleek het mee te vallen. We werden bovenop verwelkomt door een groot Heineken blik dat diende als prullenbak, kraampjes met toeristische hebbedingetjes en een prachtig uitzicht! Tussen de vele bossen slingerde het meer. Mooi blauw water tussen het vele groen. Het was prachtig!

Het hostel verhuurde een kano en dus konden wij het niet laten een ochtendje te kanoën. In een twee persoonskano peddelden we door het meer langs de huisjes, bosachtige en kale strandjes en genoten we van onze pauzes op de kleine, uit rood zand bestaande eilandjes. Onderweg geen andere kano vaarders en aangezien we niet op de vaarroute van de toeristische boten voeren, lekker rustig.

Ondanks dat we het enorm naar onze zin hadden in het gezellige en knusse hostel in Guatape, vertrokken we er na een aantal dagen naar Rio Claro. Een reservaat met hoe kan het ook anders, de Rio Claro als hoogtepunt. Door de bus werden we bij de ingang van het park afgezet. Een groot hek met wat restaurantjes gaf de ingang van het park aan. We werden zoals wel vaker hier in Colombia verwelkomt door een chagrijnige tandenflossende vrouw bij de receptie. Veel wandelen bleken we er helaas niet te kunnen en dus besloten we er twee nachten te blijven. Het was zondag aan het eind van de middag en dus vertrokken alle Colombianen weer huiswaarts waarna wij samen met een enkele Canadees overbleven op de camping. Een groot grasveld aan de rivier met her en der kampvuur afdrukken en een gebouwtje met dames en heren toiletten.
Ondanks dat het tussen de twintig en dertig graden was, besloot Boris een kampvuur te maken. Het was tot nu toe nog nooit gelukt en dus werd het de hoogste tijd. Hoeraaaa, dit keer lukte het hem het vuur aan te houden! Met een t-shirt aan vanwege de hitte, genoten we van het kampvuur, van onze standaard pasta met tonijn maaltijd en daarna een filmpje op onze laptop.

De volgende dag wandelden we langs de rivier het park in. Netjes aangelegde stenen paden liepen langs de rivier langs her en der bungalows voor toeristen. Aan de hoeveelheid huisjes te zien, moesten hier af en toe hele hordes toeristen komen, maar daar was in dit geval niets van te merken. De rivier werd her en der door grote mooie witte rotspartijen omringd en er waren leuke strandjes waar we heerlijk konden luieren en als afkoeling de rivier in konden.
Onderweg wandelend langs de rivier, kwamen we langs een zogenaamd suicide afstapje, zo’n acht meter boven de rivier. Met onze Spaanse kennis konden we uit het bord opmaken dat je hier op eigen risico vanaf mocht springen. Na wat twijfelen besloten we de sprong toch niet te wagen; stond dit er echt in het Spaans? We wisten het niet helemaal zeker en mocht het toch niet diep genoeg zijn, zou dit toch jammer zijn voor de rest van onze reis. Gelukkig zagen we later een groep jongeren waarvan twee van de jongens de sprong durfden te wagen. Ze kwamen er zonder letsel vanaf en dus moesten wij dit toch ook doen. Boris sprong er zonder veel uiterlijke moeite vanaf. Zijn gil en zijn enthousiasme toen hij beneden in het water aangekomen was, deden me toch bedenken of er niet ergens toch wat spanning aanwezig was. Nu Boris was gesprongen moest ik uiteraard ook maar. Verschrikkelijk! Het was meters naar beneden en bij iedere benadering van de rand van de afgrond gingen mijn gedachten van ’Ja, nu ga je springen’ naar ’Nou, dat lijkt me toch niet zo heel fraai’ . Even mijn gedachten op nul en toch maar de sprong gewaagd. Het bleek echter zo hoog te zijn, dat ik tijdens het vallen nog genoeg tijd had om na te denken hoe eng het wel niet was. Boris zijn woorden “als je bent gesprongen is het niet meer eng” waren complete onzin. Dat maakte de kick er echter alleen maar groter op bij aankomst in het water. Gaaf!!!! Morgen nog een keer :).

De volgende dag gingen we met de enige andere kampeerder, de Canadees en een ouder Amerikaans stel de zogenaamde ‘caverne tour’ doen. Een tocht door een grot die aan de ene kant van de berg begint en aan de andere kant in de rivier uitkomt. Het begon met een klim de heuvels in. Via glibberige weggetjes door de bossen kwamen we na een uur wandelen en glijden bij de ingang van de grot uit. Een metershoog gat in de rotsen met her en stokken en afval dat door de rivier mee was gesleurd van het inheemse dorp dat een paar kilometer verderop lag. In de grot werden we direct verwelkomt door een stel vleermuizen en een vogelachtig nachtdier, geen idee meer wat de naam ervan was. Met onze hoofdlamp op ons hoofd, wandelschoenen aan, liepen we over de rotsen door de rivier in de grot. Pikkedonker was het. Met name mooi wanneer we in het midden van de grotten na zo’n half uur wandelen al onze lichten uit deden. Een complete duisternis en volledige stilte. Bijzonder om eens mee te maken. Dan bedenk je je, dat je eigenlijk altijd wel iets van geluid of licht om je heen hebt. Na onze lichten weer aan te hebben gedaan begon het ruigere deel van de wandeling. Al glijdend door glijbaan gevormde rotsen, banjerend over de rotsen, springend en zwemmend in plassen ploeterden we door de rivier. Het was een hele survival door de grotten vol met stalagtieten en -mieten. We eindigden in de rivier waar we met een touw onszelf naar de overkant trokken en weer op bekend terrein van de Rio Claro kwamen. Een leuke tocht door de grotten hadden we achter ons!
Nu stond ons nog de sprong van de tien meter hoge afsprong te wachten. Gisteren hadden we de andere sprong al gedaan en nu moesten we toch ook van de hoogste af springen. De Canadees ging voorop en deed alsof het niets was. Gaf een gil beneden, en gaf nog even aan Boris de tip mee, zijn handen niet horizontaal te houden. Het klonk ook vrij hard toen hij in het water kwam. Waarschijnlijk niet de meest comfortabele houding. Terwijl Boris er direct achteraan ging, was het mij te hoog. Verschrikkelijk, nog meer tijd om tijdens de val na te denken! Een uur later ben ik terug gegaan naar de afsprong. Dit kon toch niet?! Ik moest en zou springen!!! Maar nee… na een half uur boven zenuwachtig heen en weer te hebben gedribbeld besloot ik onder toeziend oog van een hele familie veilig aan de waterkant het toch op te geven. Een sprong van de twee meter minder hoge afsprong bleek mij wat beter te bevallen en bij neerkomst in het water gaf de spanning mij zo’n kick, dat dit meer dan genoeg was. Ik had toch nog een keer gesprongen. De hoge laat ik voor de kerels over.

De bustoer naar Bogota duurde wat langer dan verwacht. Halverwege moesten we in een andere bus overstappen waarvan de chauffeur nog uitgebreid een lunch nam, waarna ons nog een lange file te wachten stond. Gelukkig kwamen we in de avond weer terug bij onze oude werkplek Ignacio. Terwijl Boris het hek over klom om Ignacio te laten weten dat we er waren, bleef ik veilig achter het hek wachten, waar de blaffende honden zich niet durfden te vertonen. Ignacio was blij ons weer te zien, net als wij hem en zijn terrein. Home sweet home! Zo voelde het. Heerlijk, even een paar weekjes weer op bekend terrein, gezellige constante mensen om ons heen, genoeg projecten om ons bezig te houden en iedere avond hetzelfde bed. Heerlijk!
Het was te zien dat Ignacio en zijn vrijwilligers niet stil hadden gezeten. De tuin was een heel stuk veranderd; planten waren gegroeid, paden waren aangelegd en een hekwerk was geplaatst voor de groeiplanten. Maar no worries, er was nog genoeg voor ons te doen. We hoefden ons zeker niet te vervelen. Wel leuk overigens, dat hij tegenwoordig veel vrijwilligers kreeg. Wij hadden zijn profiel aangepast, waardoor hij tegenwoordig dagelijks mailtjes ontving, terwijl dat voor die tijd zelden gebeurde. Enkel wij waren geïnteresseerd in de paar regels die hij op het internet had geplaatst.

Leuk was het dat er nog twee andere backpackers in zijn huis verbleven, namelijk David en Elisa uit België. Overdag was het lekker werken in de tuin en vanaf eind van de middag gingen we met zijn oude Renault 4 het dorp in of zaten we gezellig in zijn woonkamer. De BBQ die Ignacio de vorige keer had beloofd, maar er niet van was gekomen, hebben we hem alsnog laten geven. Heerlijk! Ignacio kwam oorspronkelijk uit Argentinië dus hoe kon het ook anders. Een grote lap vlees van meer dan twee kilo waar de katjes jaloers op waren en als nagerecht een warme ananas. Heerlijk!
Ignacio ging twaalf dagen naar Mexico en aangezien David en Elisa na een week op de boerderij weer verder trokken, hadden wij het rijk even voor onszelf. Ook wel lekker. Zoveel leuke projecten om te doen dat ik het meestal jammer vond als ik rond vijf uur weer moest stoppen met werken. De volgende dag weer verder.
De projecten bestonden voornamelijk uit het mooier maken van de tuin. Een pergola wilde Ignacio wel en dus konden we bamboe zagen aan de rand van het terrein. Enorme gaten hadden we in de grond gegraven waarna we de bamboe hierin plaatsten en met touwen aan elkaar knoopten. Lekker creatief en heerlijk met de handen bezig. Hoe mooi was dat! Thuis was ik blij als ik klaar was met werken, terwijl ik hier tot in de late uurtjes door had willen gaan. Helaas werd het vroeg donker.
Naast de pergola was de wens om een ‘chill out’ te krijgen in de tuin. Een ronde cirkel aan de rand van de vijver hadden we uitgehakt waarna we her en der op het terrein rotsen verzamelden om deze in elkaar te puzzelen en op te vullen met klei. Het resultaat was werkelijk prachtig! Zoiets zou ik zo graag ook in Nederland willen doen! Recyclen van de spullen die je op je land hebt liggen en daar zelf wat van bouwen om je tuin mooier te maken. Met de gemiddelde tuingrootte van een paar vierkante meter in Nederland verwacht ik echter niet dat dat gaat lukken. Dan maar genieten van de mogelijkheden die we hier kunnen krijgen.

Ook Ignacio bleek onwijs blij met het resultaat. Hij kon zijn ogen niet geloven bij terugkomst uit Mexico. We hadden ook helemaal niet hoeven werken, maar gezien onze productiviteit van werk voordat hij vertrok, had hij wel verwacht dat we niet stil konden zitten. Nou ja… wij… Voordat hij vertrok, meldde hij me nog dat ik Boris niet moest dwingen om te werken. Als hij de hele dag wilde slapen, moest hij dat doen. Wat dacht hij wel? Dat ik Boris een schop onder z’n kont zou geven als hij gebroken in bed zou liggen? Een ding had hij in ieder geval goed; Boris hield van slapen. Ondanks dat, had hij ook behoorlijk zijn handen uit de mouwen gestoken en het resultaat mocht er zeker wezen!

Na drie hele productieve weken die onwijs snel voorbij gingen, was het nu weer tijd voor vernieuwing, namelijk de koffie regio. Inmiddels zijn we op weg naar Salento, waar we zullen genieten van heerlijke bakjes koffie en vast vele andere dingen.

Tot de volgende keer maar weer!

Voor foto’s zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6069748274544974961?authkey=CMDj5tK8t-vogAE#photos/114174391794013405407/albums/6069748274544974961?authkey=CMDj5tK8t-vogAE