Drie weken met z'n drieën vakantie in Colombia

Het is een record geworden, meer dan zes bladzijden om te lezen over onze laatste drie weken. Allemaal de schuld van Anita die hier de afgelopen tijd was. We hebben zoveel gedaan en zoveel meegemaakt, het kon niet korter. Sterkte!

17 Augustus om drie uur ‘s morgens ging de wekker. Snel opstaan, taxi aanhouden en op naar het vliegveld. Vandaag was de dag dat Anita kwam, leuk! Met een snelheid van 80 km/h crosten we door de binnenstad waarna we na een kwartiertje rijden bij het net nieuw gebouwde vliegveld El Dorado aankwamen. Onze tas was gevuld met laptop, boekjes, tablet en wat drinken om ons te vermaken totdat Anita door de douane heen was gekomen. Dit bleek echter niet nodig, aangezien ze al was te zien bij de bagage. Zo snel! We probeerden met alle macht haar aandacht te krijgen, maar de enige aandacht die we kregen was van andere reizigers die zich afvroegen waar wij toch zo uitbundig naar zwaaiden. Anita had ondertussen haar aandacht op een andere reiziger gericht. Gelukkig, na een minuut of vijf zag ze ons toch staan en wist ze blijkbaar niet hoe snel ze van de iets wat meer zweverige jongen af moest komen. Daar was ze! Dit gingen mooie drie weken worden!

Om op de eerste bus te wachten, hebben we onder het genot van een koffie al onze ervaringen en plannen voor de komende tijd gedeeld. Veel te veel voor drie weken, maar met wat schrappen moest dat toch goed komen.

In Bogota namen we als echte toeristen een rondleiding van het toeristencentrum door de stad. Helaas was het deze dag alleen in het spaans, eens kijken of Anita er iets van begreep. Ondanks dat Boris en ik al een aantal dagen in Bogota hadden rondgelopoen, liepen we door wijken en langs gebouwen waar we nog nooit eerder waren geweest. Grote rijksgebouwen waarvan de Spaanse invloed nog goed te zien was, aldus onze gids. Een soort van binnenhof van Den Haag, maar dan in het groot en aan de andere kant van de wereld. De Septima, de hoofdstraat van het oude centrum van Bogota was afgezet voor gemotoriseerd verkeer en gevuld met fietsers, wandelaars, straatartiesten, waaronder onze huisgenoten Sivil en Kerom van HelpX en zoals altijd vele straatverkopers. Tussen de locals stonden we te kijken naar een cavia race. Vijf cavia’s lagen klaar om uitgekozen te worden en vervolgens naar een van de 15 schaduwrijke bakjes een paar meter verder op te lopen. De persoon die hier zijn geld op had in gezet kreeg dit in veelvoud terug. Uiteraard durfden wij ook wel een aantal cent in te zetten en zowaar hadden we nog gewonnen ook! Konden we toch weer een extra sapje ergens drinken J.
Nu ook wij echt vakantie hadden, hadden we onszelf getrakteerd op heerlijk gebak. Anita aan de apfelstrudel en Boris en ik aan gebak met chocolade. Chocolade is hier niet veel te koop en dus maar gelijk van de mogelijkheid gebruik maken om hiervan te genieten. Jammie!

Bogota staat onder andere bekend om zijn vele graffiti schilderingen op de muren. Heel wat anders dan de teksten van graffiti die wij in Nederland kennen: hele muren vol beschilderd met beesten, mensen of andere fantasiefiguren. Tot in de kleinste details waren ze beschilderd. Erg mooi! Een openlucht museum waar ik dit keer wel voor de schilderijen stil ging staan om ze eens goed te bekijken.

Vanuit Bogota was het een uurtje rijden naar een van de hoogtepunten van de omgeving, de zoutkathedraal. Een kerk die in een zoutmijn bij Zipaquira is gebouwd. Een lange gang onder de grond met muren van zoutkristallen. In de vele zijgangen waren grote kruizen uitgegraven. Met de verschillende kleuren licht die schenen op de vele kruizen een bijzonder gezicht. Een dienst was toevallig bezig onder belangstelling van honderden mensen. Aangezien deze dienst net afgelopen was op het moment dat wij naar buiten wilden, was het even dringen door de gangen. Het was een bijzondere ervaring en waarschijnlijk de mooiste en bijzonderste kathedraal waar we ooit zullen komen.

Inmiddels hadden we twee nachten in Bogota doorgebracht, was Anita weer een beetje bijgekomen van haar jetlag, hadden we de bijzonderste hoogtepunten van de omgeving bekeken en vonden we het tijd om Bogota te verlaten. Op naar Villa de Leyva, een koloniaal dorpje met zo’n vier duizend inwoners. De natuur was inmiddels veranderd. Het was veel droger met vele cactussen, rotsen en zandgronden. De temperatuur was ook gelijk een heel stuk hoger. Her en der in het landschap stonden witte traditionele huisjes met terra dakpannen. Een mooi gezicht. We vonden een erg leuke kleine camping bij een zeer vriendelijke vrouw. Nou ja camping, ze had wat kamers en achter het huis bevond zich een grote tuin met wat geiten, kippen en kakelende hanen. We konden onze tent opzetten op het grasveldje naast de geiten. Nadat we onze tenten hadden opgezet, ons flink hadden ingesmeerd tegen de aanwezige muggen en soort van zandvliegen namen we een kijkje in de stad. Staten gemaakt van grote natuurstenen waar je bijna bergschoenen voor nodig had om fatsoenlijk overheen te kunnen lopen werden omringd door witte huisjes met groene sierlijke balkonnetjes, sierlijke ramen met houten kozijnen en vele bloemen. Er waren vele binnenpleintjes gevuld met houten stoeltjes en parasols en omringd door sierlijke balkons en kunstwinkeltjes. Met een biertje op de plaza genoten we van de vele vliegers, voorbij wandelende locals en de zon die met prachtige stralen door de wolken heen straalde. Heerlijk!

De volgende dag stond een drukke dag te wachten. Uiteraard wilden we zoveel mogelijk rondom Villa de Leyva zien en dus stond het fossiel museum, het Muisca observatorium en het dorp Raquira op het programma. Na een busrit over onverharde weg en een twee kilometer lange wandeling in de volle zon kwamen we aan bij het fossiel museum. Een klein huisje omringd door muurtjes gemaakt van stenen met fossielen. Van tevoren maakten we nog de grap dat we het museum in konden, een foto van de kronosaurus konden maken en weer verder konden gaan naar het volgende hoogtepunt van onze volle dagprogrammering. Het bleek echter niet heel veel anders te zijn. Eenmaal onze kaartjes te hebben betaald gingen we door het poortje en kwamen we in de ruimte met de kronosaurus. Een zeven meter grote fossiel lag er onder glas. Apart om je voor te stellen dat dit 110 tot 115 miljoen jaren geleden echt heeft geleefd. Het verhaal gaat dat het beest te dicht bij de kust zwom en zich zo in de modder heeft gegraven. Nadat we in de ruimte met de fossiel dat tevens de enige ruimte in het museum was nog wat andere kleinere fossielen hadden bekeken, konden we weer naar buiten. Dagtrip nummer een van de drie zat erop.

Niet heel ver van het museum el fossil lag onze volgende bestemming, het Muisca observatorium. Dit observatorium werd in het begin van de jaartelling gebruikt om de seizoenen te bepalen. Het was een groot woestijn achtig veld waar her en der een boom en vele rotsen in rijen stonden. Volgens Mauricio, onze host van HelpX was het een erg bijzondere plek. ’You really feel the energy’ aldus Mauricio. Deze energie hebben wij niet gevoeld, maar we hebben wel onwijs plezier gehad bij de vele penis vormige stenen. De stenen zijn om zo’n manier neergezet dat ze met behulp van de zon de seizoenen kunnen bepalen. Ons Spaans was helaas niet zo goed dat we de vele beschrijvingen bij de stenen konden begrijpen, maar de vorm was duidelijk. Desalniettemin een grappige locatie.

In de middag hadden we gelukkig genoeg tijd over om Raquira te bezoeken. We hadden al eens een straat gezien waar de huisjes waren gemaakt in de stijl van het dorp Raquira en het leek ons zeker de moeite waard om te bezoeken. En dat bleek het zeker! Een dorp met tierlantijntjes aan de balkonnetjes, ieder huisje in zijn eigen kleur en de winkels vol met fel gekleurde prullaria. Het centrale plein stond vol met beelden temidden van kleine groen gekleurde perkjes. Het dorp was een perfecte lokatie voor een fotoshoot om reclame te maken voor Colombia. Vele vrolijke kleuren en overal tierlantijntjes. Je raakte niet uitgekeken. Uiteraard wilden Anita en ik iedere winkel in, al vroeg Boris zich af wat we in de volgende winkels voor andere dingen zagen dan in de vorige. Alle winkels leken op elkaar. Maakt het echter niet minder leuk om overal even binnen te gluren. Resultaat: tingelding van terrapotjes voor Anita en een armbandje voor Leonie. Uiteraard konden we de dag niet voorbij laten gaan zonder een lekker gebakje met een kop koffie in een cafétje aan de plaza. Nu Anita er was, waren we nog lang niet uitgepraat, heerlijk!

Om wat tijd te besparen hadden we de avondbus genomen naar San Gil. Helaas hadden we wat vertraging en kwamen we na middernacht aan. Voor Anita en Boris een goede reden om mij wakker te zingen in de bus. Het was mijn verjaardag, nog nooit zo vroeg begonnen :).
Nadat we weer hadden bijgeslepen in het hostel, begonnen we aan ons ontbijtje met later verjaardagsgebak. Anita had een tas vol met cadeaus bij zich, dit had ik geheel niet verwacht. ‘Wanneer wil je je eerste cadeau?’ zei ze, terwijl ik nog altijd in de veronderstelling was alleen wat van Anita en Boris te krijgen. Blijkbaar waren er familieleden zo attent geweest om aan Anita cadeautjes mee te geven. Een grote verassing en erg leuk om te krijgen! Dank jullie wel!

We bezochten het koloniale stadje Barichara, dat in 1978 tot cultureel erfgoed werd uitgeroepen en het mooiste dorp van Colombia is. Een dorpje met witte huisjes, terracotta dakpannen, straten van grote natuurstenen en her en der palmbomen. Erg gezellig! Vanuit Barichara wandelden we over een eeuwen oud straatje via een groene omgeving met grazende koeien en prachtige uitzichten over de omliggende heuvels naar Guane. Een erg mooie wandeling en wederom geen andere toerist te bekennen. In Guane hadden we de mazzel dat de bus na een kwartier al vertrok, en dat terwijl deze in dit afgelegen dorp eens per drie uur rijdt. Mooie timing!

Aan de rand van San Gil lag het mystieke park El Gallineral. Via de bruine rivier die langs de stad liep, liepen we naar het park. Onderweg kwamen we nog een heel klein schildpadje tegen. En dat in de grote stad! Hopelijk weet hij de weg terug naar het water te vinden en doet geen poging om over te steken. Eenmaal in het park werden we verwelkomt door een stel tamme eekhoorns en een papegaai, die er met zijn ontveerde lichaam meer uitzag alsof hij in het vriesvak van de supermarkt lag dan nog vloog door de lucht. Kleine stenen paden slingerden door de bossen en felgekleurde bloemen. Bloemen die wij in Nederland alleen in plastic vorm kennen. De zogenaamde ‘barbas de viejo‘, ofterwijl oude mans baarden hingen als gordijnen aan de bomen en lieten het zonlicht gefilterd door. Een erg mystiek en bijzonder park. Al heb ik geen boek van JRR Tolkien gelezen, het sprookjesachtige gevoel doet me inderdaad denken dat zijn verhalen hier af kunnen spelen.

Voor het eerst tijdens onze reis hebben we ons aangemeld voor een tour, namelijk downhill mountainbiken. Dit keer dus niet gewoon fietsen, maar net iets extremer. Dat zou vast een hele mooie dag gaan worden! De ochtend begon in Gringo Mikes bar, waar we een heerlijk ontbijt kregen. We waren er als eerste en zagen onze tripgenoten een voor een binnenkomen. Een internationaal ‘sportief’ en jong gezelschap wat vast en zeker gezellig zou worden. Na het ontbijt bestaande uit koffie en een onwijze wrap, kwamen onze gidsen binnen. Twee stoere jongens uit Australië en Duitsland die ons een gave dag gingen bezorgen. Na last minute nog even een nieuwe zonnebril te hebben gekocht stapten we met z’n negenen de jeep in. Op het dak elf stoere mountainbikes. Met de muziek luid aan reden we de heuvels in. We reden over onverharde wegen omhoog, waarna we na een uurtje rijden, bovenaan kwamen. We stopten op een rood gekleurd grindpad met uitzicht over de omringende bergen. Een voor een werden de inmiddels al ingestelde fietsen van het dak gehaald en kregen we ieder onze eigen fiets. De fietsen waren zeker voor extreme sports; de vering was zo groot, totaal niet te vergelijken met de vering die we in Nederland kennen. Nog even wat veiligheidsinstructies, een helm op, handschoenen aan, kniebeschermers en elleboogbeschermers om en we konden gaan. Terwijl onze Australische gids Tom in de auto achter ons aan ging, ging onze Duitse gids voorop. Hij deed wel even voor hoe het moest. Veel tijd om hiernaar te kijken hadden we niet, want twee keer knipperen en hij was al de bocht om. Hij had dit vaker gedaan!
Het was even wennen op de nieuwe fietsen op de onverharde ondergrond, maar Anita, Boris en ik leken het snel onder de knie te krijgen. Je hebt meer grip dan je denkt. In bochten waar je verwacht te slippen blijk je eenvoudig op de plaats te blijven. Het was fijn als er iemand voorop ging. Ik hield altijd maar in gedachten, als diegene voor me niet valt, zal ik vast ook niet uitglijden. En met onze professionele duitse gids voorop, kon dit heel snel gaan. Het was zo gaaf!
Voor diegenen die dat wilden, konden we her en der offroad gaan. Zo was er een afdaling bestaande uit grote rotsen met gaten ertussen. De tip was om er zo snel overheen te gaan, zodat je als het ware over de gaten heen vliegt. Als de voorste, genaamd sneeuwwitje echter halverwege valt, wordt dit lastig. Gelukkig had ze zich niet bezeerd, maar het werd een spannende tweede helft van de rotsentocht naar beneden. Het was duidelijk, zonder genoeg snelheid werd het een spannende afdaling. Gelukkig kwamen we zonder kleerscheuren, maar met een lichaamstemperatuur die inmiddels heel wat was gestegen weer bij de rest van de groep aan. Lekker, een echte adrenaline kick!
Na een kleine snack en fruitpauze in Barichara, het koloniale dorpje waar we de vorige dag ook geweest waren, gingen we weer verder met onze trip. Vanuit daar was het nog een kleine afdaling naar de rivier waar we heerlijk konden afkoelen terwijl Tom onze fietsen op het dak takelde. We waren inmiddels in het dal aangekomen en werden met de auto weer naar boven naar de andere kant van de berg gebracht. We deden immers een ‘downhill mountainbiking’ tocht. Om de tocht naar boven wat spectaculairder te maken hingen we overal aan de buitenkant van de jeep. Een voorop de auto, twee achterop en zes personen hingen aan de zijkant. Zo werd een busrit pas echt leuk!
Eenmaal bovenaan gekomen, hadden we een prachtig uitzicht over de lager liggende vallei met rivier. We kregen weer een lekker broodje te eten, maakten nog wat jaloersmakende foto’s en begonnen aan onze laatste afdaling. Lekker crossen over de onverharde wegen, genieten van de uitzichten en vooral van de kick! Na de afdaling mochten de echte bikkels het laatste uur een crosscountry tocht doen. Niet alleen downhill maar metname licht uphill. Lekker om nog even het adrenaline niveau verder omhoog te brengen. Uiteraard waren Anita, Boris en ik hier allen van de partij. Halverwege begon het te regenen waardoor het pas echt mountainbiken werd. Na een uur kwamen we zeiknat, onder de modder maar zeker voldaan aan bij onze eindbestemming; een restaurantje in de bergen waar voor ons alleen een koud biertje klaarstond. Een leuke afsluiter voor een onwijs gave dag!

Die avond hadden we in San Gil nog net de bus gehaald en stond ons een nachtrit naar Palomino, een dorpje aan de Caribische kust te wachten. De lange rit was het echter zeker wel waard. Was het in San Gil nog met name een droge omgeving, bestond de omgeving hier voornamelijk uit regenwoud. Het was er ook onwijs warm en met een hoge luchtvochtigheid veel zweten. Met onze grote rugzak op liepen we geheel bezweet naar onze camping aan de zee. Dit was zo’n 500 meter van de hoofdweg af. De huisjes hier waren heel wat armer dan in San Gil. Via de onverharde zijwegen liepen we naar het strand. Her en der waren er hostels bestaande uit bungalowtjes met een groot terrein eromheen. Gezien de hoeveelheid hostels leek het erop dat hier in andere tijden van het jaar veel meer toeristen moesten zijn. Nu waren er in ieder geval niet zoveel. Na een half uur lopen in de broeiende hitte kwamen we aan bij onze camping. Een groot terrein onder palmbomen aan het strand. Hoe anders wil je het hebben?! Perfecte locatie! Het meest bijzondere was dat zo’n honderd meter van onze camping vanaf het strand besneeuwde bergen te zien waren. Hoe tegenstrijdig. Het strand waar het te warm was om te zonnebaden en de bergen met gletschers. Erg bijzonder! Nadat we onze tent hadden opgezet, namen we een duik in de zee. De Caribische zee is zo warm, dat kun je je niet voorstellen. Je hoeft helemaal niet te wennen. Je loopt er gewoon in alsof je thuis in bad gaat. Zo lekker! Helaas was ik mijn zonnebril vergeten af te doen en heeft een van de weinige golven deze meegenomen. Stand verloren zonnebrillen: Boris 6 - Leonie 2 - Anita 0.

‘s Nachts was het aardig zweten. Nadat we ons gaas voor de tent hadden opengedaan om nog een enkel zuchtje wind op te vangen, hadden we onaangenaam bezoek van een krab midden in de nacht. Beter was het dus om het gaas dicht te houden en de nacht behoorlijk zwetend door te brengen. Een uitzicht op de prachtig blauwe zee met de palmbomen en het witte strand maakt alles weer goed.

Het enige wat er in het dorp te doen was naast het genieten van het prachtige strand, de blauwe zee en de vele eettentjes was een tochtje over de rivier op een autoband. Natuurlijk wilden wij dat wel meemaken en dus huurden we een stel autobanden, namen een taxi achterop een scooter, waarna we de laatste twintig minuten verder moesten lopen naar de rivier. We liepen door de smalle paadjes omhoog door de bossen, terwijl we ons afvroegen waarom we geen water mee hadden genomen. Het was vrij warm en een slokje water was wel lekker geweest. Na veertig minuten lopen vroegen we ons af of we eigenlijk wel goed liepen. Zo langzaam liepen we toch ook niet dat we er twee keer zo lang over deden dan de jongens gezegd hadden. De Colombiaanse tijden wijken nog wel eens af maar dit was toch wel vrij veel. Gelukkig kwamen we een stel toeristen met gids tegen die aan het wandelen waren. We moesten toch een stuk terug en dan een zijweg in. Lekkere uitleg weer, maar het bleef in ieder geval avontuurlijk. Inmiddels waren we al een aantal lokale inwoners tegengekomen. Niet mensen uit het dorp maar inwoners ergens uit de bossen. Gezinnen op blote voeten gekleed in een soort witte judopakken keken ons al verbaasd aan. Het was duidelijk; we waren te ver. De meest bijzondere bewoner was een man op paard die op het paard in slaap viel. Boris riep nog ‘senor, senor’, maar hij werd niet wakker. Waarschijnlijk had hij samen met zijn maatje die iets verder op de grond zijn roes aan het uitslapen was iets te veel op bladeren gekauwd. Wij konden er wel om lachen.
Gelukkig was na bijna een uur te hebben gewandeld daar eindelijk de rivier. Een brede bruine rivier temidden van regenwoud. We klauterden op onze banden en lieten ons door de rivier vooruitstromen in de richting van de zee. Heerlijk relaxt en lekker afkoelend in het frisse water. Heel wat frisser dan de zee. Na twee uur varen werden we nog verrast door een stel flamingo’s die aan de kant stonden. Eenmaal in de zee was het even ploeteren om tegen de stroming op het strand te komen, maar daar stonden we weer op het vaste land. Het was een mooi en relaxt ritje na een warme wandeling. Een leuke ervaring rijker.

In de buurt van Palomino lag het nationaal park Tayrona waar we de volgende ochtend met onze backpacks gevuld met tent en overnachting spullen heen vertrokken. Na veertig minuten rijden door een regenwoud achtige omgeving langs de kust, kwamen we aan bij de ingang van het nationaal park Tayrona. Een zijweg de bossen in die werd afgesloten door een tweetal slagbomen. Onze tassen werden grondig doorzocht, waarschijnlijk op drugs. Gelukkig bleken wij onschuldig. Het was al laat en dus besloten we een busje te nemen om de eerste vijf kilometer op vier wielen af te leggen. Liever een kwartiertje zweten in de bus en nog tijd hebben om te zwemmen dan alles lopend af te leggen (aldus Boris en Anita ;) ). En gelijk hadden ze! De stranden waren werkelijk prachtig! Parelwitte stranden omringd door metershoge rotsen aanliggend aan het regenwoud en een knalblauwe zee. Precies zoals je op de voorpagina van een zomervakantie magazine zou verwachten! Dit strand was echter niet geschikt om te zwemmen; er waren inmiddels al honderd toeristen overleden en van deze statistieken wilden wij geen onderdeel uitmaken. En dus mochten we nog even doorwandelen totdat we bij onze camping aankwamen. Een vlak terrein gevuld met palmbomen, overdekte houten bankjes als eetgelegenheid en net nieuw gemaakte houten wasgelegenheden. Er waren een tiental toeristen, niet veel gezien het aantal inschrijvingen van die dag bij de ingang. We hadden de perfecte timing; nadat we ons tentje hadden opgezet begon het te stortregenen. Dat kon ook niet anders. Overdag was het zo warm en droog dat je je nauwelijks kon voorstellen hoe de omgeving zo groen kon zijn.
‘s Avonds werd duidelijk dat hier toch nog wel wat toeristen zaten. Vanuit de stranden kwamen ze naar de overdekte houten tafels om hier te eten. Een gezellige bende.
In plaats van de volgende dag alweer terug te gaan naar Palomino besloten we nog een nachtje te blijven in het park. Het beviel ons prima in dit paradijs! En dus begonnen we de dag aan het strand en in de zee bij een nabijgelegen baai. Veel toeristen waren er hier niet te bekennen. Aangezien we al wat donkere wolken aan zagen komen, besloten we onze spullen te pakken en een uur verder te lopen naar de volgende camping. Naast het bezoek van de vele hagedissen op ons pad, werden we naar onze grote verassing verwelkomt door een stel apen. Nieuwsgierig keken ze ons aan, terwijl wij vol enthousiasme naar hun keken. Dat was een leuke verassing! Totaal niet verwacht. De paden over het strand werden afgewisseld met paden tussen de palmbomen en door het bos. Na een uur wandelen kwamen we bij onze volgende camping aan waar het duidelijk meer een backpackers oord was. Het terrein aan de kust was gevuld met tenten die je af kon huren. Wij zetten onze tent op een nabijgelegen veldje op en net als gisteren was het weer een perfecte timing. We hadden onze tent nog nauwelijks staan of het begon alweer te storten. Gelukkig had Anita wat spelletjes bij zich en konden we ons vermaken met het zoeken naar goud en het bouwen van zoveel mogelijk gebouwen.
De volgende ochtend was het weer gelukkig opgeklaard en konden we genieten van de twee mooie baaien die voor onze camping lagen. Een verkoper kwam ons nog een heerlijk broodje gevuld met kaas, basilicum en tomaat brengen. Het lekkerste broodje dat we tot nu toe hebben gehad, een echte aanrader. Met genoeg calorieën in ons lichaam begonnen we aan de laatste wandeling op weg naar de uitgang van het park. We klommen over hoge rotsen met onze backpacks, doorkruisten vele mierensnelwegen, hebben zowaar weer -dit keer rode brul- apen gezien en kwamen uiteindelijk aan in een oud, inmiddels onbewoond dorp. Rieten huisjes werden omringd door stenen hekken in het midden van de bossen. Dat de inwoners hier vroeger veel kleiner waren was duidelijk; we moesten op onze knieën zitten en nog stootten we ons hoofd tegen de rieten daken. Waarom maken we nu eigenlijk alle deuren op twee meter hoogte, terwijl we weten dat we over vele jaren weer groter worden.
Na drie uur lopen kwamen we bij de uitgang van het park uit. Een klein dorpje waar de bus doorheen reed op weg terug naar onze camping in Palomino. Inmiddels was het heftig beginnen te regenen. Tijdens de rit in de bus was duidelijk dat dit vrij ongebruikelijk was. Het hulpje in de bus moest de bus uit om rotsen op de weg te verplaatsen. Ze waren van de helling afgevallen en lagen midden op de weg. Vele plekken waren compleet onder water gelopen. In Palomino met veel vertraging aangekomen renden we naar de bakker waar we konden schuilen. Overal was inmiddels het elektrisch uitgevallen en dus waren ze aangewezen op kleine noodgenerators of zoals de meesten deden, kaarsjes. Door deze regen wilden wij niet naar de camping lopen en dus hebben we een groot deel van onze avond bij de bakker en in een nabijgelegen restaurantje doorgebracht. Eenmaal droog, gingen we terug naar de camping, waar we onze tent op konden zetten onder een afdak. Een groot deel van het terrein was onder water gelopen en dus was een stenen ondergrond en een dak boven ons hoofd wel zo prettig.

De volgende ochtend vertrokken we naar Cartagena, een havenstad dat sinds 1980 op de werelderfgoed lijst staat en meer dan een miljoen inwoners telt. Een stad vol met koloniale gebouwen en de straatjes erg sfeervol. De vele pleinen met gezellige terrasjes deden me aan Rome denken. Erg gezellig! We hadden ons hostel aan een van de vele plaza’s vol met bankjes gevonden in het oude centrum, binnen de stadsmuren. Met ons eigen balkon aan de plaza zeker geen verkeerde locatie. Een wandeling door het oude centrum liet ons zien hoe mooi deze stad was. Het was niet slechts een mooi straatje met sfeervolle balkonnetjes, mooie bloemen en koloniale gebouwen, het hele centrum was er vol mee. Tot nu toe de mooiste stad die we hadden bezocht. Een perfecte locatie om de laatste paar dagen samen met Anita door te brengen. De tijd vloog. Het was alweer de laatste stad die we met Anita bezochten voordat ze naar huis vloog. Nog even met z’n drieën genieten.

Een groot fort lag aan de rand van de stad en als echte Hollanders leek het ons een goed idee deze de volgende dag te gaan bezoeken. Het was namelijk de laatste zondag van de maand en dus gratis. Helaas bleek dit alleen voor Colombianen te gelden en aangezien wij niet voldoende op Colombianen leken, moesten we toch betalen. Als echte dutchies zijn we dus maar buiten de muren gebleven en hebben we het fort van buitenaf bekeken. Dikke muren omringden het grote fort met aan de top een Colombiaanse vlag. Erg indrukwekkend. Terwijl Boris ‘s middags de warmte vermeed in het hostel, gingen Anita en ik het koelere winkelcentrum in. Niet dat er vele andere winkels waren dan in vorige winkelcentra die we hadden bezocht, maar toch leuk om er rond te struinen. Anita had zowaar nog een shirtje gekocht en bij terugkomst in de stad als aandenken een echt Colombiaans voetbalshirtje. Het was even zoeken naar een formaat dat geen buiktruitje was, maar uiteindelijk bleek er toch een in haar maat te zijn. Een leuk aandenken.

Het museo del Oro, ofterwijl goudmuseum lag midden in het oude centrum van Cartagena. In Bogota hadden we deze niet bezocht en dus een mooie gelegenheid om hier eens binnen te kijken. Vele eeuwenoude gouden voorwerpen lagen er tentoongesteld. Niet alleen was het ons idee om er een kijkje te nemen, een schoolklas dacht er hetzelfde over. Nadat wij binnen waren gekomen hadden ze meer interesse in ons dan in de vele gouden artikelen die achter de ramen hingen. We zijn met heel wat scholieren op de foto gegaan, hebben een praatje gemaakt en waren met het gekrioel aan naar ons kijkende kinderen maar wat blij dat we na een kwartier weer buiten stonden. Dit museum hadden we toch maar even weer meegepikt.

Terwijl Boris genoot van zijn rust in het hostel, gingen Anita en ik twee daagjes naar Playa Blanca. Vanuit een haven dat bestond uit wat oude kleine bootjes bij een nabijgelegen markt, zaten we tussen de locals in een klein bootje dat ons naar Isla Baru bracht. Het eiland waar Playa Blanca lag. We hadden nog een mooi zicht op de hoge flatgebouwen van Cartagena, wat trouwens een heel ander gevoel gaf dan de koloniale kleine kleurige straatjes van het oude deel van de stad, waar wij verbleven. Na een uur varen op de boot, kwamen we aan bij Playa Blanca. Een groot wit strand gevuld met hostels, restaurants en toeristen. Geen hostels en restaurants in de vorm van gebouwen, maar primitieve strandtentjes en overkappingen om onder te kamperen of te eten in de schaduw. Aan een stel politiemannen die in hun stoel hingen, vroegen we waar we konden kamperen. ‘Aqui, bajo el arbol’, ofterwijl hier, onder de boom. Het was op die locatie echter nogal druk met toeristen en dus besloten we wat rond te lopen. We liepen twintig minuten langs de vele strandtentjes, waarna het steeds rustiger werd. Uiteindelijk hielden de tentjes op en konden wij onze tent op het strand onder een boom opzetten. Heerlijk, kamperen op het strand. Nadat we de tent op hadden gezet, namen we een duik in de zee en zochten we een tentje om te eten. Het was er zo rustig met toeristen dat we zochten naar een plekje waar andere toeristen zaten. We genoten er van heerlijke vis en pasta onder het genot van de ondergaande zon. Een echt tropisch oord, heerlijk!
De nacht werd flink zweten. Er stond geen zuchtje wind en het was in de nacht zo warm dat we badend in het zweet wakker werden. Gelukkig konden we direct een bad nemen, genoten we van ons ontbijt op het strand en hebben onder het genot van vers fruit en ijs genoten van de prachtige omgeving. Het was heerlijk om op dit strand even bij te komen en te genieten van het mooie weer, de mooie omgeving en de lekkere zee. Echte strandmeiden zijn we echter ook niet en dus zijn we ‘s middags weer terug gegaan naar Cartagena. Dit keer niet met een primitieve boot vol met locals, maar met een boot vol toeristen waar we heerlijk op het dek konden zitten en genieten van onze zak chips die we zowaar nog over hadden.

De laatste volle dag voor Anita was helaas alweer aangebroken. Gelukkig klaarde het na een regenachtige ochtend toch nog op, waardoor we naar Boquilla konden. Een dorpje zo’n zes kilometer van Cartagena af. Na een kwartiertje rijden, stapten we uit, terwijl de bus nog verder over het strand langs het dorp reed. Armoedige vervallen huisjes stonden aan onverharde wegen. We waren amper de bus uit of de toergidsen voor de mangroves kwamen al naar ons toe. Om de beurten probeerden we duidelijk te maken dat we dit niet wilden. Je probeert vriendelijk te blijven, maar als je drie keer ‘no’ hebt gezegd, moet het toch wel duidelijk zijn. Dan maar negeren. Het strand was bezaaid met strandtentjes waar niemand in zat. Er moet vast een seizoen zijn dat het hier veel drukker is, gezien de hoeveelheid restaurantjes. Nu waren er echter geen toeristen te bekennen. Wij vonden het wel mooi. Her en der op het strand waren kinderen aan het spelen; jongens aan het voetballen, mannen aan het honkballen en meisjes deden aan een voor ons onbekende sport.
We liepen langs het strand waarbij de huisjes steeds armoediger werden. Nadat we al een tiental gidsen een dertigtal keer ‘no’ hadden verkocht, besloten we toch de mangrove tocht te doen. Het was tenslotte Anita’s laatste dag en waarom eigenlijk niet. Via de vuilnishopen liepen we naar de houten kano die uit een boomstam was gehakt. Wij namen achter elkaar voorin plaats, terwijl onze gids achteraan punterde om ons rond te leiden. Armoedige huisjes stonden her en der langs het water met de was aan de waslijnen. Waarschijnlijk gewoon in de rivier gewassen. Terwijl vissen boven het water uit sprongen zaten de vele verschillende vogels aan de kant. Reigerachtige vogels, meeuwen en een soort van aalscholvers waren er te zien. Niet alleen gingen we over de grote rivier, ook sneden we de routes nog wel eens af tussen de mangrovebossen door. Paadjes van zo’n twee meter breed met aan weerszijden mangroves, ofterwijl bomen waarvan de wortels boven het water uitstaken. Tussen de wortels waren her en der rode krabjes verstopt. Na een uur in de boot, stopten we bij een klein strandje, waarna we via de sloppenwoningen naar playa paraiso liepen. Het strand aan het uiterste stukje van het land. Wederom geen toerist te bekennen. Bij een primitief restaurantje namen we wat te drinken, namen wat foto’s en genoten van het uitzicht. Daarna gingen we weer terug via een groot meer. Het was een mooie tocht.

Als afsluiting zijn we ‘s avonds op een van de balkonnetjes in Cartagena uit eten geweest. Heerlijke pizza’s met broodjes vooraf. Daarna nog lekkere gebakjes gegeten in een klein knus bakkertje. Een lekkere afsluiting van een onwijs mooie drie weken.

Anita, we hebben genoten van je tijd hier!! De tijd vloog voorbij en voordat we het wisten stonden we je alweer uit te zwaaien op het vliegveld. We missen je en hopen dat je snel weer wat geld hebt gespaard om hier te komen. Uiteraard samen met Tony :). Tot gauw!


Voor foto’s zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6054884110391788737#photos/114174391794013405407/albums/6054884110391788737