Tijd om aan het werk te gaan!

Het lijkt als de dag van gisteren dat we aankwamen in Zuid Amerika, maar inmiddels zitten we alweer bijna negen maanden verder, is het november en worden we hier al omringd door de niet al te zuinig opgehangen kerstverlichting en groots versierde bomen. Niet geheel een kerstgevoel met een temperatuur van twintig graden en het ontbreken van de familie, maar wel erg gezellig. En gezellig was het zeker de afgelopen vijf weken. Het was een tijd van werken op twee verschillende adressen waarbij de tijd weer eens voorbij vloog. Twee families met kinderen, twee heel verschillende families in een erg mooie tropisch aandoende omgeving omringd door bergen. Het was heerlijk om een tijd in hetzelfde bed te slapen, dezelfde mensen om je heen te hebben, zelf niet te hoeven nadenken wat je die dag allemaal gaat doen en zoveel te doen te hebben dat je soms blij bent dat je even kunt zitten om rustig te lezen, Spaans te leren of het verslag bij te werken, waar we zoals gebruikelijk niet aan toe kwamen of niet bovenaan ons niet bestaande prioriteitenlijstje stond. De tijd vloog voorbij en na wat uitstellen van ons vertrek zijn we dan toch uiteindelijk vertrokken en zitten we inmiddels bij Lago Calima waar we de tijd dan toch hebben genomen om ons verslag en foto’s bij te werken. Bij deze.

Nadat we Salento achter ons hadden gelaten, werden we aan het eind van buslijn 26 een kwartiertje buiten de stad Armenia opgewacht door Mateja, een vriendelijke vrouw van eind dertig. Samen liepen we over een rustige straat omringd door luxe huizen met een grote tuin en een hek naar een smal pad dat naar beneden liep. Na een kwartiertje glibberen over een modderig pad door de dikke bamboebossen richting de rivier kwamen we beneden aan. Een zelfgemaakt ijzeren hek scheidde ons van een groot stuk grasland tussen de bossen langs de rivier met een stuk of zes huisjes her en der verspreid over het land.
We werden verwelkomd door de vier honden die al blaffende onze aanwezigheid kenbaar maakten. Het huis waar wij de komende weken in verbleven was het eerste huis aan de rechterkant. Een netjes en strak zelf gemaakt houten huis op palen. Via een houten trap, drie treden hoog, kwam je in de woonkamer uit. Her en der hingen de zelfgemaakte prullaria in een grote verscheidenheid aan kleuren. Vele gebreide en genaaide bloemetjes, vogeltjes, vlinders en beschilderde drums hingen aan de muren en aan het plafond. De tekeningen van de kinderen fleurden het huis verder op. Aan de woonkamer grensde het grote balkon dat met name werd gekenmerkt door de grote hoeveelheid was die dag in dag uit over de reling hing. Met twee kinderen in een omgeving vol met modder was er blijkbaar heel wat was te doen. Achter de woonkamer zat nog het toilet, de douche en de gezamenlijke slaapkamer van het gehele gezin.

Naast Mateja bestond het gezin uit de Colombiaanse rustige Carlos en de kinderen Mai Indi en Bor Samai. Mateja had zo’n zes jaar geleden Carlos ontmoet, tijdens een wandeling in de bergen waar Carlos als gids fungeerde. Na twee maanden woonden ze samen in dit zelfgebouwde huis, werden er her en der wat dingen bij gebouwd en kwamen de kinderen Mai en Bor ter wereld. Zo rustig als dat de ouders waren, zo druk waren de kinderen. Mai, inmiddels vier en Bor van twee hadden energie voor tien. Of het in de genen zat of kwam door de hoeveelheid agua panela, een soort van water met heel veel natuurlijke suiker, geen idee. Als ze wakker werden, liepen ze met hun ochtendhumeur rechtstreeks naar de keuken en met smekende stemmen riepen ze “agua, agua”. En zo kwam de energie van de ochtend tot stand, die tot in de late uurtjes bleef bestaan. Carlos hielp de helft van de dagen bij ons andere werkadres aan het bouwen van het huis en dus was het vaak vroeg opstaan. Met Mateja die graag van uitgebreid koken hield, was dit nogal eens om half zes, zodat het ontbijt om half zeven op tafel kon staan. Uiteraard werd dit op Colombiaanse wijze nog wel eens uitgesteld, maar voor ons gelukkig geen probleem. Enkel het vroege opstaan in het donker dachten we niet altijd even positief over, maar we konden in ieder geval optimaal genieten van onze dag.

Onze tent hadden we in de tuin opgezet. Met de heftige regen de tweede week en de mooie modderstromen die volgden bleek dit toch niet zo’n goed onderkomen en verplaatsten we ons nacht onderkomen naar de woonkamer. De bank konden we ombouwen tot bed en zo konden we toch nog droog slapen.

Na het opstaan konden we al snel onze handen aan het eten vuil maken. Een bak vol met ananas, banaan, papaja en mango stond klaar om gesneden te worden. Het fruit was zoals te verwachten voor de perfectionistische kok Mateja niet voldoende en dus werd er naast het fruit ook brood, Sloveense pap of de typische Colombiaanse arepa’s gemaakt. Uiteraard werden de arepa’s niet kant en klaar uit de supermarkt gehaald, maar van begin tot eind zelf gemaakt. Het maken ervan begon al de vorige dag met het koken van de maïs op het meestal door Boris zelfgemaakte vuurtje. De volgende ochtend werd dit door de vermaler gehaald, waarna het deeg met wat zout en kaas tot een deegbol werd gekneed. Vervolgens werden de ultiem ronde arepa’s op speciale wijze gekneed en kon het eindelijk de pan in. Na anderhalf uur snijden, wassen, kneden, wachten en nog eens kneden stond het ontbijt klaar. Presentatie een 10, smaak een 10, kortom heerlijk! Het was het vroege opstaan zeker wel waard. Of we het in Nederland ook zouden doen? Nee! Meer dan een uur eerder opstaan doordeweeks houden we misschien een dag vol, maar daarna draaien we ons liever nog een keer of zes om.

Na het eten stond ons iedere dag de grote afwas te wachten. Hiep hoi! Na een paar natte theedoeken en zo’n 45 minuten verder stond alles weer netjes droog op zijn plaats. Aan de ordening mocht niets ontbreken; tot aan de plastic bekers stond alles perfect op kleur geordend. Uiteraard hebben we met opzet het een en ander wat chaotischer teruggelegd, maar dit bleek niet lang stand te houden. Dit huis was spik en span en tot in de puntjes geordend, alsof de kinderen niet bestonden.

Na de afwas stond voor Boris zijn favoriete taak te wachten; het verplaatsen van zijn beste vriend, de geit. De geit die als een kind verzorgd werd, mocht om de zoveel uur grazen op een nieuw stuk land . Helaas voor het beest was hij nogal eigenwijs, waardoor Boris nogal eens terug kwam met de mededeling “dat kutbeest heb ik maar op dezelfde plek gelaten”. Gelukkig voelde Boris zich iedere dag geroepen om deze taak uit te voeren en hoefde ik niet met het beest te slepen.

Met een lijst van rond de 38 taken hadden we genoeg keuze om te kiezen uit werk dat we leuk vonden. Terwijl ik de tuin van zijn onkruid ontdeed, groef Boris gaten voor bomen en hakte hij de grond aan de overkant van het huis schoon om nieuwe bedden voor planten te maken. Gelukkig was het niet onkruid plukken zoals in Nederland. Met een felle zon en veel regen groeide het onkruid als kool tot aan knie hoogte en was het lomp hele struiken verwijderen. Het betere werk zou ik zo zeggen. Je ziet resultaat en bent lekker sportief bezig. Heerlijk! Toch een heel stuk beter dan het zoeken naar de grassprietjes en klavertjes vier tussen de planten zoals dat in Nederland gaat. Mam, wees niet ongerust, als ik terugkom, zal ik vast nog wel een keer je tuin van onkruid ontdoen.

Een andere mooie klus was het verbeteren van een drie treden hoge trap in de tuin. De trap bestond uit normale grond afgebakend door dikke bamboe balken. Niet echt ideaal in het regenseizoen, wanneer de grond veranderd in een grote modderstroom.
De kinderen genoten er uiteraard op en top van, maar de ouders waren er wat minder tevreden over. En dus sprokkelden we stenen uit de rivier en droegen dit zo’n driehonderd meter richting het huis. Een behoorlijk zware klus bleek het te zijn, maar met een mooi resultaat. Na het verzamelen van de stenen en het passen en meten van de stenen op de traptreden hadden we de vernieuwde trap af. Een mooi gezicht. Het was hoog tijd om een duik in de rivier te nemen. Een lekkere afkoeling en aangezien de douche koud was, hadden we ons dagelijkse bad ook gelijk gehad.

Blijkbaar beviel het Mateja en Carlos wel hoe de trap eruit zag en dus mochten we voor de ingang van het huis ook nog een pad aanleggen. Minder fraai om de stenen te sjouwen maar dat eenmaal gedaan hebbende, was het een leuk gepuzzel om het zo netjes mogelijk te maken. Een ondiep gat afgraven, stenen leggen, cement storten en als finishing touch opvullen met kleine steentjes. Ondanks de spierpijn een mooi resultaat! Tijd dat we in Nederland ook grote stenen in de achtertuin hebben liggen voor de decoratie!

Tijdens het werk werden we vergezeld door de kinderen die maar wat graag wilden helpen of gewoon op ons wilden klimmen terwijl wij aan het werk waren. Kortom we verveelden ons nooit en hadden altijd gezelschap. Niet verkeerd! Ook na het werk werd er fanatiek gespeeld op de schommel, fungeerden wij als berijdbaar paard, klommen ze maar wat graag op onze nekken of werden we gebruikt als levend speeltoestel. Kortom aan rust kwamen we niet toe. Mooi :) !

Een mazzeltje was dat Mateja van koken hield en dus stond er ‘s avonds altijd een heerlijk maal klaar. Het was niet alleen smikkelen en smullen, maar de presentatie was er ook naar. Het was ‘all about the presentation’ aldus Mateja.
Om onze Nederlandse kookkwaliteiten te demonstreren, bakten we, hoe kan het ook anders, oer-Hollandse pannenkoeken. Nou ja.. Van bakken kwam het niet echt. We hadden de mix gemaakt van warme melk en dit bleek niet zo’n succes. De pannenkoeken vielen als los zand uit elkaar. Het motto ‘It’s all about the presentation’ hadden wij dit keer nog niet helemaal onder de knie.

Aangezien Mateja een dansvoorstelling had, besloten we een half weekje langer te blijven om dit nog mee te mogen maken. In tegenstelling tot de Colombianen, kwamen wij een half uur voor aanvang bij het rode kruis gebouw aan. Slechts enkele mensen stonden er te wachten, maar het bleek de moeite waard. Na een half uur stond er een rij van honderden mensen achter ons en konden wij een van de mooiste plekjes bemachtigen samen met Carlos en vriendin Marina.
Na even wachten werden we verwelkomd door een lekker onprofessionele toespraak van een man die zijn praatje naast het podium vanaf een blaadje voorlas. Daarna gingen de gordijnen open en kwamen de sexy dames in hun jurkjes en ander schaars geklede kledingsstukken tevoorschijn. Alsof het schudden van hun heupen nog niet moeilijk genoeg was, bewogen ze al hun lichaamsdelen onafhankelijk van elkaar. Mission impossible, zeker voor de Europese vrouw. Voor mij in ieder geval niet weggelegd. Maar mooi was het zeker! In groepen van zo’n twintig vrouwen verschenen de verschillende groepen na elkaar op het podium en bewogen ze ritmisch op de Arabische muziek. Ze werden afgewisseld door hun leraar die ons de meest professionele moves liet zien. Een mooie blik op een compleet andere cultuur!

Als afwisseling van ons werk verbleven we twee weken bij de vriendin van Mateja, Paula. Door Adriaan, de man van Paula werden we ‘s ochtends in de oude jeep opgehaald. Zo’n drie kwartier reden we over een onverharde weg, iets wat onmogelijk was voor gewone auto’s naar de andere kant van de heuvel. Her en der waren bananenbomen en koffieplantages. Ook bij Paula en Adriaan konden we niet met de auto bij het huis komen en was het de laatste tien minuten lopen via autobanden over een smal modderig pad naar het huis. Een klein houten huisje op een stuk grasveld in de heuvels met ernaast het huisje van hun buren Heidi, Jeffrey en hun dochtertje Oceana. We werden verwelkomd door Paula, de vierjarige Nahoel en de tweejarige Itzayana. Tegenover het huis stond een opgeknapt klein ander huisje, waar wij de komende tijd in konden slapen. Als leuke afwisseling waren er nog wat andere backpackers, namelijk de Nederlandse Janneke en het Zwitserse stel Silvio en Sina.

Nadat we onze tas hadden uitgepakt konden we gelijk aan het werk. Honderden meters stijl land waren bezaaid met koffieplanten. Wij mochten beginnen op de plek waar het volgens Adriaan makkelijk plukken was. Nou ja… Makkelijk. Per vijf planten vonden we een enkele bes. Wat was er makkelijk aan? We hoefden niet zoveel bessen te zoeken, maar als ik zo alle planten af moest gaan, had ik het na een uurtje wel gehad. Gelukkig begonnen de hoeveelheid rode bessen met het uur toe te nemen en hadden we na een halve dag plukken toch een mooie hoeveelheid koffiebonen. Een mooie ervaring om ook eens in de koffiebonen plantage te hebben gewerkt. Niet voor meer dan een halve dag, maar we waren in ieder geval een ervaring rijker en beseften nu hoeveel we van onze koffie moesten genieten. Wat een werk!

Paula en Adriaan waren samen met Carlos bezig aan het bouwen van een nieuw huis. Dit was dan ook voor de volgende dagen voor ons een mooi project om aan te werken. Het huis bestond uit twee verdiepingen waarvan het frame van het huis al uit dikke bamboe balken bestond. De trap was al voor de helft aangelegd en de vloeren van hout lagen er al in. Met het uitzicht over de omliggende bergen met koffieplantages iets om jaloers op te worden. Vanaf acht uur ‘s morgens tot een uur ‘s middags waren we met een man of zes hard bezig om het huis meer een huis te laten worden. Met zoveel mensen extra gezellig en het schoot ook meer op. Onze taak was voornamelijk het maken van de muren. Allereerst stond het sjouwen van heel veel cement en zand op het programma. Zo’n twintig tot dertig kilo op de rug over een modderig hellend pad. En niet een, niet twee maar heel vaak heen en weer. Groot plezier dus! Maar nadat we klaar waren, onze zweterige kleding hadden omgewisseld, ons waterniveau weer op peil hadden gebracht en onze energie weer op hadden gekrikt met wat bananen konden we het relaxte werk in het huis aanpakken.
Het begin van de muren bestond uit spannen van ijzerdraad waarna we er ijzeren matten en vervolgens zakken tegenaan hamerden. De dagen erna konden we ons uitleven met het cement. Lekker kleien tegen de muren aan. Het resultaat was er zeker naar. Na twee weken stonden bijna alle muren van de bovenverdieping. Met de grote ronde ramen een mooi gezicht.

Na de lunch konden we doen wat we wilden. Oefenen in het jongleren met kegels, spelen met de kinderen, lezen in het geval van Boris of het oefenen van ons Spaans. De middag vloog altijd voorbij en voordat we het wisten stond alweer het avondmaal op tafel. De meest onbekende recepten stonden op het menu, altijd een grote verassing met een heerlijke nasmaak. Het meest bijzondere was het zelf maken van pizza’s. Samen met het gezin en de andere backpackers rolden we ons eigen pizzadeeg, belegden het met de meest gezonde en ongezonde ingrediënten en lieten het Adriaan in twee minuten garen in de zelfgemaakte oven. Erg lekker! Daarna werden we verrast door de buurjongen Nico die erg muzikaal bleek te zijn. Hij speelde op zijn gitaar en liet iedereen meezingen tijdens een gezellige en bijzondere avond.

Niet alleen Nico was erg muzikaal. Ook de vijfjarige Nahoel kon er wat van. Iedere dag stond hij in de woonkamer waarna hij zijn imaginaire bijeenkomst presenteerde en vervolgens op de drum zijn gezang ondersteunde. Met z’n allen dansten we zijn gedemonstreerde dansjes onder luid getrommel en gezang van Nahoel. Serieus was het wel! Paula en ik werden menig keer streng toegesproken; “Serio!, no reir!” ofterwijl we mochten niet lachen en moesten serieus blijven.
Serieus was ook Itzayana. We probeerden met man en macht haar aan het lachen te krijgen, maar dit was een hele opgave zo niet hopeloos. Ze keek met grote ogen ons aan alsof ze wilde zeggen: wat doen jullie dom luitjes, doe maar gewoon normaal hoor.

Het waren vijf mooie weken van werken die weer voorbij vlogen. Inmiddels kunnen we weer zeggen dat we vrij hebben en de rest van Colombia gaan bekijken. Ons eerste tripje is Lago Calima, waar ik ga kijken of het kitesurfen me nog lukt en Boris kan genieten van een lekker biertje aan de waterkant. Dat gaat vast en zeker goed komen.

Foto's zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6089064749194099729#photos/114174391794013405407/albums/6089064749194099729