De tijd vliegt in Lima en Nueve de Octubre

Na 15 uur en 10526 kilometer vliegen in een voor Boris iets te klein vliegtuig, een overstap in Madrid waar duidelijk werd dat we Europa gingen verlaten en ons als een van de enigen tussen de donkerdere mensen bevonden, was Peru in zicht. Enorme zandachtige bergen staken boven de bewolking uit, een prachtig gezicht! Enorm ruig en grote stukken geheel onbewoond land waren vanaf grote hoogte te zien. Na een luid applaus, waarbij wat medepassagiers een kruisje sloegen kwamen we aan in Lima.

Lange rijen voor de douane stonden op ons te wachten waarna we konden aansluiten bij de grote mensenmassa die voor de bagageband stond. Met her en der afgerukte handvaten en kapotte tassen, waren we blij toen we onze backpacks heelhuids terug hadden.

Ons inmiddels heilige boek de Lonely Planet gaf aan het beste met de Metropolitan te kunnen reizen en nadat we een kaartje van de lokale vvv hadden gekregen worstelden we ons via de smekende taxichauffeurs op weg naar het hostel. Met een tas van twintig kilo op de rug en een paar kilo aan de voorkant liepen we als echte Europese volgepakte oververhitte backpackers door de sloppenwijken van Peru waar het een graad of 20 warmer was dan in Nederland. Geen idee of het aan onze bril , de lengte of gewoon de blanke huidskleur lag, we werden van alle kanten aangestaard. Het waren armoedige wijken, bestaande uit stoffige onverharde wegen vol met rommel zwerfhonden en katten en een chaos van verroeste auto’s die al dan niet reden of ingestort aan de kant van de weg stonden. Het was duidelijk dat hier niet vaak toeristen kwamen, zeker nadat we na een uur lopen nog geen toerist waren tegengekomen en zelfs de Metropolitan nog niet in zicht was. Het Peruaanse kwartiertje bleek dus iets langer dan een kwartiertje lopen te zijn en na anderhalf uur kwamen we oververhit, maar voldaan aan bij de Metropolitan. Een groot modern gebouw vol met grote supermarkten omringd door terrasjes. Een grote tegenstelling met de wijken waar we doorheen liepen. Op het eerste de beste terrasje hebben we onder belangstelling van de overige terrashangers onze tassen neergelegd en uitgeteld ploften we neer op de stoelen. Heerlijk! Na nog eens een blik op het kaartje van de vvv te hebben geworpen bleek het waarschijnlijk een kwartier rijden met de auto te zijn in plaats van met de benenwagen, foutje. Een goede oefening voor komende wandelingen hadden we in ieder geval gemaakt.

Na een bustochtje kwamen we aan in ons hostel in het centrum van Lima. Een historisch gebouw aan een drukke straat met mooie grote ruimtes voor loungen, ontbijten, poolen of gewoon aan de bar hangen waren aanwezig. We kregen onze kamer en nadat we een uurtje hadden geslapen om bij te komen gingen we op pad. Met de Lonely Planet op zak liepen we langs bekende oude gebouwen, pleinen, marktjes en rivieren om een voor een alle hoogtepunten af te kunnen strepen.

Dit was pas een echte stad! Overal grote oude gebouwen, de wegen bezaaid met toeterende taxi’s, overal rommel op straat, kraampjes met eten op de stoep, zwervers, zwerfhonden en hordes met wachtende mensen voor de stoplichten die langzaam van 70 naar 0 aftellen. Oversteken over het zebrapad was hier niet aan te raden. Taxichauffeurs hebben blijkbaar altijd voorrang en veel meer dan taxi’s en bussen rijden hier niet op de weg. Begrijpelijk gezien hun rijstijl.
Ondanks dat voelden we ons helemaal op ons gemak, en totaal niet onveilig. Het was duidelijk dat deze stad meer dan 8.5 miljoen mensen telt. Onderweg kwamen we toevallig nog een carnavalsoptocht tegen. Vele dansers en zangers in traditionele kleurrijke kleding deden mee in de optocht die wij als relatief grote Europeanen prachtig konden bekijken vanachter het vijf rijen dik tellende publiek.

Nadat we de complete erg indrukwekkende rondwandeling hadden gemaakt kwamen we met een permanente zonnebril op ons hoofd van verbranding terug. Even niet bij stilgestaan dat we nog niet zo aan de zon gewend waren. Om even een dutje te doen om vier uur, kwam niet veel. We werden negen uur wakker en konden direct door met pitten, het was een vermoeiende maar zeer mooie dag geweest!
.
De volgende ochtend genoten we tussen wat gezinnen en een paar jongere en wat oudere backpackers van ons ontbijtje bestaande uit twee witte bolletjes, wat jam, jus d’orange en een heerlijke koffie. Aan het getoeter was duidelijk dat de Peruanen alweer druk op weg waren. Vandaag stonden Miraflores en Barranco, de wijken aan de kust van Lima op het programma. Volgens de vriendelijke receptionist die een van de enige Peruanen was die een woordje Engels kon, vertrokken de bussen voor ons hostel. Het enige waar we op moesten letten was de term ‘Arequipe’. En zo stonden we bij een grote menigte te wachten waar om de minuut een verroest tien persoons busje aan kwam rijden. De handmatige schuifdeur ging open en jongens schreeuwen de bestemmingen waar de bus langs zou gaan. Voordat de laatste passagier was ingestapt, was de bus alweer vertrokken. Een hele chaos, waar het een enorme uitdaging was om door de onverstaanbare woorden onze eindbestemming te kunnen horen. Inmiddels was de mensenmassa al een paar keer vervangen door een nieuwe groep, terwijl wij onze bus nog probeerden te vinden. Na wat rondvragen hadden we hem eindelijk gevonden. Daar zaten we dan, als goed bekeken aapjes voorin de bus waarvan de meters aangaven dat de snelheid nul, de motor bevroren was en de brandstof en olie leeg waren. Aan de pook zat een doodskop, typerend voor het rijgedrag van de Peruanen. Het was duidelijk, hier werd anders gereden dan in Nederland. Wil je naar links, dan steek je je hand uit en ga je naar links. De andere bussen en auto’s hebben maar te wijken. Uiteraard kan er geen minuut voorbij gaan zonder te hebben getoeterd. Dat de auto’s hier nog rijden verbaasd ons sowieso. Het bleek zowaar dat de auto’s hier door de APK moeten. Hoe is dat mogelijk? Waarschijnlijk wordt alleen de toeter getest.

Blijkbaar had het bushulpje onze eindbestemming onthouden en wees ons dat we in Miraflores waren. Een groen park met groepjes modernere mensen, overal bewaking, meer toeristen, minder afval maar nog net zoveel zwerfhonden en katten typeerden deze wijk vergeleken met de binnenstad. Een stukje wandelen en we hadden ons eerste zicht op de zee. Heerlijk! Na een pittige wandeling in de volop schijnende zon kwamen we via de kliffen, rotsen en kleine wijkjes aan in Barranco. Een gezellig, nog nettere wijk met sfeervolle bruggetje, cafeetjes en winkeltjes. Een restaurantje met naar eigen zeggen de beste vis van Lima had onze aandacht getrokken en hier hebben we van de voornamelijk onbegrijpbare kaart een heerlijk visje gegeten. Ook wel eens lekker om tussen een paar andere toeristen te zitten en niet continue te worden aangekeken. Het was heerlijk in de schaduw! Na een wandeling door Barranco stond alweer de terugreis op het programma, die net zo chaotisch als de heenweg was. Onze eindbestemming werd duidelijk toen iedereen ons aankeek in de overvolle bus en de term ‘gringoos’ werd geroepen. Na een mooie, gezellige en warme dag waren we weer terug in de binnenstad. Nu lekker slapen!

Vanuit Nederland hadden we voor de komende dagen werk geregeld en aangezien onze Wwoof (Willing Workers On Organic Farms) host de volgende ochtend om 5 uur vertrok vanuit Lima om de gigantische drukte voor te zijn, stond de wekker op een nogal ‘geniet optimaal van de dag’ tijdstip. Met onze backpacks stonden we voor het hostel te wachten om de ene na de andere taxichauffeur af te wimpelen. Na een half uur, wat behoorlijk meeviel voor Peruaanse begrippen, kwam Martin, onze Wwoof host aan in een groene truck. Terwijl wij het al behoorlijk warm hadden, zat Martin met lange ribbroek, trui en pluimmutsje op achter het stuur. Een rit van twee uur stond op het programma. Eenmaal de stad uit, kwamen we in grote droge zandachtige gebieden met af en toe plaggenhutjes en op de achtergrond hoge grijze ruige bergen. De verharde weg werd afgewisseld door onverharde weggetjes die behoorlijk wild waren.

Tussendoor werden er wat kleine dorpjes aangedaan om nog wat inkopen te doen. In de dorpen heb je het gevoel dat je aan een reis in de tijd van meer dan 100 jaar terug bent begonnen. Onverharde wegen, plaggenhutjes, rotzooi, zwerf honden, katten en overal armoe. Het meest moderne in de dorpen waren de felgekleurde tuktuks, zogenaamde drie wielige motoren met achterop een bankje, die het dorp hadden overgenomen en gebruikt werden als openbaar vervoer. Eigen auto’s hebben ze in deze dorpen niet.

Om het slapen voor ons comfortabel te maken, werd er onderweg een bed opgehaald, die zoals hier vrij gebruikelijk is, nog niet af was. En dus hadden we mooi even de tijd om het dorp te bekijken en een hapje te eten op de markt. De markt was een grote verscheidenheid aan kleuren waarbij er her en der voor ons onherkenbare groenten en fruit lagen. Dit aanzicht was toch wat fraaier dan de hangende kippen en varkenskoppen. Aangezien het toch al duidelijk was dat wij hier de toeristen waren, hebben we ons ook maar zo gedragen en vele foto’s gemaakt.

Na een iets wat langere reis dan twee uur, kwamen we via vele tussenpunten aan bij Martins landgoed. Een groot hek werd geopend met erachter een enorme oprijlaan met aan weerszijden palm- en andere bomen. Eromheen grote velden met mandarijnen en renpaarden. Het zag er werkelijk prachtig uit!

Op het terrein dat bestond uit voornamelijk droog zand stonden verschillende witte stenen gebouwtjes. Varkens, cavia’s, konijnen, schapen en kalkoenen werden er in gehouden. Twee kalveren liepen los over het terrein om ons af en toe het schrikken op het lijf te jagen.

Een van de witte stenen huisjes was voor ons. Een hok van acht bij vier meter met in de hoek een tuintje en aan de kant een groot aanrecht met stoof en koelkast. Het dak bestond uit bamboe stokken waar we maar wat plastic op moesten leggen als het zou gaan regenen.

Voor ons hutje stroomde een riviertje, en aangezien we geen stromend water hadden, was dit de plaats voor de afwas, de was, ons bad en naar later bleek ook de plasplaats van Juel, een van de medewerkers. Het riviertje werd gebruikt voor de bewatering van de mandarijnen en de paardenvelden. Met zelfgebouwde dammen werd het water alle kanten op gestuurd.

Nadat we een rondleiding hadden gehad over het hele terrein, konden we direct beginnen met onze eerste taken, namelijk het in elkaar zetten van ons bed en het ophangen van een gordijn als deur naar het kantoortje van Martin. Hiermee waren we officieel begonnen met het wwoofen in Peru. Een begin van drie ontzettend vermoeiende, interessante, leerzame en zeker erg leuke weken!

Doordeweeks begon de dag met het afgaan van de wekker, waarna we ons nog eens twee keer omdraaiden, maar dan toch na een kort ontbijtje van een heerlijke banaan van het plaatselijke marktje om zes, -nou ja, kwart over zes dan- klaar stonden om aan het werk te gaan. Het lijkt Nederland wel. Gezien de temperatuur van de middag, namelijk tussen de 30 en 35 graden, begrepen we het vroege tijdstip wel. Even zwaaien naar Juel en Jonathan, de overige medewerkers, die stipt om zes uur begonnen met het bespuiten van de vele mandarijnenbomen en het verzorgen van de dieren en aan het werk. Onze korte broek werd al snel verruild voor een langere om zo de hoeveelheid muggenbulten op de blijkbaar erg aantrekkelijke enkels te verminderen.

Naast ons witte huisje stond een klein wit huisje dat als een van de vele projecten van Martin gebruikt ging worden om verhuurd te worden. Het bamboe dak lag vol met blaadjes en dus werden de eerste twee werkdagen gevuld met het verwijderen van de blaadjes onder de vele takken. Een bladblazer zou uitkomst hebben geboden om het werk te verkorten tot een uurtje, maar dit was veel mooier. Het gras dat nog uit enkele grassprietjes bestond, zag Martin blijkbaar nog wel hoop in en dus hebben we dit flink omgespit en kruiwagens vol met de onverteerde etensresten van de varkens eroverheen gegooid. Het was heerlijk om lekker in de buitenlucht bezig te zijn!

Naast het verwijderen van de blaadjes en het onderhouden van het gras, stonden er nog vele andere taken op het programma. Een stuk of twintig gaten van een halve meter diep en halve meter omtrek werden gegraven, waarin vervolgens een boompje werd geplant. Terwijl Boris zich tussendoor bezig hield met het scheppen van compost, vermaakte Leonie zich met het oppoetsen van de verroeste fietsen en het schilderen van de naar zeggen eeuwenoude potten.
Aangezien het toilet dat moest worden gespoeld met een emmer rivierwater een blijkbaar ietwat kleine afvoerbuis had, kon Boris zich een middagje bezighouden met het ontstoppen van het toilet. Ondertussen gebruikten wij de rivier als plaatsvervanger, de buurman zou het vast niet zijn opgevallen. Natuurlijk deden we dit wel een aantal meter achter onze wasplaats.

Als laatste taak stond het verwijderen van de vele omgehakte bomen aan de kant van de oprijlaan op het programma. Een hele weektaak zo bleek. Mochten we de eerste dag de auto van Martin nog gebruiken, konden we de dagen erna de meterslange metalen kar trekken met de hand om de takken te verplaatsen naar zo leek een onwijs paasvuurberg. Het was zwaar werk, maar het resultaat mocht er zeker zijn! Een grote mooie lege oprijlaan en een flink aantal spieren erbij.

Rond een uur zat het werk erop en konden we onze eigen dingen doen, waaronder het bereiden van eten. Niet geheel het pingen van een magnetron, maar het hakken van hout, maken van een vuurtje, een uurtje wachten totdat het blok houtskool heet is en vervolgens beginnen met koken. Een pepermolen hadden ze hier nog niet ontdekt en dus werd iedere korrel handmatig met een steen verpulverd. Erg leuk om te doen en ons vervelen hoefden we ons niet. Wij blijven hier nog wel even!

Met een mangoboom naast de deur stond er sowieso iedere dag mango op het menu, we blijven toch Nederlanders. Het was heerlijk, maar had als nadeel dat we de hele dag draadjes konden plukken van de mango’s die van deze boom toch een iets andere structuur hadden.

Om aan eten te komen, maakten we er een uitje van om iedere dag de 2.5 kilometer lange weg op de fiets naar het dorp Ville af te leggen. De rit naar de markt en het lopen op de markt zelf was net een dierentuin, waarbij wij de aapjes waren waar iedereen naar keek. Niet alleen kinderen, maar ook volwassenen, stonden ongegeneerd te kijken, alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien. Een hele ervaring! Gelukkig waren we met z’n tweeën, een heel stuk minder ongemakkelijk. Natuurlijk werden we herkend en na een aantal dagen konden we ons Spaans mooi oefenen door praatjes te maken met de nieuwsgierige marktvrouwen. Zo lieten we weten dat we meer woorden kenden dan alleen ‘quatro platanos, seis huevos, dos aqua grande’ en ‘cuanto questa’. Erg leuk om te doen!

Aangezien het populairste gerecht van Peru de cavia was en wij die nog nooit hadden gegeten, werden we door Martin meegenomen naar een restaurant. Drie borden werden besteld waar we alle drie van konden eten; kip, eend en als topper de cavia. Mmmm… hoe zou deze bezorgd worden.. Na vijf minuten was het duidelijk; de cavia werd opgediend. Enigszins verbaasd keken we naar het over de lengte doorgesneden beestje waar alles nog op en aan zat en ons verdrietig aankeek. Hier was het duidelijk geen huisdiertje. Terwijl Boris optimaal genoot van alle delen van de cavia, besteedde Leonie meer tijd aan het eten van de kip en de rijst. Dit konden we in ieder geval van ons to do lijstje afstrepen!

Nadat we de cavia, de eend en de kip hadden opgegeten reden we nog even langs de bouwmarkt. Hier was weer een mooi voorbeeld te zien van hoe belangrijk hiërarchie hier is. Bij de uitgang van het parkeerterrein stond een parkeerwachter om het parkeergeld te innen. Martin vond dat het kopen voor drie sol in de bouwmarkt voldoende was om er gratis uit te mogen rijden, keek arrogant voor zich uit, totdat de parkeerwachter als verloren man de slagboom open deed. Martin was duidelijk gesteld op zijn hoge aanzien. Dit was ook duidelijk toen we aan het begin van de week aankwamen bij zijn huis. De hulpjes Jonathan en Juel werden er direct bij geroepen, maar werden niet aan ons voorgesteld. Ze waren duidelijk de ‘lageren’. Als er wat gekocht moest worden, werd er bij de winkels getoeterd, kwam de verkoper naar buiten en werden de dingen besteld die hij moest hebben. Liepen we langs een ijskar, was het toch beter om een minuut later met de auto hier een ijsje te bestellen. Erg opvallend om te zien!

De drie weken bij Martin waren heel erg leuk en relaxt, ondanks het zeker erg harde werken. De tijd vloog voorbij. Het was interessant om de cultuurverschillen te zien en de mensen van het dorp te spreken.

Nu beginnen we aan ons reizen en gaan we naar Huaraz om daar te wandelen en de omgeving te verkennen. Tot nu toe was het helemaal geweldig!



Ps1. Joran van der Sloot nog niet gespot.
Ps2. Volgende keer zullen we het verslag iets korter houden.
Ps3. Ondanks het vele zeuren in onze blog over de verschillen met Nederland, vermaken we ons onwijs!

foto's zie: https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/5997779782448638097#photos/114174391794013405407/albums/5997779782448638097