Huaraz en de avontuurlijke wandeltocht

Nadat Martin ons in het dorp Huacho had afgezet, bracht een luxe bus ons samen met wat Peruanen, kippen en cavia’s richting het Andes gebergte. Het Wwoof avontuur zat erop en het werd tijd om het Andes gebergte te gaan verkennen. Het droge relatief lage en warme landschap werd langzaam maar zeker verwisseld voor hogere ruigere bergen al dan niet bedekt met sneeuw. Na een rit van ongeveer zes uur kwamen we aan in Huaraz, een stad op 3091 meter hoog. Het favoriete hostel van de lonely planet schrijvers was inmiddels gesloten en na wat zoeken kwamen we uit in het Cayesh guesthouse, waar we vriendelijk door de zoon en dochter van de hosteleigenaren werden ontvangen.

3091 Meter hoog zaten we inmiddels en dat was goed te merken. Het lijkt alsof je continue adem tekort hebt en alles wat je doet kost energie. De trap op is al een hele opgave. Eerst dus maar even de stad rustig aan verkennen en wennen aan de hoogte, voordat we onze echte wandelschoenen aantrekken.

Huaraz, een soortgelijke stad als Lima, met hetzelfde getoeter en wirwar van auto’s en het honden aantal lijkt hier ook het inwoner aantal te hebben overtroffen. De stoepen zijn bezaaid met traditioneel geklede vrouwen die er hun zelfgemaakt mutsjes, handschoenen, sokken en sjaals proberen te verkopen. Eitjes, heet vlees waarvan wij de tranen in onze ogen krijgen, snoepgoed en volledige maaltijden zijn andere populaire verkoopartikelen vanaf de stoepen. Vanuit de chaotische stad, die met name ‘s avonds tot leven komt, heb je een prachtig uitzicht over de omliggende Andes bergen.

Iedere dag werd de markt bezocht, waar honderden kippen met een pin door hun keel doorboord boven het gangpad hangen. De varkens en geitenkoppen kijken je aan vanaf de vleesstalletjes terwijl de vliegen hun hemelrijk ontdekt hebben. Met de verse broodjes van de bakker, de kaas en avocado van de markt en de worst van de supermarkt genoten we iedere dag van de tientallen voorbijgangers op de plaza en de prachtige omgeving met besneeuwde bergen. De dames van de supermarkt herkenden ons inmiddels van ons dagelijks bezoek voor onder andere de snacks die ‘s avonds bij enkele afleveringen Gooische vrouwen niet gemist mochten worden. Ondanks dat Huaraz honderden schoenenwinkels kent met de schoenen hangende boven de stoep, bleek het onmogelijk nieuwe schoenen voor Boris te kunnen kopen. Maten groter dan 42 kennen ze hier blijkbaar niet. Wel zijn we geslaagd om wat hoedjes en een gasstelletje voor onze komende wandeltocht te kunnen kopen.

Vanuit Huaraz hebben we een uitstapje naar Chavin de Huantar, een voormalig dorp van 1200-500 vC. bezocht. Restanten van muren, arena’s, ondergrondse kamers en watertunnels waren er te bekijken. Gelukkig waren we op tijd en waren we de tientallen toeristen voor. Enkel een stel Amerikaanse mannen kwamen we tegen tijdens het schuilen voor de regen. Nadat we dit culturele hoogtepunt af hadden afgevinkt keerden we terug naar Huaraz waar we onze laatste voorbereidingen troffen voor de wandeltocht van de komende dagen.

Het bed lag bezaaid met spullen die we de komende dagen mee gingen nemen op onze tien daagse wandeltocht in de Cordellera Huayhuash, waarvan we dachten ze nodig te hebben. Pasta, aardappels, vele blikken met vis, ontbijtgranen, mueslirepen, een kilo noten, rozijnen, tien pakken melkpoeder, twintig liter water, drie liter aan tandsteen producerende ontzettend zoete frisdrank, een pak wijn en natuurlijk een hele tas vol met snaaierijen lagen klaar. Naast het eten voor de tien dagen lagen er nog wat kledingstukken, van korte broeken tot winterjassen, een tent, slaapmatjes en slaapzakken en ons net gekochte gaspitje met voldoende gas voor twee volle weken klaar. Met onze tassen nog zwaarder dan de heenreis naar Peru, vertrokken we om half vijf ‘s morgens richting de bussen naar Llamac, het beginpunt van onze wandeling. We hadden er al dagen naar uitgekeken en eindelijk kon ons wandelavontuur beginnen!

Na een zeer mooie, maar vermoeiende en misselijkmakende rit van vijf uur via onverharde haarspeldbochten kwamen we aan in Llamac, een klein dorpje in de bergen. Nadat we enigszins twijfelachtig uitgestapt waren aangezien de enige andere Europees uitziende wandelaar bleef zitten en een Peruaanse vrouw ons probeerde duidelijk te maken dat we beter nog even in de bus konden blijven, keerden we met onze loodzware tassen toch weer terug de bus in. Een kwartiertje later werden we bij een heel klein dorpje genaamd Popca bestaande uit wat plaggenhutjes naast een rivier afgezet. De bestuurder wees ons de weg van de wandeling en nadat we onze tassen hadden gereorganiseerd, gingen we op pad. Een licht stijgend onverhard verlaten weggetje langs de rivier met langs de kant her en der een rieten iglo achtig hutje volgden we met om ons heen de uitzichten over de prachtig groene bergen. Het was zwaar, heel zwaar! Onze tas moest wel tussen de 25 en 30 kilo hebben gewogen en dat bleek ons tijdens onze eerste pauze toch iets te zwaar. De Peruanen gooiden ook alles aan de kant van de weg en dus vonden wij dat we drie 2.5 liter flessen ook wel achter konden laten. Rivieren waren er toch genoeg en aangezien onze magen toch al niet helemaal op en top waren van het Peruaanse eten, konden we dat water ook wel drinken. De afslag die we volgens de kaart zouden moeten krijgen duurde wel erg lang en dus besloten we in het enige moderne huisje eens na te vragen waar we eigenlijk waren. Oeps… We bleken een heel andere route te hebben genomen dan we van plan waren. We hadden toch in Llamac uit moeten stappen. Een goed begin, echte hikers!

Gelukkig werd ons duidelijk dat we na een uur wandelen op onze route weer uit zouden komen. Weliswaar hadden we een heel stuk overgeslagen, maar we konden in ieder geval ons plan voortzetten. Het Peruaanse uurtje waarvan wij een gat in de lucht sprongen bleek twee en een half uur te zijn en rond zes uur kwamen we vermoeid maar zeer voldaan op de camping aan. Een camping bestaande uit een stuk redelijk vlak stuk gras met een klein huisje waar een gat in de grond zat. De enige andere kampeerster was Frida, de andere wandelaar die we in de bus al tegen waren gekomen. Nog nooit waren we zo kapot van een wandeling en nadat we onze nieuwe tent op hadden gezet en onze matjes hadden opgeblazen vielen we dan ook gelijk in slaap. Het was een zeer mooie, leerzame, uitdagende en zeer vermoeiende dag geweest!

Inmiddels zaten we op 4170 meter hoogte en dat was goed te merken. We stonden geheel gebroken, misselijk en duizelig, maar met veel zin in de komende dag op. Nadat we alles weer in onze tas hadden gepakt begonnen we aan onze tweede dag. Ver kwamen we echter niet. Na honderd meter van de camping realiseerden we pas echt hoeveel last we hadden van de hoogteziekte. Verstandig J als we waren, hebben we met pijn en moeite de honderd meter terug naar de camping afgelegd. Iedere stap was zo vermoeiend dat we blij waren toen we weer onze tent hadden opgezet en op onze matjes konden liggen. Nu hadden we in ieder geval niet voor niets onze laptop meegenomen. Het werd een dag van veel slapen en het bekijken van de dagelijkse beslommeringen van de dames in het Gooi J.

Na goed uitgerust te zijn, besloten we de volgende morgen ons pak wijn achter te laten. Iedere kilo extra bleek toch wat zwaar te zijn en aan het eind van de dag waren we toch zo kapot dat een liter wijn ons werkelijk neer zou laten vallen. En dus gingen we met een kilo lichter dan de vorige dag vol goede moed op pad naar onze volgende camping. Een pas van 4690 meter hoog stond ons te wachten, waar we de vorige dag vanaf de camping al de hele dag naar hadden kunnen kijken. Een bergketen bestaande uit grasachtig landschap onderaan dat langzaam in de hoogte veranderde in scherpe grijze rotsen. Het pad veranderde langzaam van een trekking in een mountaining pad. We twijfelden of het wel goed was, maar aangezien we nog altijd wat voetstappen van weliswaar dieren zagen, besloten we door te gaan. Het werd letterlijk klimmen waarbij we beide handen aan de rotsen vast moesten houden en stap voor stap de hoogte in gingen. Ondanks dat we de grootste twijfels hadden of het wel goed was, gingen we als echte doorzetters door. Die top moesten we toch halen!

En ja hoor. Na een vermoeiende en uitdagende klim hadden we uiteindelijk uitzicht over de vallei aan de andere kant van de berg. Besneeuwde bergen, graslanden en moerasachtig landschap waren te zien. Het ontbrak echter aan een pad naar beneden. Abseilen was de enige optie en aangezien we daar niet op berekend waren, moesten we toch weer terug. Het was ondanks het uitzicht werkelijk verschrikkelijk om daar bovenop te zitten! Naar boven was al eng, maar naar beneden zagen we al helemaal niet zitten. Maar ja, om daar boven op een helikopter te gaan zitten wachten die je komt optakelen was ook zo wat, dus besloten we na wat balen de afdaling maar te nemen. We twijfelden om de tassen gewoon meters naar beneden te gooien, maar eigenwijs als we waren namen we die op de rug mee. Achterstevoren stap voor stap met beide handen vast aan de enkele vastzittende stukken rots, klauterden we langzaam naar beneden. Het was werkelijk verschrikkelijk!!! De adrenaline was zo hoog, dat we eenmaal beneden als een speer over de voormalig moeilijke paadjes heen vlogen. We hadden het gered, waren eindelijk weer beneden! Dit zouden we nooit meer doen!

Het was inmiddels al laat en dus besloten we met uitzicht op de vorige camping honderd meter onder ons, onze tent op een vlak stuk gras op te zetten. Wat waren we opgelucht! Een ding was ons inmiddels wel duidelijk geworden; mocht je twijfelen over de route, neem geen stijl smal pad omhoog. We waren gelukkig weer op normaal pad, hadden onze tent met prachtig uitzicht opgezet en vielen als een blok in slaap.

Kaartlezen was duidelijk niet aan ons besteed, maar het lukte de vierde dag zowaar om in een keer de goede route te vinden, ondanks dat we het de vorige dag al hadden opgegeven. Met prachtige uitzichten over de ruige bergen van 6000 meter hoog was dit werkelijk een topwandeling. Her en der stonden stro achtige huisjes, waarvan het merendeel van de inwoners al vertrokken was naar de stad. De huidige bewoners waren gekleed in traditionele kleding met doeken tegen de kou. Af en toe kwamen we een groep ezels tegen die werden gebruikt voor het vervoer van goederen. Aan het eind van de dag kwamen we als enige aan op een camping vlakbij een moeras en meer. Wat heerlijk!

Het vinden van de juiste route bleek toch niet aan ons besteed. Al snel nadat we van de camping vertrokken waren, sloeg een groep van 50 koeien en stieren op hol. Het oversteken van een stenen hek zo’n 100 meter terug bleek toch niet zo verstandig. Nadat de eigenaar van de beesten ons in de juiste richting dirigeerde, kwamen we samen met een groep van twaalf Israëliërs en een Fransman weer op het goede pad terecht. Zolang we hen bij konden houden, moest het ons toch lukken om de goede weg te vinden. In de regen kwamen we aan bij een camping waar de Fransman zich inmiddels al in zijn tent schuilende hield. We werden verwelkomt door een hond samen met een man en vrouw die er in hun primitieve huisje woonden. Het was werkelijk een prachtig uitzicht over een meer met omliggende bergen.

Voor het eerst werden we wakker met ijs op de tent. Het was die nacht wel erg koud geweest, maar met onze sokken aan en muts op konden we ons nog redelijk warm houden. Het werd een zware dag waarbij we naar de 4800 meter gingen klimmen rondom de gletsjer. Een werkelijk prachtig blauwe gletsjer met af en toe het gedender van het ijs naar beneden, alsof het onweert. Het meer waar de camping aan lag was in de verte in zicht, maar inmiddels begon het ook al donker te worden en dus tijd om de tent op te zetten. Het moeras waarbij we van soort grote moshoop naar moshoop moesten springen leek ons echter niet zo geschikt en dus begonnen we aan ons eindsprintje naar een geschikt stukje grond. Ook vandaag bleek het ons niet helemaal te lukken om de camping te bereiken, wat het avontuur er zeker niet minder op maakte. De weidse omgeving, waarbij je zo goed als geen toeristen tegenkomt, enkel wat traditionele bergbewoners is werkelijk prachtig. Het is een hele belevenis!

De dagen erna waren werkelijk prachtig! De zon scheen tot het einde van de middag volop en we liepen door de weidse 6000 meter hoge bergen met meren, gletsjers, graslanden met af en toe een hutje. De hutjes werden bewaakt door de vele honden die allen hun territorium bewaakten. Het werd dan ook meestal snel duidelijk als we van het pad af waren door de toestromende blaffende honden. Het oppakken van een steen bleek gelukkig al genoeg om de honden te doen stoppen. Van een van de bewoners hadden we inmiddels begrepen dat ze kuiten nog wel eens lekker vinden om in te bijten, maar die van ons bleven ze gelukkig vanaf.

Een van de campings had een natuurlijk warm water bad. Dat was werkelijk hemels! Na een lange dag wandelen je tent opzetten en wanneer het ‘s avonds richting vriespunt gaat je onderdompelen in het hete water met uitzicht op de omliggende bergen. Het was zo lekker dat we de volgende morgen extra vroeg op zijn gaan staan om ons in de vrieskou in badkleding naar het warmwaterbad te spoeden. Het was werkelijk heerlijk om zo de zonsopgang mee te maken.

Bovendien was het de perfecte voorbereiding voor de beklimming van de 5000!!!! meter pas. Na een hele beklimming kwamen we boven aan de top en hebben we onze steen aan de stapel bijgedragen. Een sprookjesachtige sfeer met de nabijgelegen gletsjer die half te zien was door de hoge wolken waar we in liepen. De afdaling erna zorgde al snel dat we weer wat warmer werden en ons zuurstofniveau weer op peil kon komen. Het was een zeer mooie ervaring!

Na tien dagen in de middel of nowhere te hebben gelopen kwamen we in een klein dorp genaamd Huayllapa. Het was een dorp bestaande uit wat plaggenhutjes, onverharde wegen maar met zowaar een winkeltje waar we eten konden kopen. Na tien dagen flink te zijn afgevallen hebben we hier dan ook onwijs van genoten. Repen chocolade, Inca cola, de lokale drank, eieren en wat nieuw eten werden meegenomen naar het voormalig stadion van de stad, bestaande uit wat stenen muren en een ietwat vervallen grasveld waar we werden verwelkomt door wat kinderen die maar wat nieuwsgierig waren naar onze tent en andere spullen. Een dorpsbewoner maakte voor ons wat rijst, aardappelen en een heerlijk ei klaar waar we van hebben genoten alsof we aan het kerstmaal zaten.

De een na laatste dag kwamen we aan bij de veelgeprezen meren (Jahuacocha) die we de eerste dag met ons uitermate goede gevoel voor kaartlezen hadden overgeslagen. Een werkelijk prachtig meer met op de achtergrond de gletsjer en naast de camping twee hutjes van de drie inheemse bewoners. De vrouw nodigde ons uit om trucha te komen eten, de vis die met bosjes gevangen kan worden uit het meer. Na onze wandeltocht en voornamelijk pasta met blik diners konden we dat niet overslaan. Naast het heerlijke eten was het een hele ervaring om bij haar in het hutje te mogen eten. Na over haar schaap met jong heen te zijn gestapt kwamen we binnen in een met stro bedekt vier bij vier groot hutje. Het bed bestond uit wat zelfgemaakte dekens met eronder wat schapenvelletjes. In de hoek een stoof met wat hout en potten voor het koken. Een heleboel zelfgemaakte mutsen, sjaals, handschoenen en sokken lagen klaar om in het vijf uur lopende dichtstbijzijnde dorp verkocht te worden. Samen met de verkoop van wat bier en cola flesjes aan de voorbijkomende toeristen was dat haar manier van inkomsten binnenhalen. Een hele ervaring om te zien wat een verschil van leven ze heeft vergeleken met de westerse wereld.

Na veertien dagen, 4386 meter stijgen en dalen, 115 kilometer wandelen (exclusief al onze niet bedoelde omwegen), vijftien kilo armer en heel wat ervaringen rijker kwamen we zeer voldaan weer terug aan in Llamac. Er bleek een winkeltje open te zijn, waar we onze buik vol hebben gegeten aan alle verschillende repen chocolade en zoetigheden die er te koop waren. Het was werkelijk hemels!
Na een uur of twee wachten kwam onze bus er aan. Nou ja bus… Het was een soort van grote vee vervoer kar omringd door houten platen waar boven de cabine een paar planken waren bevestigd. Daar mochten we samen met twee andere toeristen en een bewoner onze plaats innemen voor de zeer enerverende tocht van anderhalf uur. Het was zaak om ons goed vast te houden aan de houten reling en op tijd te bukken voor de takken die niet waren voorbereid op dit soort hoog transport. Aan de reacties van de lokale bevolking was duidelijk dat dit vrij ongebruikelijk was. Het was een zeer enerverende rit die ons bracht naar een normale bus waar we onze tocht vervolgden naar Huaraz.

Eenmaal terug in Huaraz hebben we onze calorieën weer op peil gebracht door alles te eten wat we nog nooit hadden gehad. Het was zo lekker om weer in een gewoon bed in een warme kamer te kunnen slapen en weer alles te kunnen eten waar we zin in hadden.

Het waren twee onwijs gave weken geweest! De prachtige ruige bergen, de enkele hutjes van de lokale bevolking, de ervaring van in de middel of nowhere te zijn, het basic bestaan van kamperen in een tent met wat standaard voedsel en het vinden van de juiste weg waren onwijs gaaf! We hebben er heel wat van geleerd, nemen de volgende keer minder mee, volgen alleen de grote paden, maar zullen er vast net zoveel van gaan genieten!


Foto’s zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6003751284095548945#photos/114174391794013405407/albums/6003751284095548945