On top of the world!

We hebben alweer heel wat meegemaakt, dus hoog tijd om jullie een nieuw verslagje te doen. Vanuit Alausi, het dorpje met de veel te hoge spoorbrug vertrokken we naar Banos. Eenmaal in de stad, viel het direct op, dat er voor ons doen vele toeristen rond liepen. Het was de stad van de adventures en dat trok met name vele Amerikanen. Bungeejumpen, vulkaan beklimmen, raften, canyoning, werkelijk alles was er te doen. Wij kwamen er met name voor de bekende fietstocht naar Puyo, een dorp 61 kilometer verder aan het begin van de Amazone.

Ons plan was om in een lodge zo’n 17 kilometer buiten de stad te verblijven. Vanuit Banos reden we via een 100 meter kronkelend diep ravijn naar de camping. Inmiddels in het donker kwamen we aan bij een groot hek met bord ‘Pequeno paraiso’. Na wat keren ‘ola’ te hebben geroepen en de waakhonden duidelijk lieten merken dat ze bezoek hadden, kwam de eigenaresse naar buiten. Er was op dat moment een grote groep op bezoek en dus voor ons geen plaats tot het weekend. Er zat niets anders op dan twee kilometer naar het dichtstbijzijnde dorp ‘Rio Verde’ te wandelen en daar een plekje te zoeken. Iets minder groen dan de camping eindigden we op de parkeerplaats van de kerk. Het werd voorlopig nog geen zondag, dus de tent mochten we er wel neerzetten.

Na deze kampeernacht leek het ons handiger ons onderkomen bij een nabijgelegen lodge te zoeken. We konden er onze tent opzetten en hadden onze spullen overdag in ieder geval veilig liggen. Helaas was Boris inmiddels weer flink aan de dunne en besloten we dit keer maar eens een antibiotica kuurtje te bestellen. Tien kilo afvallen was inmiddels wel voldoende. Moet je in Nederland eerst naar de dokter die vervolgens besluit dat je een antibiotica kuur kunt bestellen, kun je hier langs de apotheek met de opmerking ‘quiero antibiotica por favor’. Geen probleem, je krijgt direct tien pillen mee.
De wandeling die we hadden gepland vanuit Rio Verde hebben we maar overgeslagen, Boris kon beter een tijdje in bed blijven. Nou ja bed, een matje van zo’n vijf millimeter dik in een oververhitte tent.
Nadat Boris twee dagen voornamelijk in de tent had doorgebracht, terwijl ik wandelingen door het dorp maakte en aan het zwembad de foto’s en het verslag aan het bijwerken was, vertrokken we naar Banos. Daar konden we lekker in een bed slapen, Boris weer helemaal beter worden en de omgeving verder verkennen.

Toen Boris eenmaal weer wat energie bij elkaar had, huurden we een stel fietsen en gingen op pad naar Puyo. Een 61 kilometer lange fietstocht over de grote weg. De tocht begon aan de rand van een kilometerslange ravijn waar een rivier zo’n 100 meter lager doorheen stroomde. Erg spectaculair! Het was de perfecte locatie voor canopy, ofterwijl in een harnas aan een kabel van de ene naar de andere kant van het ravijn glijden. Helaas hadden we niet genoeg geld voor twee en zijn de pinautomaten hier bij lange na niet in ieder dorp te vinden, en dus ben ik alleen gegaan. Terwijl ik inmiddels in mijn harnas was gehesen, een helm en handschoenen aan had, werd ik bevestigd aan de kabel. Mijn voeten kwamen achter mij aan een andere katrol te hangen, zodat ik op mijn buik lag en het beste kon genieten van de grote diepte onder mij. Na een paar keer getrek aan mijn voeten, werd ik los gelaten, daar ging ik. Wow, gaaf! Ik gleed honderd meters boven de rivier naar de andere kant van het ravijn. Een onwijs gevoel, heerlijk, die vrijheid zo hoog boven de grond! Eenmaal aan de andere kant werd ik met een soort kabelbaan terug gebracht. De volgende keer nemen we genoeg geld mee en mag onze grote held Boris!

Na het canopy avontuur, fietsten we weer verder bergafwaarts richting Puyo. Het ging zo snel dat we de afremmende auto’s voor de drempels inhaalden. De helm was geen overbodige luxe, aangezien de auto’s hier niet bepaald gewend waren aan fietsers. Hun rechter zijspiegel zit er als functieloze aanhang op.
Hoe dichter we bij Puyo kwamen, hoe uitgestrekter het landschap werd. De bergen met kloven en rivieren werden verruild voor een grote amazone, dat gekenmerkt werd door grote tropische bossen en een steeds warmer en vochtiger wordend klimaat. Aan de kant van de weg stonden her en der tropisch aandoende huisjes van bamboe gevuld met etende Ecuadorianen die er hun zondag aan het vieren waren. Een erg gezellig gezicht!
Eenmaal in Puyo hebben we onze fietstocht beëindigd met een heerlijk avondmaal bestaande uit goed gevulde vissoep, waarna het in de regen wachten was op weg terug naar Banos. Het was een zeer geslaagd dagje!

Na banos stond de Quilotoa loop op het programma. Het was lastig om er in een keer te komen en dus moesten we de nacht in Latacunga doorbrengen. Wat een verschrikkelijke stad! Een chaos van auto’s en krioelende mensen te midden van smerige betonnen straten omringd door lelijke vervallen huizen. De lucht was gevuld met de uitlaatgassen van de vele bussen en auto’s die een grote zwarte rook achterlieten. Een topstad dus!

Zonder enige moeite hebben we dan ook de volgende morgen Latacunga verlaten om in een overvolle oude bus onze weg te vervolgen naar Quilotoa. Na twee uur over een bochtige weg door een vrijwel onbewoond gebied te hebben gereden, kwamen we uit bij het dorpje. Via een slagboom waar we een kleine bijdrage voor het dorp moesten betalen, kwamen we uit tussen de hostels en restaurants. Het dorp was een populaire dagtrip en dus waren we niet de enige witten in het dorp. Naast het volleybal veld waar de vele lokale waarschijnlijk werkloze jongeren aan het volleyballen waren, genoten wij van onze almuerzo, ofterwijl lunch. Weer een unieke ervaring, dit keer door de kippenpoten in de soep. Niet zoals de Nederlandse zogenaamde kippenpoten, maar werkelijke poten, waar de wratten nog zichtbaar waren. Terwijl de man voor ons ze tot het merg op aan het kluiven was, namen wij genoeg met een klein stukje proeven. Dit was meer dan genoeg. We konden in ieder geval zeggen ooit eens echte kippenpoten te hebben gegeten.

Na het eten gingen we op zoek naar een mooie campingplek. En of we dat hadden gevonden! Het dorp lag aan de rand van een vulkaankrater. Een grote groen begroeide krater met een blauw groen meer in het midden. Eromheen lopen duurde zo’n vier uur. Een smal pad door een duinachtig landschap over de rand van de krater volgden we op zoek naar een vlak stukje gras. Na een half uur lopen vonden we met behulp van de landeigenaar een mooi beschut plekje waar we onze tent op konden zetten. Met aan de ene kant een uitzicht op de prachtige krater en aan de andere kant een uitzicht over de omliggende bergen zeker geen verkeerde plek. Het was een prachtige locatie voor een dinertje a la pasta met tonijn en ons ontbijtje a al muesli met oplosmelk. Geweldig!

Onze tent had ook weer bewezen tegen harde wind te kunnen. Stonden we de avond ervoor nog in de luwte van de harde wind, stonden we de volgende morgen vol in de wind. Met onze muts op, winterjas en handschoenen aan vertrokken we aan onze drie daagse wandeling van Quilotoa via Chugchillan naar Sigchos. Dit keer geen wandeling door the middel of nowhere, maar door kleine knusse dorpjes met naar later bleek onwijs aardige mensen.
Aan het landschap was duidelijk te zien dat hier ooit eens een vulkaan uitgebarsten was. De stromingen in het landschap liepen als rivieren vanaf de vulkaan naar beneden. Inmiddels waren ze allen begroeid met een soort van duinachtig landschap. Dit landschap veranderde langzaam in steeds meer landbouw, waarbij we na vijf uur wandelen in ons eerste dorpje Chugchillan aankwamen. Een klein dorpje bestaande uit een kerkje, een pleintje, uiteraard een overdekt marktje, een begraafplaats vol met scheve kruizen en wat huisjes van de enkele bewoners. Ons onderkomen was de tent op een stukje gras aan de rand van het dorp met uitzicht over de vallei, erg mooi wederom!
Nederland stond inmiddels in de halve finale en het verslaan van Argentinië mochten we uiteraard niet missen. Met nog een Nederlands stel, wat Engelsen en een politieman, die hier net als in ieder ander dorp blijkbaar niets te doen had, hebben we in een van de hostels het droevige spel bekeken. Helaas, dit keer waren we niet sterk genoeg met de penalty’s. Over vier jaar beter…

De volgende dag stond ons een prachtige wandeling door drie valleien, door smalle kloven, langs een rivier en door kleine dorpjes te wachten. Van boven de vallei waren de dorpjes al te zien; een kerkje, pleintje en enkele huisjes eromheen. Zoals dat in Zuid Amerika gaat, stond ook hier de route niet volledig aangegeven. Hadden we echter een afslag gemist, was de lokale bevolking zo vriendelijk ons weer de goede weg op te sturen. Erg leuk om tussendoor de bevolking in hun traditionele klederdracht tegen te komen. Zo vriendelijk en spontaan, zo zou iedereen moeten zijn!
De thermokleding, muts en handschoenen van de ochtend hadden we inmiddels verruild voor korte broek en t-shirt. Het was erg warm geworden, zeker met het klimmen vanuit de verschillende valleien. Mooie plaatjes van de omgeving gaf de blauwe lucht in ieder geval wel. Het was werkelijk prachtig. Na het klimmen uit de derde vallei kwamen we vermoeid maar voldaan aan in Islinivi, wederom een klein en knus dorpje dat niet uit te spreken is. Met een biertje en yoghurtdrink hebben we eerst wat uitgepuft op de stoep aan de kant van de straat. Na navraag waar we met een mooi uitzicht konden kamperen, hebben we onze tent op een heuvel boven het dorp bij een kruis opgezet. We hadden uitzicht over het dorp, de vallei en de omliggende bergen, erg mooi. Als luxe tussendoortje hebben we die avond op aanraden van andere wandelaars in een hostel met een stel nieuw zeelanders avond gegeten. Het was heerlijk! Lekkere soep vooraf, verse groenten en zowaar nog een halve perzik als nagerecht. Met de Nieuw Zeelanders waren we nog niet uitgekletst en bovendien smaakte het eten er zo lekker dat we de volgende ochtend er weer zijn gaan ontbijten. Vers fruit, yoghurt, koffie, verse broodjes, roerbak ei en zelfs een smoothie, wat een luxe voor eten tijdens bergwandelingen.
Onze laatste dag hebben we afgesloten door een drie uur durende wandeling naar Sigchos. Deze laatste dag was niet zoals de vorige dagen over smalle paadjes, maar liepen we via de grotere onverharde weg. Nu begrepen we ook waarom vele mensen stofdoekjes voor hun mond droegen, het was een grote stofwolk, met name met de harde wind en de enkele voorbijgaande auto’s. Bijna ieder voorbijgaand voertuig gebaarde ons een lift aan te bieden naar het hoger gelegen Sigchos, maar wij wilden onze wandeling lopend ten einde brengen. Een voorbijkomende melktruck deed weer even realiseren dat we hier nog altijd ver terug in de tijd leven. Een grote melkbus achterop werd gevuld met de vele melkbusjes die langs de kant van de weg stonden. Een leuk gezicht!

Sigchos was alweer een heel wat groter dorp, niet meer zo knus als de vorige dorpjes. En dus hebben we bij aankomst direct de bus genomen naar Quito. In Latacunga moesten we de bus nog even uit om wat achtergelaten tassen te halen. Het verbaasd ons iedere keer weer hoe die vijf grote plastic zakken uiteindelijk nog in onze backpacks passen. Aangezien de paar uur dat we Latacunga hadden gezien al meer dan genoeg waren, vertrokken we direct door naar onze bus richting Quito.

Op weg naar Quito kwamen we langs het toeristen hoogtepunt de Cotopaxi. Een 5897meter hoge actieve vulkaan overgoten met sneeuw. Dat ligt sowieso nog in onze planning!
Er was ons gewaarschuwd dat Quito een chaotische grote stad zou zijn, maar dat bleek onwijs mee te vallen. Groots was het inderdaad, zoveel hoge gebouwen hadden we nog nooit bij elkaar gezien. Chaotisch vonden we gelukkig nog wel meevallen. We waren wel meer chaos gewend. Er waren in het centrum zowaar straten voor alleen wandelaars en de stoepen waren zo groot dat je je geen zorgen hoefde te maken om je door de mensenmassa heen te worstelen. Ook de toeterende auto’s vielen hier gelukkig mee. Ze hadden plaats gemaakt voor vele bussen met brommende grijze uitlaten. Katalysatoren zijn blijkbaar van na hun tijd.

Ons hostel zat in het oude deel van de stad. Een gezellig hostel met vele gezamenlijke ruimtes, een pooltafel, tuin met vele hangmatten en een plekje om te kamperen. De kamers waren de eerste nacht vol en dus hebben we de eerste nacht buiten in de tent doorgebracht. De tussenstand van het poolen, 7-4 vind ik toch zeker benoemenswaardig :).
Met de een gezin uit Zwitserland en wat andere reizigers uit Nederland, Duitsland en Frankrijk, bleek het een erg gezellig hostel te zijn. De eerste dagen hebben we dan ook gebruikt om bij te komen van onze wandelingen en de stad langzaam maar zeker te bekijken.

Het oude deel van de stad, waar het hostel zich in bevond, bleek inderdaad Unesco waardig te zijn. Mooie oude klinkerstraatjes werden omringd door oude kerken en andere gebouwen. Vanaf de top van de toren van de Kathedraal hadden we een mooi uitzicht over de stad. Een totale lengte van 50 kilometer bleek een heel eind te zijn. Wat een onwijze stad was dit zeg! Nu waren we pas echt in een grote stad, de rest was er niets bij.
Een dagje naar het nieuwe deel van de stad, wat toch minstens een trolleybus rit van zo’n half uur in beslag nam, bleek een uitje alsof je een andere stad bezocht. Moderne pubs, bars en hostels werden afgewisseld door hippe sportzaken en gezellige pleintjes. De pleinen waren gevuld met toeristen. In de hypermoderne shoppingmalls hebben we ons boodschappenlijstje afgevinkt van benodigdheden die we in de rest van het land niet konden vinden; gasflesje, lonely planet en sportshirtjes. Vrouwenschoenen met maat 41 bleek helaas ook hier nog een probleem te zijn. Net als in ieder ander groot shoppingcentrum was ook hier een grote vreetschuur. Het was even wachten op een mooi plekje, maar het wachten loonde. Onder het genot van een pizza hadden we een prachtig uitzicht over een deel van de stad. De rest van de middag hebben we ons in het park vermaakt. Het was weekend en dus waren er vele mensen uit Quito naar het park toegetrokken om er te relaxen onder het genot van een onwijze lap vlees van de bbq, fruit of ijs van een van de verkoopstentjes of te varen in een van de bootjes door het slingerende door mensen gemaakte riviertje. Het was een leuk dagje in een deel van de stad, dat totaal niet te vergelijken was met het oude deel waar wij in zaten.

Niet ver van Quito bevond zich Mitad del Mundo, ofterwijl het midden van de aarde, de evenaar. En zoals het bezoeken van Peru niet kan zonder het bezichtigen van de Machu Pichu, zo kan Ecuador niet bezocht worden zonder een bezoek aan de evenaar. En dus gingen we tussen de locals in een oude bus op weg naar de evenaar. Bij aankomst werden we gewaarschuwd door de andere passagiers. Blijkbaar was wel duidelijk dat wij hier toeristen waren en wat doen toeristen anders in deze bus dan naar de evenaar. Een groot circus van toeristen, restaurantjes, verkoopstalletjes en een groot piramide achtig standbeeld met op de top een bol op de lijn van de evenaar. Na wat foto’s te hebben gemaakt als bewijsstuk en een lekkere foute hamburger met friet te hebben gegeten, zijn we naar het ons aangeraden nabijgelegen kleine experimenten museum gegaan. Dit was de nieuwe evenaar, ofterwijl de evenaar zoals deze met GPS was vastgelegd. We waren letterlijk en figuurlijk on top of the World, zelfs nog hoger dan de Mount Everest. Erg grappig en interessant om alle bijzonderheden op en rond de evenaar te zien. Zo draait het water aan de ene kant van de evenaar linksom de afvoer in terwijl het water aan de andere kant van de evenaar naar rechts draait. We konden een ei op een spijker laten staan op het midden van de evenaar door de neerwaartse kracht recht naar beneden. Is het naast de evenaar zo goed als onmogelijk om de armen van een ander naar beneden te drukken, is het op de evenaar niet mogelijk om dit tegen te houden. Erg bijzonder mee te maken. Het meest bijzondere was met de ogen dicht over de evenaar te lopen. Door de kracht naar links en naar rechts is het net alsof je dronken bent en vrijwel onmogelijk om rechtdoor te lopen.

Vlakbij Quito lag de Rucu Pichincha, een twee koppige krater waarvan degene die wij bezochten 4698 meter hoog was. Vanuit het warme Quito vertrokken we met enkel een extra jasje naar de kabelbaan genaamd teleferiQo. Een kabelbaan met een lengte van 2237 meter die ons van 3117 meter naar 3945 meter hoog bracht. We stapten uit boven op de berg waar de zon inmiddels was verdwenen en had plaats gemaakt voor een harde wind. Maar goed dat we ons jasje nog hadden meegenomen. We hadden er even niet bij stil gestaan dat een vulkaan vanuit de stad bezoeken ook heel koud kon zijn. Ondanks de kou hadden we echter een prachtig uitzicht over de stad. Een langgerekte, smalle stad die minstens 50 kilometer breed is. Een grote wit grijze massa aan huisjes die werden omringd door groene bergen met her en der sneeuw op de top. Een gaaf gezicht.
De uitgang van de kabelbaan was echter niet onze eindbestemming. We mochten nog bijna 700 meter hoger en dus vervolgden we onze tocht te voet richting de top. Het pad begon als een smal zandpad in het groene landschap waarbij her en der ruige rotsen boven de grond uit staken. Het veranderde langzaam in een zwart rotsen paradijs waar we flink moesten klimmen. De kou was inmiddels ook veranderd; het was steenkoud geworden. Onze vingers vroren van onze handen en met op deze hoogte lopen hielp ook niet echt mee. Blijkbaar hadden we nog altijd last van de hoogte. Terwijl ik het twintig meter voor de top opgaf, ging Boris verder. Hij had iets minder last van de hoogte en het klimmen ging hem wat beter af dan mij. Na me verschuilt te hebben tussen de rotsen hoorde ik na een minuut of vijf een enorm gejuich. Boris was boven en blijkbaar was het uitzicht onwijs gaaf. Hij liet wat foto’s maken door drie andere iets beter voorbereide klimmers en kwam na een kwartiertje weer beneden. Op de vraag of het mooi was kon hij niet ontkennend reageren en dus besloot ik toch ook maar naar boven te gaan. Vier uur wandelen en klimmen en dan vijf minuten voor de finish afhaken was toch ook zo wat. Eenmaal hijgend en bibberend bij de top aangekomen was het uitzicht werkelijk prachtig!!! Aan de ene kant de grote stad Quito en aan de andere kant het hoogtepunt; de vulkaan. Grote zwarte rotsen gaven de rand van de vulkaan aan. Een onwijs ruig gebied met fel groene en zwarte kleuren lag onder de dikke wolken. Bij het verdwijnen van enkele wolken hadden we uitzicht op de andere krater, een grote berg overgoten door sneeuw. Een pad liep er via een berghut heen. Wij hadden inmiddels echter genoeg van de kou en waren bovendien niet voorbereid op een nachtje in de bergen en dus vertrokken we weer naar beneden. Eenmaal op weg naar beneden had ik pas door hoe beroerd ik me eigenlijk voelde. Alles draaide, ik had knallende koppijn en was compleet van de wereld. Eenmaal weer een beetje bijgekomen kreeg ik wat cacao bladeren te knabbelen en tabletjes tegen de hoogteziekte. Je wil niet weten hoe graag wij naar beneden wilden. We waren zo blij toen we eenmaal weer wat lager waren, waar het weer wat warmer was en we ons allebei weer beter voelden. De volgende keer gaan we ons toch wat beter voorbereiden J.

Vanuit Quito vervolgden we onze tocht richting Mindo, een kleine stad in het regenwoud. We stapten uit aan de doorgaande weg, een kleine rustige straat met her en der restaurantjes. De zijstraatjes waren gevuld met hostels, waarvan de meesten vergane glorie waren. Veel toeristen waren er niet te vinden, blijkbaar waren de Ecuadorianen hier iets te optimistisch geweest. We liepen via een onverhard weggetje naar ons hostel. Een terrein met wat bungalowtjes, restaurant en een grasveldje waar wij onze tent op konden zetten. In het bijbehorende zwembad konden we verkoeling zoeken. Het was hier namelijk behoorlijk warm, ook wel te zien aan de vele tropische planten. Gelukkig viel de regen die hier niet kon ontbreken gezien het vele groen voornamelijk aan het einde van de dag uit de lucht.

Helaas was Boris de eerste dagen niet lekker. Hij heeft waarschijnlijk nog wat ontstoken lymfeklieren overgehouden van zijn oorontsteking drie maanden geleden in Peru. Dit leidt ertoe dat hij nogal eens duizelig werd en dus zijn we uiteindelijk maar naar de dokter gegaan. Helaas wist deze Amerikaan niet precies wat het was en dus mogen we eind van de week terug komen voor de tropen dokter. Wellicht heeft hij een parasiet, dus maar eens even kijken.

Terwijl Boris in de oververhitte tent zijn duizeligheid aan het verminderen was door te slapen, kon ik mooi het verslag aftikken aan de kant van het zwembad. De eigenaar van het hostel kwam naar me toe om te vragen of ik tubing leuk vond, met een stel aan elkaar geknoopte banden door een rivier. Natuurlijk kon ik dit niet weerstaan en dus ben ik met twee duitse meisjes de rivier op gegaan. Nadat we een stukje met de taxi hadden gereden kwamen we aan bij de rivier. Zes aan elkaar geknoopte banden lagen klaar. Helm op, zwemvest aan en daar gingen we, door de rivier al zittende tussen de banden in. Gaaf! We kletterden tussen de rotsen door al vasthoudende aan de touwen. Na een half uur varen kwamen we bij onze eindbestemming zonder kleerscheuren aan. Het was koud, maar onwijs gaaf!

Gelukkig ging het de dagen erop wat beter met Boris en dus hebben we wandelingen gemaakt door het regenwoud en naar de watervallen. Om bij de watervallen te komen, vlogen we in een kooi via een kabel over de bossen van de ene naar de andere kant van de vol begroeide vallei. Heel primitief, maar zeker leuk! Een tocht over kleine paadjes bracht ons naar zes verschillende watervallen, waar we zelfs nog in konden zwemmen. Het was een hele uitdaging om tegen de stroming van de watervallen in te zwemmen, maar onwijs lekker. Met onze dit keer goed voorbereide picnic hebben we heerlijk bij de waterval gezeten totdat we door een van de andere wandelaars werden gewaarschuwd dat het al bijna twee uur was. Het karretje dat ons terug naar de andere kant moest brengen ging in onderhoud en dus moesten we voor twee uur terug zijn. Na wat rennen naar boven haalden we onze overtocht nog en gingen terug naar de camping. Het was een erg leuk uitje!

Morgen gaan we alweer naar Quito waar ons een 36 uur durende busrit naar Bogota staat te wachten. Eens kijken hoe we dat gaan volhouden. In de buurt van Bogota gaan we drie weken werken op een boerderij, waarna Anita zal komen. Kortom er staat ons nog een mooie tijd te wachten. We hebben er zin in! Eerst lekker productief zijn en vervolgens vakantie vieren met Anita. Top!

Voor foto’s zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6037083980677041281#photos/114174391794013405407/albums/6037083980677041281