Een jungle tocht om nooit te vergeten

De tijd vliegt hier, precies de reden waarom het even duurde voordat het volgende verhaaltje online kwam. Nou ja, verhaaltje, een heel verhaal aangezien we weer heel wat beleeft hebben. Wederom een mooi avontuur en voor jullie heel wat te lezen. Succes er mee! We zijn benieuwd naar jullie reactie :)

Vanuit de Andes, tussen de twee en vijf duizend meter hoog vertrokken we richting de Amazone, de groene wereld vol met tropische beesten. Het mooie in Peru is, dat je vrij eenvoudig van de kust, naar de Andes en vervolgens naar de Amazone kunt reizen. Drie hele verschillende werelden op zich die het reizen lekker gevarieerd houdt. Leuk!

Dit keer ging er echter geen luxe touringbus waar we normaal op de langere afstandsreizen gebruik van maken, maar waren we aangewezen op de lokale busjes richting Moyobamba. Een korte beschrijving van de reis: al klem zittende tussen de stoelen waar een Europeaan niet in past, werd bocht na bocht afgecrost met als gevolg vijf kotsende mensen die om de beurt hun inhoud in al klaar liggende zakjes via het raam de natuur in gooiden met als gevolg dat wij het niet alleen heel warm hadden maar ook nog eens konden genieten van een enorm zure lucht. Een topreis dus! De volgende keer zullen we dubbel en dwars genieten van onze luxe touringbus waarbij we met de benen gestrekt kunnen en frisse airconditioning lucht in kunnen ademen. Heerlijk!

Na twee uur mochten we onze benen strekken in Moyobamba, onze tussenstop op weg naar de amazone. En aangezien Moyobamba bekend stond om zijn orchideeën tuin en zijn thermaal baden, mochten wij deze natuurlijk niet missen.
De orchideeën tuin werd een bijzonder bezoek waarbij de enige enkele orchidee op weg naar het park langs de weg zagen staan. 3 Meter hoog en gemaakt van steen bedoeld als dorpssymbool. De bloemen waren helaas nog niet in bloei, maar gelukkig maakten de aanwezige kolibries alles dubbel en dwars goed. Al zittend in een open houten huisje met meerdere verdiepingen zagen we de fel gekleurde beestjes van een meter afstand stil hangen in de lucht op weg naar het water uit nagemaakte bloemen van colaflesjes en ballonhouders. Met een snelheid van 1200 vleugelslagen per minuut zijn dit de meest wendbare vogels en gaan de vleugels zo snel dat je ze amper ziet. Erg mooi om naar te kijken, waarbij we de batterij van het fototoestel aardig leeg hebben geschoten.

Nadat we heerlijk hebben genoten in de verschillende heetwaterbaden in een parkachtige omgeving, vertrokken we de volgende ochtend richting Yurimaguas, de stad vanwaar we de tien uur durende bootreis naar Lagunas, een rustig dorp in de amazone konden maken. Eenmaal aangekomen in Yurimaguas kwamen, zoals al in de lonely planet stond beschreven, de tuk tuks en toer gidsen als aasgieren op ons af om ons een taxirit of toer aan te bieden. Eigenwijs als we waren, besloten we door hun opdringerigheid juist te gaan lopen in plaats van een iets comfortabel ritje in de tuk tuk te maken. We hadden geen zin om die opdringerige mensen een pleziertje te doen ;).
Na een half uur lopen kwamen we aan bij een hostel aan de centrale plaza met als uitzicht een vijftig meter brede bruine modderige rivier waarin grote stukken hout dreven en lange houten bootjes aangedreven door een grote staafmixer voorbij kwamen. Het tropische amazone gevoel begon nu toch echt te komen.

De volgende ochtend werden we al vroeg gewekt door de hanen die elkaar maar wat graag vanaf een uur of vier probeerden te overstemmen. Nadat we dit nog een uur of drie aan hadden gehoord, pakten we onze spullen bij elkaar, kochten we wat te snacken voor de boottocht en maakten onze tuk tuk tocht richting de boot. De boot lag al klaar in de haven, bestaande uit een grote modderpoel aan de rand van de rivier, vol met vijf vrachtwagens, en uiteraard wat vrouwen die er hun zelfgemaakte eten probeerden te verkopen. Echt zo lekker primitief zoals we inmiddels in Peru zouden kunnen verwachten. Leuk!
Terwijl een veertigtal Peruanen nog zakken van 50 tot 100 kilo op hun rug droegen om de vrachtwagens gevuld met sinaasappels, pakken suiker, rijst, levende kakelende kippen en andere benodigdheden te legen, reserveerden wij onze plek op de boot met behulp van een slaapzak op de grond. Een groot leeg metalen dek gevuld met her en der hangmatten en wat tenten van andere toeristen. Terwijl ons een bootreis van 10 uur stond te wachten, reisden de meeste anderen naar Iquitos, wat zo’n drie dagen zou duren. Gelukkig hoefden wij daar niet heen, hoe kun je in vredesnaam zo lang naar het water staren. Om gek van te worden.
Met de vrachtwagens nog wel halfvol, konden we om half negen ‘s morgens wel nagaan dat we de officiele vertrektijd van dat moment niet meer gingen redden. Het bleef toch Peru, ofterwijl de boot moest hoe dan ook later dan gepland vertrekken. En later werd het zeker. Dit keer werd er een record gebroken, de boot vertrok om vijf uur. Het was aardig lang wachten, zeker met het vooruitzicht dat we nog tien uur op een varende boot mochten zitten.
Gelukkig konden we ons vermaken door te gluren naar de werklui en de opvallende medetoeristen. Het hippie gehalte was zeer hoog, ofterwijl wij waren de enige toeristen die ons niet half hadden kaal geschoren, geen muziek maakten en geen jointje aan het rondgeven waren. Dit hadden we ook niet nodig, aangezien we van de lucht vanzelf wel high konden worden. Het was een gezellige bende, vooral om naar te kijken :).

Het wachten was de tocht zeker wel waard. Na vertrek konden we in het daglicht nog een paar uur genieten van de mooie rivier en het vele groen in de omgeving. Een dolfijn kwam ons zelfs nog even groeten. Een mooi meepikkertje.

Na wat slapen op onze slaapzak op metalen ondergrond op de boot, werden we om drie uur ‘s nachts gelukkig wakker. We lagen aangemeerd in Lagunas waar al een aantal mannen klaar stonden om de enkele meegekomen kratten en zakken van het schip te halen. Met grote haast pakten we onze spullen bij elkaar en renden naar de loopplanken. De kapitein was echt niet van plan om ons te gaan melden dat we er waren. Blijkbaar waren wij ook de enige passagiers die er uit moesten, of tenminste de enige die uitstapten. Wellicht waren er nog een paar in slaap. Niet heel plezierig wetende dat de volgende haven twee dagen varen verder ligt.

Gelukkig waren wij op tijd de boot uit en gaf de hoeveelheid uitstappende passagiers ook duidelijk aan hoe groot het dorp was. Het bleek een klein stoffig muskietenrijk dorpje te midden tussen de bossen aan de rand van de rivier. Een klein tochtje door het dorp deed ons vermoeden dat iedereen hier om drie uur ‘s nachts, hoe kan het ook anders, in diepe slaap was en met het ontbreken van de straatlampen leek het ons toch beter de tent op te zetten bij de aanlegplaats van de boot om onze nachtrust nog een beetje te verlengen.

Onder gelach van de lokale bevolking werden we wakker in een warm en muggenrijk Lagunas. Welkom in de amazone! Na onze spullen te hebben achtergelaten in een van de aanwezige hostels hebben we direct de jungletocht geregeld. Blijkbaar deed in dit dorp de tamtam zijn werk prima, aangezien we al bekend waren bij de organisatie als de twee in de “haven” kamperende gringo’s. Van het plan om bij meerdere organisaties langs te gaan kwam niet veel. We waren zo enthousiast dat we direct hadden geboekt en in plaats van ons idee om vijf dagen te gaan werden het er negen. Hier hadden we echt onwijs zin in, varen door de jungle waar slechts enkele andere toeristen komen. Nog een nachtje slapen en dan kon het avontuur beginnen!

De volgende ochtend hadden we onze twee kleine rugzakken gepakt met wat kleding, zonnebrandcrème, een lading aan muggenspray, malariapillen en onze Spaanse leerboekjes. Met een Spaanse gids zou het naast een leuke en unieke jungle ervaring ook een goede cursus Spaans worden. Twee vliegen in een klap.

Adan, onze gids, stond ons al op te wachten. Een nors kijkend mannetje, gekleed in laarzen een lange broek en een t-shirt gevuld met gaten stond ons al op te wachten. Na wat geklets bleek achter de norse blik een veel kletsende persoon met pretoogjes te zitten. Het bleek een erg schattig mannetje.
Een brommer met aanhangwagen vol bracht ons via onbewoond gras- en riet achtig landschap naar het begin van de tocht. Een groot grasveld met twee rieten huisjes en in het water een stuk of vijf houten bootjes. De boot bestond uit een uitgeholde boomstam zoals in vroeger tijden met drie overdwars plankjes om op te zitten. Het gebied was totaal niet toeristisch, zoals we hadden gehoopt. Nadat we ons ontbijt, bestaande uit wat gebakken aardappels en bananen op hadden, konden we vertrekken. Naast Adan, Boris en ik, was de boot gevuld met eten, waterflessen, matrassen, drie stel laarzen en heel wat kleding. Het was een hele boot vol.

Een bruin gekleurd riviertje volgden we stroomafwaarts tussen de groen gekleurde regenwouden vol met palmbomen en andere tropische planten. Zonder enig andere toerist was het net alsof wij degene waren die voor het eerst de jungle aan het ontdekken waren. Werkelijk prachtig!!!
Door het hoge water waren de strandjes van de rivier niet zichtbaar en stond het omringende bos geheel in het water. Slechts her en der was de grond dat voornamelijk uit modder en gevallen takken bestond, te zien.

Nog geen half uur op de boot kwam er een rood gekleurde slang aanzwemmen. Een anaconda bleek onze weg te hebben gekruist en dat terwijl je die niet vaak tegen bleek te komen. Het was een teken van ‘suerte’, aldus Adan, ofterwijl een goede en gelukkige reis. Dat was een mooi begin!

Een goede reis werd het zeker! Na de anaconda zijn we nog vele andere dieren tegengekomen. Zo vlogen er regelmatig gele en rode papagaaien in paartjes over of zaten ze met grote groepen in de bomen en probeerden elkaar te overstemmen met hun gekrijs. Met de schildpadden her en der op de boomstammen die zich bij ons naderen zijwaarts in het water lieten vallen, was het net een center parcs in het groot. Dit keer alleen zonder toeristen en net iets anders.
Een van de meest indrukwekkende beesten waren de aapjes die zich her en der in de bomen bevonden. Kleine aapjes die van boom tot boom sprongen of zich gewoon van grote hoogte lieten vallen, hopende dat er zich een andere tak onder bevond. Verbazingwekkend kwamen ze altijd netjes op hun pootjes terecht. En terwijl wij uren naar de beesten konden staren, keken zij vanuit de bomen net zo verbaasd naar ons, alsof ze nog nooit toeristen hadden gezien. Een mooi gezicht!
Andere apen waren minder blij met ons bezoek en lieten dit ons duidelijk merken. Fel met hun armen en poten tekeer gaand, maakten ze een luid gegrom. Mooi en zeker grappig om te zien. De meest bijzondere apen waren de rode apen waarbij de mannetjes in de morgen en in de avond luidruchtig om aandacht van de vrouwtjes schreeuwden. Het was net een harde storm die voorbij kwam razen.

Tussen het varen door werd een lunch voorbereid en gegeten op een klein stukje gras of een kleine hut op poten boven het water. Met voorbij zwemmende dolfijnen, zicht op apen en een orkest aan dieren om ons heen was het niet de minste lokatie voor een etentje. En net als het ontbijt en het avondeten bestond dit meestal uit vers gevangen vis. Gepaneerd, gegrild, gerookt, alles hebben we geprobeerd en het bleef heerlijk! Zelfs de piranha’s waren af en toe op onze borden te vinden. Na het eten werden de resten vis inclusief kop terug in de rivier gegooid dat onder vol enthousiasme van de nog levende soortgenoten snel verdween.
Menig keer hebben we zelf eens de hengel uitgehangen. Een netjes afgeslepen boompje met een groen touwtje met haak aan het uiteinde vormden de hengel. Met net gevangen vis als aas werd het vissen een leuke ervaring. Gelukkig hoefden we geen uren te wachten, anders hadden we het al lang opgegeven. Mocht er na tien minuten nog geen vis gebeten hebben, moesten we ons toch afvragen of er nog wel aas aan zat. Want zulke goede vissers waren we ook niet. Onze gevangen vis werd meestal in vele stukjes gesneden als aas voor de volgende vis. Het aas viel er af of wij waren gewoon niet behendig genoeg hard genoeg te trekken wanneer ze beten. Maar een leuke ervaring was het zeker!

Na de lunch werd er nog een aantal uren doorgevaren en uiteraard waren er ook hier weer vele dieren en mooie tropische bomen te zien. Niet alleen kwamen er apen, papagaaien, schildpadden of een enkele anaconda voorbij, ook hebben we vel gekleurde vogels zoals een toekan, grote vlinders, rivierdolfijnen en otters gezien. Als je goed keek, kon je her en der luiaards in de bomen zijn. We wisten dat ze langzaam waren, maar zo langzaam hadden we niet verwacht. In slow motion bewogen ze langzaam door de bomen als ze al niet aan het slapen waren. Een mooi gezicht waar je zeker geduld voor moest hebben.

Naast het volgen van de grotere slingerende rivier wist Adan ook behendig af te snijden via short cuts. Nou ja, korter waren ze wel, maar of het veel in tijd scheelde, ik vraag het me af. Met een manchette werd het pad vrij gemaakt met als resultaat een boot vol met mieren en spinnen, waaronder de veelvoorkomende tarantula. Een leuke afwisseling waarbij wij in de boot gebukt lagen voor alle laaghangende bomen en ondertussen de gevallen spinnen en mieren uit de boot aan het verwijderen waren.

‘s Avonds kwamen we aan bij onze overnachtingsplek, een houten hut op palen waarbij met behulp van bamboe en muskieten netten aparte kamers gemaakt waren. Via een open keuken gemaakt van een houten aanrecht, een boel hout met erop een fietsketting als fornuis liep je via de loopbrug naar het toilet. Een werkelijke wc pot, heel modern waarbij alles waarschijnlijk zo de rivier in verdwijnt. De rivier waar wij na onze boottocht nog heerlijk in hebben gezwommen.

De hut zat vol met muggen en dus hadden we ons flink ingesmeerd met deet. Terwijl wij er als bescherming nog gewikkeld in slaapzakken zaten, zat Adan er met korte broek en t-shirt. Hem prikten ze niet. “Het waren zijn vrienden” aldus Adan. Waarom hij de muggen dan niet verteld dat wij ook prima vrienden kunnen zijn, begrepen we niet.

Terwijl wij aan het zwemmen waren, was Adan het avondeten aan het voorbereiden; gefrituurde net gevangen vis, heerlijk. Adan deed werkelijk alles; koken, afwassen, roeien, opruimen, wij waren als echten koningen in de jungle. Tijdens het eten kwam een leguaan vanuit de bosjes het gras oplopen om de weggegooide tomaat eens uit te proberen. Een halve meter lang met een gespleten tong zoals je dat ook in de boeken op foto’s tegenkomt. Een heel mooi beest die ook rustig blijft zitten om door ons bekeken te worden. Leuk!

Na het eten gingen we nog even snel douchen in de bruin gekleurde rivier en vervolgens vielen we van alle indrukken meestal al snel in slaap onder het genot van een orkest van alle omringende dieren; kikkers, krekels, enkele vogels en het gesnurk van Adan.

De volgende ochtend stond er, hoe kan het ook anders, net gevangen vis op het menu. Meer dan genoeg om een paar uur te genieten van de omgeving terwijl we konden luieren in de boot op onze matrasjes. Nou ja, luieren, dat mochten we doen, maar de tweede peddel werd toch meestal wel gebruikt. Ik omdat ik het mooi vond om me nog wat in te spannen en Boris uit socialigheid dat na enkele minuten alweer werd afgesloten met de woorden “ai, ai, ai, wat zwaar!”. Hij genoot liever al luierend van de omgeving.

In de loop van de dagen werden de bomen steeds hoger, de rivier steeds breder en kwamen we steeds minder tot geen mensen meer tegen. Waar we de eerste dag nog een groep van zes Tsjechen tegen kwamen, kwamen we de derde en vierde dag geen enkele toerist meer tegen. Heel bijzonder voor zo’n mooie omgeving!

Nadat we de eerste twee dagen prachtig weer hadden gehad, liet de regen nog even zien dat het toch echt nog het regenseizoen was. Het kwam af en toe met bakken uit de lucht waar Nederland een code rood voor zou geven. Snel werden alle spullen in de boot onder plastic zeil gelegd en gingen we totaal doorweekt verder met varen. Eigenlijk net zo leuk als met een zonnetje, zolang het maar niet te lang duurt. Gelukkig regende het de volgende dagen alleen ‘s morgens, waardoor we mooi konden wachten totdat de regen voorbij was. Aangezien de dieren ook aan het schuilen zijn voor de regen, zie je met zonneschijn veel meer. Het was gaaf om plenzende regen en zon beide te hebben meegemaakt.

Bijzondere tochtjes waren de ritten die we ‘s avonds nog wel eens met de boot maakten. Met onze hoofdlampen op zochten we naar dieren die duidelijk te zien waren door hun rood gekleurde ogen. Ogen van vogels leken zonder lijf rond te vliegen tussen de bossen. Een meterslange slang had zich volledig gedraaid om een tak die zich boven de rivier bevond en het meest bijzondere waren de vele krokodillen die langs de kant van de rivier zaten. Adan probeerde een van de krokodillen die aan de waterkant zat te vangen. Als een echte discovery verslaggever sloop hij heel voorzichtig richting de krokodil. Eenmaal dichtbij het beest, hield hij snel de peddel op de nek van de krokodil en pakte hem met beide handen bij kop en staart vast. Hij vroeg ons of we hem ‘muy fuerte’ ofterwijl heel stevig vast wilden houden. Na even twijfelen hebben we hem vol trots in onze handen gehad. Een stevige huid vol met kleine uitsteeksels en een kop die ons enigszins smekend aankeek. Na hem goed bekeken te hebben en wat jaloersmakende foto’s te hebben gemaakt, hebben we hem weer in het water losgelaten. Rustig zwom hij terug de rivier in op zoek naar een plek om verder te rusten.

In plaats van varen maakten we voor zover dat mogelijk was met het hoge water wandelingen door de omringende bossen. Ver was het nooit, aangezien het water zo hoog stond, dat grote delen onder water stonden. Met onze laarzen baggerden we door het bos op zoek naar beesten. Zo kwamen we grote mierenhopen, kikkers die sprekend op bladeren leken, termieten en apen tegen. Een puma liet zich door zijn gegrom horen. Sluipend gingen we richting het geluid, maar helaas hebben we hem niet gevonden. Een grote liaan was een mooi speeltje om flink in te slingeren. Terwijl Jane genoot van het slingeren, liet Tarzan vervolgens zien dat hij Tarzan niet bleek te zijn. Hij viel uit de liaan en brak het mooie opstaphoutje. Volgende keer beter.

Na negen dagen roeien door de jungle kwamen we na de laatste dag hard roeien tegen de stroming in weer bij ons beginpunt aan. Het was een onwijs gave, indrukwekkende en unieke ervaring waarbij we vele dingen hebben gezien die we nog nooit eerder hadden gezien. Een ervaring om nooit te vergeten!

Inmiddels zijn we alweer vier weken verder en zitten we in Ecuador. Hopelijk volgt snel het vervolg van onze avonturen. Tot gauw!

Foto’s zie: https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6019364867070173089#photos/114174391794013405407/albums/6019364867070173089