Japan, een wereld van verschil!

Na twee jaar werd het tijd om afscheid te nemen van Zuid Amerika. Tot op de laatste dag hadden we totaal niet het gevoel dat we het continent gingen verlaten, maar nu was het dan echt zo ver. We verruilden het ongeorganiseerde, rommelige, prachtige en inmiddels erg warme Zuid Amerika voor het overgeorganiseerde en nette Japan in het midden van de wintertijd. Maar niet voordat we een tussenstop van twintig uur in Mexico City maakten.
We hadden tijd zat en dus verlieten we het vliegveld in Mexico om kennis te maken met de stad. Het ongeorganiseerde dat Zuid Amerika kende, kende Latijns Amerika blijkbaar ook. Niet alleen waren we nog niet uit de chaos, ook waren de vele eetkraampjes nog niet verdwenen. Dit keer niet met kip en rijst, maar met taco's, taco's en nog eens taco's. Een mooie gelegenheid om te ontbijten met taco's. Een dunne wrap met erop een mix van vlees, saus en wat verdwaalde groentesnippers smaakte werkelijk heerlijk. Het zou die dag zeker niet bij deze enige taco blijven.
De stad Mexico City was onverwachts bijzonder mooi. Vele oude grote gebouwen, stijlvolle kerken, juwelen zaken, groene parken, roze taxi's en autovrije winkelstraten kleurden de stad. Met als hoogtepunt was er de grootste plaza van Latijns Amerika waar trots de vlag van Mexico wapperde. We hadden inmiddels wel aardig wat plaza's gezien, maar deze was inderdaad immens!
Naast het bekijken van de stad Mexico City was het een mooie mogelijkheid om nog eens een biertje te drinken met onze in Colombia ontmoette Ignacio, ofterwijl Chipi. We hadden een paar weken bij Chipi in Bogota in Colombia mogen wonen en nu bezochten we hem in zijn nieuwe woonplaats in Mexico. Onder het genot van een koffie met cake in de morgen en een stel taco's met Corona in de middag kletsten we bij in een cafeetje, restaurantje en in het park. Hij had inmiddels zijn leven hier weer aardig op de rit, al zou het ons niets verbazen als we hem ooit nog eens ergens anders op de wereld weer tegen zouden komen. Een echte settelaar was het toch niet.
Nadat we Chipi gedag hadden gezegd en voor de laatste keer onze buik vol hadden gegeten bij een van de taco kraampjes, vertrokken we weer terug naar het vliegveld om aan het laatste deel van onze reis naar Japan te beginnen. Na enige vertraging, blijkbaar was de timing van Latijns Amerika hetzelfde als die van Zuid Amerika, hadden we nog een laatste blik op de miljoenenstad met alle lichtjes in het donker, sliepen we nog wat in het vliegtuig in tegenstelling tot de eerste brakke vlucht en kwamen we na een totale trip van 44 uur eindelijk in Tokyo aan. Eindelijk, we waren op onze bestemming, Tokyo, Japan!

We keken onze ogen uit! Het was hier zo anders! En we waren nog niet eens het vliegveld af. Overal Japanse tekens, uiteraard Japannertjes, alles perfect netjes, strak en geen rommeltje te bekennen. Het eerste fotomomentje begon al bij de toiletten. Naast de traditionele Japanse hurktoiletten, zoals ze deze gaten ook in Frankrijk kennen, hebben ze hier voornamelijk de zogenaamde 'Western style' toiletten. Toiletten die eruit zien zoals in Nederland maar dan net een tikkeltje luxer. Niet alleen zijn ze standaard voorzien van verwarmde wc bril, ook zit er een heel bedieningspaneel naast. Van voor en achter kun je je laten wassen, drogen en dat ook nog eens allemaal naar eigen wens ingesteld. Een hardere, zachtere, warmere of koudere straal, het kan allemaal. Mocht je de behoefte hebben om het toilet door te spoelen om zo de buren niet te belasten met onaangename geluidjes, dan zit er het zogenaamde spoelgeluid functie op. Ideaal, niets geen ongemakkelijke geluidjes en geen watermisbruik. Waar wacht Nederland nog op!

Na een snelle doorloop bij de douane, ondanks het hoge aantal mensen, lieten we ons informeren bij het informatiecentrum. Wat vriendelijk waren ze hier zeg! Ze hielpen tot in de details om alles voor je uit te zoeken. Als we alle data al vast hadden staan, hadden ze de accommodatie alvast voor ons willen reserveren. Boris was niet zo van de foldertjes, informatie inwinnen en vragen zoals ik, en dus was duidelijk dat een uur bij de I meer dan genoeg was en het tijd was om richting ons hostel te gaan.
De eerste uitdaging stond voor de boeg, het uitzoeken van de juiste trein. Gelukkig bleken de elektronische borden om de zoveel seconden ook een Romaans lettertype te kennen wat het een heel stuk makkelijker maakte. Mocht je haast hebben, moest je even wachten, maar je zat uiteindelijk in ieder geval in de goede trein. Ook wij vonden de juiste trein die ons in een uur richting het centrum van Tokyo zou brengen. We zaten helemaal vol adrenaline in de trein. We waren zo enthousiast van alle nieuwe dingen die we zagen!
We reden door kleine rijstveldjes met traditionele huizen langzaam richting de grote stad. Grote collecties van zonnepanelen stonden midden tussen de rijstvelden. Het was duidelijk dat hier werkelijk alles bebouwd was! Stond er geen huis, dan werd het stukje land wel gebruikt voor een weg of de landbouw. Geen grote velden, maar kleine veldjes die allen netjes verdeeld waren. Hoe dichter we bij de stad kwamen hoe meer we tussen de vele kermis verlichtingen kwamen. Grote winkels met neon reclameborden kleurden de buitenwijken van de stad. In het centrum steeds grotere gebouwen en enkel nog beton.

Met een temperatuur van zo'n dertig graden lager dan in Santiago in Chili, was het duidelijk dat het hier een heel stuk kouder was dan waar we vandaan kwamen. Met de winterjas aan en muts op liepen we dan ook overenthousiast al om ons heen kijkend door de straten van Tokyo op zoek naar ons hostel.
We maakten even een tussenstop bij een van de drankautomaten die ze hier in overschot hadden. We waren er al eens door Tine en Lucas, onze wandelmaatjes uit Patagonie, op gewezen, maar nu konden we de kleurrijke automaten inderdaad met eigen ogen zien. Op bijna ieder kruispunt stond een soort van coca cola automaat met drankjes waar wij enkel naar konden gissen wat de inhoud was. Koud, warm, frisdrank, koffie, thee en soep, het zat er allemaal in. Proberen was de enige manier om ze te leren kennen en daar hadden wij uiteraard weinig moeite mee. Iedere dag een nieuwe onbekende en na onze Japan trip zou het onbekende bekend moeten zijn geworden.

We waren niet helemaal zeker waar we heen moesten en dus raadpleegden we voor het eerst onze Osmand kaarten op onze telefoon. Tot nu toe vonden we de digitale kaart maar wat onavontuurlijk, maar hier voor Tokyo tussen straatnamen met Japanse tekens en Japans sprekende mensen leek het ons geen overbodige luxe. We waren nog geen minuut aan het kijken op onze voor hier ietwat ouderwets uitziende telefoon, of een meisje kwam ons in het Engels vragen waar we heen moesten. Ze pakte haar vijf jaar nieuwere mobieltje erbij, zocht onze bestemming op google maps op en wees ons de weg. En het bleef niet bij het uitleggen van de weg, ze liep zowaar de hele kilometer mee! We hadden het al eens gehoord dat Japanners zo vriendelijk zijn om je helemaal te begeleiden naar het eindpunt, maar nu mochten ook wij dit in levende lijve ondervinden. Wat bijzonder!

We kwamen aan in ons hostel dat typisch Japans was. Buiten een tuin van vele keien, bonsai boompjes, een vijver met Koi karpers en bruggetjes. Bij de ingang dat bestond uit een typisch Japans houten schuifdeur stond een verzameling van schoenen, binnen van bruine slippers. Nadat ook wij onze schoenen hadden verruild voor slippers, werden we naar onze kamer geleid. Houten vloeren, schuifdeuren van een houten geraamte met matglas ertussen en smalle gangetjes waar de slaapkamers aan lagen. Nadat we onze spullen hadden achtergelaten in het hostel, gingen we meteen op pad. Het was nog ochtend, we hadden een jatleg en dus konden we maar beter bezig blijven.
We besloten de wijk Asakusa met zijn wel bekende shrines en tempels te bezoeken. Japan stond bekend om zijn vele shrines, heilige plekken die mensen bezoeken wanneer ze een wens hebben of heilige producten willen achterlaten. Voor ons ging het vooral om het bekijken van de imposante gebouwen. Het was zondag en dat was te merken ook! Wij waren duidelijk niet de enige die die dag een kijkje bij de shrines en tempels wilden nemen. Met ons dachten duizenden Japanners dit ook. Zondag was namelijk voor hen de dag om er met het hele gezin op uit te trekken. De kleine straatjes omringd door eetkraampjes en restaurantjes stonden vol met kleine Jappanertjes allen met hun fototoestel in de aanslag. De vele rood witte lantaarns met Japanse tekens gaven het een typische Japanse uitstraling. Overal langs de kant van de weg stonden mensen in de rij voor een van de vele voor ons onbekende lekkernijen. Dit keer niet meer voor een kwartje zoals in Zuid Amerika, wat ons ertoe weerhield om direct het eerste de beste snackje te kopen. Via een rode grote poort met zwart witte lantaarns onder het puntige meervoudige dak van sierlijke zwarte dakpannen kwam je uit bij het grote plein waar de shrine stond te pronken. De shrine zag eruit als een grote rode tempel met vele zwart gouden versiersels, trappen en een aantal sierlijke daken. Om het plein her en der kraampjes waar je op een stukje hout je wens kon schrijven en deze in een van de vele rekken vol met houten bordjes op kon hangen. Bij de ingang van de shrine kon je een grote bel luiden, een diepe buiging maken, twee keer in je handen klappen en dit geheel afsluiten met nog eens een buiging als respect voor de shrine. Voordat je dit kon doen, mocht je echter nog aansluiten in de rij van meer dan honderd wachtende mensen. Wij sloegen over.
We wandelden door de straatjes en keken onze ogen uit naar de winkeltjes met vele voor ons onbekende spullen, eten en de mensen waarvan menigeen traditioneel in kimono gekleed ging. Het was hier zo anders! De grote stad hadden we in Zuid Amerika inmiddels wel gezien, maar hier in Japan konden we weer onze ogen uitkijken.
Die middag besloten we onze kunsten met chop sticks te vertonen in een typisch restaurantje in de wijk bij het hostel. Een klein restaurantje waar een man of acht rondom aan een bar zat te eten. In de hoek stond de machine waar we het eten moesten kopen. Gelukkig was de medewerkster van het restaurant zo vriendelijk ons te helpen met een Engelse menukaart met plaatjes. We kozen voor medium noodles met een rauw ei. Bij de kaartjesmachine was duidelijk welk ticket we moesten kiezen, waarna we het geld in konden werpen. De groene button indrukken en de kaartjes kwamen naar buiten. Nadat we deze aan de medewerkster hadden gegeven werd ons eten bereid. Daar zaten we dan, tussen de Japanners in een klein knus restaurantje met onze groene thee te wachten op onze eerste noodles met rauw ei. Iedereen om ons heen was al aan het genieten van de soep met noodles. Genieten deden ze hier in de vorm van slurpen en dat was dan ook goed te merken. In Nederland zou je het niet durven in een restaurant, maar hier was het beleefdheid om te tonen dat het eten smaakte. Na tien minuten mochten ook wij aan het slurpen beginnen. Het was heerlijk! En zelfs het eten met chopsticks viel reuze mee! Het was even wennen, maar we hadden nog twee maand de tijd om onze vaardigheden te verbeteren. Het eten was in ieder geval heerlijk om vaker voor te oefenen.
Na het eten gingen we naar de supermarkt. Normaalgesproken was ik sowieso al wel van het shoppen in supermarkten in het buitenland, maar hier was het al helemaal een topattractie. We keken onze ogen uit naar de vele onbekende producten die er stonden. Niet alleen koekjes en frisdranken met onbekende plaatjes en teksten, maar ook waren er schappen vol met producten die we in Nederland niet kenden. Hele schappen vol met kruiden voor over de rijst, een versafdeling vol met sushi en gefrituurde groente en vis, schappen vol met rijstcrackers en sausjes en dingetjes waarvan het voor ons gissen was waarvoor dit gebruikt kon worden. We waren weer een twintigtal foto's verder op ons fototoestel. Zelfs bij het afrekenen keken we nog onze ogen uit. Alles ging hier zo netjes en op zo'n geordende wijze! Bij het geven van het geld werd dit netjes met twee handen aangenomen. Het geld werd in een machine gedaan, waarbij automatisch het wisselgeld eruit kwam. Alsof het een casino was, werd het altijd netjes gestreken briefgeld keurig voor je geteld en werden de muntjes op geordende wijze bovenop de kassabon aangereikt. Uiteraard werd het wisselgeld met twee handen netjes teruggegeven, waarna iets in het Japans gebrabbeld werd en er een diepe buiging werd gemaakt. Help! Overal bogen ze voor je. Ze waren zo beleefd! Het voelde net alsof we de koning en koningin waren. Hoe ongemakkelijk! We kwamen alleen maar wat eten kopen! Bijzonder was het zeker!
De volgende dag begonnen we enigszins brak aan de wijk shibuya. De lange vlucht en de jetlag waren we duidelijk nog niet te boven, maar de frisse lucht en de vele bezienswaardigheden zorgden wel dat we wakker bleven. Vanuit het hostel namen we de metro richting het centrum. Gelukkig stond ook hier overal weer in het Engels de wijken bij de haltes en wisten we zowaar een elektronisch ticket uit een machine te kopen. Dat viel al reuze mee. Eenmaal in de metro was duidelijk dat wij de 'gringo's' waren. Iedereen was netjes in zwart gekleed, de mannen in pak en de dames in rokjes. De mensen zijn hier trouwens bijzonder slank. Het is een bijzonderheid om een dikke Japanner te zien. Iedereen zat perfect rechtop, velen met een mondkapje voor, er ging geen mobiele telefoon af en praten deden ze ook al niet. Wat een volk, het leken wel robots! Waar je in Nederland menigeen in zijn stoel zou zien hangen of op zijn minst een aantal chagrijnig zou zien zitten en velen hardop aan de telefoon schreeuwen, was het hier een verzameling van een en al stalen blikken waarbij niemand communiceerde en iedereen geleerd zou hebben hoe zich netjes op te stellen. Wij liepen er maar als sloebers bij met onze kapotte schoenen, wintersport gekleurde jassen beplakt met ductape en broeken waarbij de scheuren in het kruis hingen. Wat apart! Na twintig minuten verbaasd om ons heen te hebben gekeken, heel zacht ons enthousiasme met elkaar te hebben gedeeld, want ja normaal praten voelde hier echt heel onbeschoft en goed opgelet te hebben of we ons station niet mistten, kwamen we bij de eindbestemming Shibuya aan.
We stapten uit bij een van de toeristische hoogtepunten, namelijk het drukste kruispunt van Tokyo. Omringd door vele hoge gebouwen vol met neonlichten kwamen hier vier grote twee baanse wegen bij elkaar. Op het kruispunt vele zebrapaden die het mogelijk maakten om zowel recht als diagonaal over te steken. De grootste chaos was nog wel bij het groene licht van de wandelaars. Van alle kanten staken de mensen door elkaar heen over. Een prachtig gezicht vanaf de tweede verdieping van het metrostation. Het verschijnsel stoplicht bleek in Japan sowieso al een andere betekenis te hebben dan dat wij in Nederland kennen. Waar we in Nederland nog wel eens over willen steken met name in de grote stad op de kleine weggetjes, bleek het hier not done te zijn om door het rode stoplicht heen te gaan. Ook al is het nog zo'n klein weggetje en is er in de verste verte geen auto te bekennen. Altijd wacht je netjes voor de gele streep en ga je netjes achter of naast je voorganger staan. Dringen was er niet bij.
De wijk Shibuya stond bekend om zijn vele winkeltjes, restaurantjes en gokhallen. Her en der liepen de bijzonder geklede meisjes rond in hun korte roze rokjes, verkleed als popidool. Vele winkels hadden aan de buitenkant figuren van de welbekende manga stripfiguren. De vele restaurantjes toonden op straat hun menukaart in de vorm van opgemaakte borden in etalages. Had je nog geen honger, dan kreeg je het hier wel van. Niet alleen hadden ze vele borden vol met rijst, noodles, vlees en groentes, ook was er menig restaurantje dat enkele zoetigheden als pannenkoeken, wafels en ijs verkocht. Het zag er allemaal uit om te smullen! De vele pachinko's ofterwijl gokhallen waren al van verre te horen. Binnen was het een paradijs van vrolijke geluidjes die van de kleurrijke veel bespeelde machines afkwamen. Wij namen er vooral een kijkje om de sfeer te proeven, wellicht een volgende keer wagen we ook onze kansen.
In een van de vele 7/11 zaakjes haalden we ons middageten. Met een magnetron en waterkoker bij de uitgang, kon je hier je eigen noodels of ander eten opwarmen. Daarna namen we een kijkje in een van de vele grote elektronica zaken. We hadden verwacht vele dingen te zien die we niet kenden, maar dat bleek tegen te vallen. Buiten de vele rijstkokers met verschillende functies was er niet heel veel anders dan een grote mediamarkt zaak in Nederland. Enkel de massagestoelen waar menigeen op lag te slapen was voor ons een hoogtepuntje. Ook wij zetten onze schoenen aan de kant en namen plaats in een van de vele kneedmachines. Heel veel goed kon het ons echter niet doen, maar bijzonder was het zeker!
We vervolgden onze weg naar de wijk Ueno waar uiteraard een shrine aanwezig en dus namen we hier een kijkje. In een bosachtig park lag een plein met hierop de shrine. Om het plein stonden bruine stalletjes met groene sierlijke daken waar je wederom weer je houten plankje kon kopen om je wens op te schrijven. Dit keer geen rode shrine maar een bruin gekleurde met groen dak. Met de grote bomen aan weerszijden een bijzondere blik in een grote stad.
In de avond gingen we op zoek naar het regeringsgebouw met op de 41ste verdieping een uitzicht over de stad. We hadden enige haast om nog voor sluitingstijd het gebouw te halen, konden het niet goed vinden en vroegen daarom een voorbijganger naar de weg. Met het toeristische gidsje en een plaatje van het regeringsgebouw maakten we duidelijk waar hij heen wilden. Wij konden geen Japans, hij geen Engels en dus werd het praten met handen en voeten. Om ons de weg te wijzen, liep hij helemaal mee totdat we bij het gebouw aankwamen. En geen honderd meter, maar hij sjouwde wel een kilometer met ons mee. Typisch weer iets Japans!
Bij het regeringsgebouw wisten ze al precies waar we heen moesten en stuurden de nette mannetjes in pak ons met hun witte handschoentjes de goede richting uit. Met de lift naar de 41ste verdieping op een hoogte van 202 meter en daar hadden we een prachtig uitzicht over de miljoenenstad. Eerst nog bij licht en na een half uur in het donker met de vele verlichting. Op de achtergrond zagen we Mount Fuji, de meest bekende kegelvormige vullkaan van Japan. Het was erg mooi!
Na de hele dag in de wijk Shibuya en Ueno rond te hebben gewandeld, maakten we die avond een bezoekje aan de wijk Sjinjuku. Vele neonverlichting kleurden de wijk, samen met de kleine straatjes waar zo'n 300 barretjes aan zaten. Met een entree van zo'n 500 yen en een biertje van zo'n 700 yen, kon dit met een wisselkoers van 1 euro = 130 yen een duur avondje worden. Voor ons bleef het met de jetlag enkel bij het wandelen door de verlichte straatjes met zijn vele kleine knusse kroegjes. Ook bijzonder leuk!
In de lokale supermarkt kochten we de afgeprijsde sushi boxen, aten dit op in ons hostel, waar we na een drukke dag heerlijk in slaap vielen.

De volgende dag begonnen we onze dag op de Tsukiji vismarkt van Tokyo met een sushi ontbijt. Aan de rand van de markt waren kleine restaurantjes die allen ontbijt verzorgden van de verse vis. In de lonely planet stond aangegeven dat je het beste kon ontbijten bij 'Daiwa Sushi' en daar gingen we dus naar op zoek. Het was duidelijk welk restaurant het was. Voor de ingang stond wel twintig man netjes in zigzag patroon achter elkaar te wachten. Zonder duwen, trekken of enige chaos stonden ze te wachten totdat ze door de medewerker naar binnen werden geleid. Ook wij schoven aan in de rij. Na zo'n drie kwartier te hebben gewacht, mochten ook wij, samen met zes anderen naar binnen. We namen plaats aan een bar, waarachter drie koks het eten stonden te bereiden. Achter het glas lag alle verse vis klaar. Het zag er heerlijk uit. Iedereen nam hetzelfde, namelijk het standaard menu voor 3700 yen. We begonnen met een miso soep samen met een groene thee. Stiekem keken we naar onze buren hoe en wanneer zij aan het eten begonnen, waarna wij ook onze soep naar binnen slurpten. Daarna werd op ons houten plankje de sushi geserveerd. Eerst vier stuks, waarna er iedere keer weer nieuwe vers werd bereid en aangevuld. De sushi werd afgewisseld met kleine plakjes gember, die hier zowaar nog lekker smaakten, ondanks dat we dit in Nederland niet weg zouden kunnen krijgen. Het was werkelijk heerlijk! We hadden nog nooit zo lekker gegeten! En waren daarnaast nog nooit zo vroeg weer vertrokken. Na twintig minuten hadden we het eten op en werden we vriendelijk verzocht het pand aan de achterzijde weer te verlaten om plaats te maken voor de volgende gasten. Het was kort, maar zeer bijzonder en lekker! Een culinair hoogtepuntje waar de Librije nog een sushi aan kan zuigen.
Na ons overheerlijke ontbijt namen we een kijkje op de vismarkt. Ook hier keken we weer onze ogen uit. Buiten hadden ze in de vele openlucht winkeltjes van alles en nog wat te koop. Nootjes, fruit, groenten, maar vooral vis. En vis hadden ze in alle soorten en maten. Van vissenogen en duizend minivisjes in een zakje, tot een stukje tonijnfilet van meer dan 6000 yen, ofterwijl zo'n vijftig euro! Alles was in ieder geval perfect geordend. De visjes lagen perfect netjes naast elkaar in de doosjes, de doosjes perfect naast elkaar en bij ieder visje hing een bordje met de Japanse naam en een prijskaartje. Binnen was de chaos iets groter. Hier was een aardige bedrijvigheid met de vele karretje die rond crosten om vissen en dozen te vervoeren. Hier lagen de vissen van meer dan een meter groot, levende octopussen, inktvissen die duidelijk nog inkt afgaven en schelpdieren die we nog nooit eerder hadden gezien. Het was een levendige bende, waar we onze ogen uitkeken. Met onze fototoestellen in de aanslag waren wij hier duidelijk de toeristen die een kijkje kwamen nemen.
Na de vismarkt waar we wel een paar uur rond hadden gehangen en weer heel wat foto's hadden gemaakt, vertrokken we richting de wijk Ginza. Hier was het vol met luxe winkels als Luis Vitton, Rolex, Armani, enzovoort, enzovoort. Bijzonder chique hoge winkels van vier vijf of zes verdiepingen hoog stonden aan de rand van de brede straten. Ook de mensen waren hier chique gekleed. In plaats van de plastic tasjes die wij kennen vanuit Nederland uit de winkels, liepen ze hier rond met de papieren chique tasjes. Zelfs van de H&M wisten ze een lux uitziende winkel te maken met zijn glazen muren en vele verdiepingen. Geen idee of ze ook hier papieren tasjes uitgaven. Wij hielden het bij window shopping.
Aan de rand van de wijk lag het Kabuki-za theater, waar we de spontane actie hadden, om een voorstelling te bezoeken. Er waren enkel nog staplaatsen voor de zogenaamde single act van anderhalf uur waardoor we achterin de zaal plaats mochten nemen. Uiteraard ging dit weer op uiterst ordelijke wijze. Op het bonnetje dat je gekocht had stond een nummer, waarna iedereen exact in goede volgorde achter elkaar in de rij moest gaan staan en je zo je beurt af moest wachten om een mooie plek te kunnen bemachtigen. In een rood ouderwets uitziend theater met oplopende stoelen namen wij achterin het midden plaats. De totale voorstelling duurde wel zes uur, maar wij namen met anderhalf uur genoeg. En dat was maar goed ook! Vreemd wit geschminkte mannen en vrouwen in traditionele kleding namen plaats op het podium. In de hoek zaten twee mannen in kleermakerszit, waarbij een af en toe op de trommel sloeg en de ander in een ook voor Japanners onverstaanbaar taaltje praatte. De overige mannen op het podium zaten in twee rijen achter elkaar en een stelletje bewoog zich af en toe over het podium. Veel gebeurde er niet. Ging er af en toe iemand op een andere plek zitten, dan was dit al een heel spektakel. Naast dat het bijzonder was, was het dan ook zeker saai te noemen. Menigeen lag dan ook te slapen in hun stoel. Na anderhalf uur mochten we gelukkig weer naar buiten. We hadden in ieder geval een keer in ons leven een kabuki theater gezien. Een keer en waarschijnlijk nooit weer. We zullen het in ieder geval nooit vergeten.
Aan de rand van de Ginza wijk lag het paleis van de stad. Met aan de ene kant het park met vijver rondom het paleis en aan de andere kant de hoge gebouwen wat een echte skyline van Tokyo vormde een bijzondere locatie. Hier werd pas duidelijk hoe rustig druk het hier in Tokyo eigenlijk was. De straat telde vier banen, vele auto's maar het voelde heel rustig aan. De vierkant gevormde auto's leken hier allemaal dit jaar gekocht, gisteren gewassen en met een automatisch start stop systeem heel stil. Ze maakten amper geluid. Naast de vele vierkante auto's hadden ze hier trouwens ook ouderwets uitziende taxi's. Ouderwets uitziend maar waarschijnlijk van binnen heel lux en allemaal hetzelfde. De deur ging automatisch open en dicht bij het in en uitstappen. De chauffeur was gekleed in net pak met petje en witte handschoenen. Het verkeer leek hier geen haast te kennen, bleef netjes achter elkaar aanrijden en het getoeter dat we vanuit Zuid Amerika kenden, was hier totaal uit den boze. Zo kon een drukke stad toch heel rustig zijn. Langs de grote weg liepen we naar de ingang van het paleis. Het paleis werd omringd door grote stenen muren met eromheen een vijver. Binnen de muren stijlvolle bruggen en een gebouw dat wij bij lange na niet als paleis zouden herkennen. Een wit vierkant gebouw met stijlvolle puntige daken van dakpannen. Eromheen groene beelden en grote brede wandelpaden van witte steentjes met ertussen perfect opgemaakte bomen. Uiteraard alles perfect.

De volgende en tevens laatste dag van ons bezoek aan Tokyo bezochten we de wijk Yanaka. Een wijk met meer kleinere wandelstraatjes, kleinere knussere winkeltjes en lage gebouwen. Ook bezochten we de begraafplaats. De graven bestonden hier allemaal uit vierkante stenen pilaren die met een steeds smallere diameter op elkaar gestapeld waren. Uiteraard glommen ze allemaal tot in de puntjes. Op de stenen pilaren stonden de namen in Japanse tekens. Achter de steen stonden latten die ons deden denken aan skilatten met wederom voor ons niet te begrijpen Japanse tekens. Waar deze voor waren, bleef voor ons een raadsel. Tussen de graven stonden vele kersenbomen die in het voorjaar in prachtige bloei moesten staan. Naast de begraafplaats stond een tempel waar de mensen voor en na de begrafenis een bezoek aan brachten.

Met het bezoek aan de begraafplaats kwam een einde aan het bezoek aan Tokyo. De volgende dag vertrokken we met de trein naar Nikko. Op ieder perron stond een conducteur in net pak met witte handschoentjes klaar om de trein om te roepen. Voordat de trein er aan kwam, wees hij met zijn vinger de ene kant op, de andere kant op en recht voor zich uit. Waarschijnlijk een teken dat hij alles had gecontroleerd, maar wat precies, geen idee. We moesten op het perron nog eens een kaartje kopen, waarna we in de trein plaats namen. Wat een luxe trein! We hadden hele ruime stoelen en met een soort van stewardess die langs kwam, konden wij de wafel met ijs niet laten staan. Met onze schoenen onder de stoelen, sokken op de voetenbankjes en uitgeklapte eettafeltjes genoten wij er van ons heerlijke vanille ijsje met Belgische wafel. Hoe Japans. We reden door de landbouwveldjes die nu voornamelijk ondergesneeuwd waren. Het was een prachtig gezicht! Af en toe kwam er een conducteur langs die de kaartjes controleerde. Bij het verlaten van de wagon opende hij de deur, draaide zich om, maakte een buiging en liep weer verder. Help! Zelfs hier hielden ze van het knipmessen! Ieder station werd door een soort van in slaap val muziekje voor baby's aangekondigd samen met een onverstaanbare Japanse tekst waarbij uiteindelijk ook Nikko aan de beurt kwam. Hier stapten we uit, waarna we bij uitchecken nog eens konden gaan betalen. We hadden blijkbaar de verkeerde trein genomen. De juiste bestemming maar niet echt met een backpacker prijsje. Het was een wijze les waar we in ieder geval van genoten hadden.
In Nikko hadden we een typische Japanse stijl hostel gevonden. Beneden was een gezamenlijke woonkamer waar je in een knusse ruimte op kussens op een tatami mat kon zitten met je benen onder de verwarmde tafel. In onze kamer lagen twee matrasjes op een tatami vloer met in de hoek een klein tafeltje met twee kussentjes om nog enigszins lekker te kunnen zitten. Het zag er erg leuk uit!
Nikko stond onder andere bekend om zijn tempels en Nationaal Park dat in de buurt lag. Na onze dure treinreis besloten we een poging te doen om te gaan liften. De medewerker van het hostel had ons geholpen onze eindbestemming in Japanse tekens op papier te zetten en daar stonden we dan. Weer eens met de duim omhoog aan de rand van het dorp. Binnen vijf minuten was het al raak. Een klein busje stopte en wilde ons naar de eindbestemming brengen. De man die blijkbaar buschauffeur was kon geen woord Engels en dus zaten we de hele reis met ons 'Japans voor beginners' ons enigszins verstaanbaar te maken. Hij had in ieder geval begrepen waar we heen wilden en na een uur door de bosachtige heuvels te hebben gereden met vooral veel lachen en oefenen van ons Japans, kwamen we aan op de bestemming. Hij reed een stukje de onverharde weg in, waar het begin was van onze wandeling. Een klein parkeerplaatsje zonder enige auto, een gesloten houten huisje waar in de zomer eten werd verkocht en uiteraard een werkende vending machine voor drankjes. Het was er nu vooral uitgestorven en alles lag onder een dikke laag sneeuw. Het was prachtig! Als eerste namen we een kijkje bij het meer dat uitmondde in een waterval. We dachten dat we al wel genoeg watervallen hadden gezien maar deze was zeker anders. Het water viel niet recht naar beneden, maar gleed via de rotsen langzaam tussen de vele sneeuw en ijspegels naar beneden. Met de besneeuwde omgeving en de knalblauwe lucht erg mooi!
Via een hek waarbij we werden gewaarschuwd voor beren, begonnen we aan onze wandeling. Met een belletje kon je hier in Japan de beren waarschuwen als je er aan kwam. Wij hadden uiteraard geen belletje bij ons, praatten niet overdreven veel om hen te waarschuwen dat we er aan kwamen, maar hoopten vooral op een ontmoeting. Deze bleef helaas uit. Onder het dikke pak sneeuw lagen twee boardwalks waar je overheen moest lopen. Ze hadden gewoon boardwalks gemaakt en dat voor een wandeling van meer dan tien kilometer! We moesten oppassen dat we over de voetstappen bleven lopen. Uiteraard keek Boris af en toe te veel om zich heen, lukte het hem om naast de voetstappen te stappen en in de dikke pak zachte sneeuw te belanden. Een natte broek en heel wat lachen was het resultaat. We liepen langs een kabbelend riviertje tussen de bomen met af en toe open velden met uitzichten over de omliggende bergen. Het was werkelijk prachtig! En alles was zo aangelegd! Om de paar kilometer stonden er besneeuwde picknickstoeltjes en tafeltjes. En alles zo netjes! Er was geen rommeltje te bekennen. Dat was overigens in heel Japan tot nu toe zo. Nergens was een afvalbak te bekennen, maar rommel op de straten, ho maar. Dat was er niet!
Langs het riviertje hingen de ijspegels aan de bomen. In de paar uur dat we wandelden kwamen we slechts drie keer een stel Japanners tegen die met hun sneeuwschoenen, wandelstokken en professioneel uitziende kleding de wandeling maakten. De Japanners wisten er altijd uit te zien alsof ze professioneel bezig waren. Wandelen met een spijkerbroekje aan kenden ze niet. Altijd met fel gekleurde kleding van een bekend merk, wandelstokken en een mooi uitziend rugzakje op maakten ze de trip. Wij zagen er maar als amateurtjes uit.
Aan het einde van de wandeling werden we nog verrast door een stel prachtige watervallen. Over de besneeuwde rotsen gleed het water naar beneden. Overal hingen de ijspegels tussen de rotsen en het water. Het was werkelijk prachtig!!! Dit hadden we niet verwacht!
Eenmaal weer bij de weg besloten we terug te liften. Bij de parkeerplaats stond net een auto en dus haastten we ons naar de weg om een poging te wagen om met dit stel mee te kunnen. En wat bleek, ze stopten! Ook zij konden geen Engels, maar met handen en voeten hadden we begrepen dat we per ongeluk het verkeerde bordje omhoog hadden gehouden. We hadden een bordje om terug te komen in Nikko en nog een van de heenweg naar het begin van de wandeling. Ondanks dat, stopten ze en namen ze ons mee naar een andere spectaculaire waterval richting Nikko. Wederom viel het water via de ijspegels en besneeuwde rotsen naar beneden. Nadat we hier wat foto's hadden gemaakt hielden we dit keer ons goede bordje naar voren, waarna het minder dan vijf minuten wachten was op onze laatste lift terug naar het dorp. Het was een bijzondere wandeling door de sneeuw via watervallen met ijspegels en met liften dat bijzonder makkelijk bleek.
Ook de mensen in het hostel waren laaiend enthousiast over ons lift avontuur. Blijkbaar werd het hier niet vaak gedaan en ze waren maar wat blij dat de Japanners ons zo makkelijk oppikten. Ze waren trots!
De volgende dag maakten we twee wandelingen van ieder vijf kilometer door het dorp. De eerste wandeling leidde ons via de bossen en smalle besneeuwde stenen paadjes met vele trapjes langs de rood gekleurde shrines, tempels en beeldjes. De shrines en tempels hadden goud gekleurde tekens, witte papieren slingers en eromheen vele beelden van onder andere leeuwen en vossen. Bij iedere ingang stond een waterbak waar water uit een beeldje of bamboe stronk in stroomde. Erboven een stel bakjes aan stokken waarmee je water over je handen en gezicht kon laten stromen. De beboste omgeving samen met de religieuze plekken gaven het echt een oud karakter. Her en der langs de kant van de wandeling midden in de bossen stonden beeldjes om mensen van vroeger te eren. Ook stonden er vele beeldjes waarbij ieder een rood slabbetje of mutsje op had. Vele honderden in een rij in een besneeuwd landschap. Erg bijzonder!
Het tweede deel van de wandeling leidde meer door de wijken, parken en winkelstraatjes. Grote alleenstaande huizen, mooie strakke tuintjes met typisch Japanse boompjes, afdakjes voor de vierkante auto's, sierlijke meerlaagse daken en de vele drankautomaten kenmerkten de wijken. Het was een zeer koude wandeling maar mooi om te zien hoe de Japanners woonden. Boris sloot de wandeling af met een gepast ijsje uit een van de automaten. Heerlijk na een wandeling in de sneeuw.
Die middag vertrokken we naar Kamakura. Ondanks dat we tijd zat hadden, wisten we de trein op een haartje na te missen en mochten we nog even twee uurtjes plaatsnemen in de wachtruimte tussen de overige wachtenden. Even een momentje dat niet bepaald gezellig was. Met nog eens een metro die we de verkeerde kant op hadden genomen kwamen we op het prachtige tijdstip van tien uur in de regen onder begeleiding van weer een Japanner die met ons meeliep om de weg te wijzen aan in ons hostel. Dit keer een zogenaamd 'surfers vibe' hostel aan het strand, aangezien de overige hostels vol waren. Hier in Japan hadden ze toeristische hoogtepuntjes genoeg om te bezoeken, maar ontbrak het een beetje aan goedkope hostels. Samen met het feit dat de Japanners zelf hun tripjes op tijd boekten, werd het nu voor ons ook tijd om de hostels op tijd te reserveren. Gelukkig bleek dit hostel nog een dag van tevoren te boeken. De 'surfers vibe' was gelukkig niet in de verste verte te bekennen. Daarentegen was het een gezellig modern uitziende woonkamer dat wederom als soort van restaurant fungeerde. In plaats van de surf dudes zaten er gewoon gezinnen en oudere Japanse stelletjes. Gelukkig maar!
De volgende ochtend wandelden we door het dorp heen. Het was duidelijk dat het weekend was. Het hoofdstraatje vol met souvenir winkeltjes, restaurantjes en snoepwinkeltjes was bezaaid met Japanners die een weekendje of dagje op stap gingen. Het had een gezellige sfeer. Wij genoten er onder andere van de vele Japanse nootjes die je er gratis kon proeven. We waren nog net niet 'shrine en tempel moe' en dus bezochten we na de winkelstraatjes weer eens een tempel. Dit keer een kleine lieflijke tempel met mooie Japanse tuin in een bamboe bos. De tuin was helemaal in 'Zen' stijl. Alles zag er perfect uit. Het grind was perfect aangeharkt, zodat de harkstrepen in nette ronde cirkels om de ronde tegels heen liepen. Tussendoor stonden perfect bijgewerkte bonsai boompjes en in het midden een vijver met koi karpers. Aan de rand het bamboe bos met de vijftien tot twintig centimeter dikke bamboestammen en ertussendoor een netjes aangelegd pad. Her en der tussendoor stenen, af en toe bemoste beeldjes.
Een nabijgelegen shrine had toevallig net een dienst waarbij de monniken een onverstaanbare toespraak hielden, waarna ze latten met Japanse teksten in het vuur gooiden. Ze liepen op slippers met twee houtjes onder de zool en hadden lange witte jurken aan. Op het hoofd een hoge zwarte smalle hoed. In de tuinen begonnen de kersenbomen de eerste witte bloemen te vertonen en met de witte duiven in de takken was het een bijzonder gezicht.
In de middag maakten we een wandeling door de bossen. Het was veel stijgen en dalen door een gebied waar we amper mensen tegen kwamen. Midden in de bossen werden we verrast door een houten huisje met eromheen allemaal vlaggen. In de zomer moet het hier vol zijn met toeristen, maar nu was er niemand te bekennen. Enkel de eigenaar aan wie we vroegen in welke richting we verder moesten lopen. Bovenop de berg hadden we zelfs uitzicht over Tokyo, de stad die hier op een uur treinen vandaan lag. Het was vooral een omgeving met veel heuvels vol met bossen. Was het vlak, dan lag er een dorp of rijstveldje. Boven de bossen uit staken de grote elektriciteitsmasten die de verschillende dorpen van energie voorzag. Dit was dan ook het enige wat er in de dicht beboste gebieden te zien was. De wandeling bleek mee te vallen. We waren gewaarschuwd dat het een 'serious hike' zou zijn, maar we waren inmiddels aardig getraind en volbrachten het zonder menig zweetdruppel. Eenmaal weer een beetje in de wijkjes, kwamen we een klein cafeetje tegen waar we onze welverdiende koffie en chocomelk namen. De muren waren vol met fluiten van over de hele wereld. Een soort van oud hippie Japannertje hielp ons en vertelde enthousiast over zijn fluit verzameling in het gebrekkig Engels met enkele Duitse woordjes. Het was zo bijzonder! Heel erg leuk om hier onze wandeling af te kunnen sluiten.
Met het bezoek van Kamakura zat het eerste deel van onze reis er alweer op. Het was tijd om te gaan werken. Maanden geleden hadden we al vrijwilligers werk geregeld, aangezien het vrij lastig bleek dit last minute te boeken. Het was winter, er was weinig werk en de Japanners waren meer van het vooruit plannen dan het last minute inboeken. Helaas bleek onze werkplek ons wel last minute af te kunnen zeggen, nadat we hen hadden gevraagd hoe we bij hen moesten komen. Na wat gestress, veel mailtjes en telefoontjes wisten we deze plek gelukkig op te vullen door twee hele lieve gastplekken die ons last minute wilden ontvangen. Later meer hierover!

Voor foto's zie:
(met alvast de foto's van onze werkadressen)
https://goo.gl/photos/mX6aAC3C8kUiDRieA