Het authentieke Chili

Allereerst even een beschrijving vanwaar deze blog uiteindelijk de wijde wereld in ging. Punta Arenas, zuiden van Chili, al zittende op het balkon met een koud colaatje op nieuwjaarsdag met uitzicht op het strand, de blauwe lucht en voorbij zwemmende dolfijnen. Al jaloers? Kan me helemaal voorstellen :). Hier zijn we gisteren zo'n vier uur later dan jullie samen met een stel Chilenen met vele glitters, maskers, hoedjes en muziek het nieuwe jaar in gegaan. Vanuit Chili wensen we dan ook iedereen een gelukkig en gezond 2016!

En dan nu de afgelopen maanden. Na onze onvergetelijke fietstocht, zowel vanwege de bijzondere ervaring, als de spierpijn die we nog tijden voelden, vertrokken we vanuit Argentinië naar Chili. Eens kijken wat de wondere wereld van Patagonië ons zou bieden. Vanuit het dorp Villa la Angostura kregen we al snel een lift van een vriendelijke vrachtwagenchauffeur die ons de grens wel even over zou brengen. Aangezien de douaniers het bij de grens echter niet konden waarderen als vrachtwagenchauffeurs lifters meenamen, werden we zo'n 500 meter voor de grensovergang gedropt. Er zat niets anders op dan de grens over te wandelen en aan de Chileense kant, zo'n 500 meter na de douaniers weer in te stappen. De grens bestond weer eens uit niets. Er stonden her en der wat huisjes en eenmaal binnen zaten een aantal medewerkers achter glas die streng onze paspoorten doorbladerden op zoek naar de juiste stempels, waarna ze uiteindelijk de zoveelste stempel met de huidige datum er in drukten. Dit keer kregen we een papiertje met 'a pied', ofterwijl te voet die we bij de controleur in zijn kleine hokje, een eindje verderop mochten laten zien. "A pied?" vroeg hij nog glimlachend, waarop we antwoorden dat we uiteraard lopend waren. Uiteraard! Meer dan 150 kilometer van het eerstvolgende dorp aan beide kanten van de grens, maar wij waren te voet. De dappere Hollanders. Alsof we de voorbijgaande vrachtwagenchauffeur die ons een lift had gegeven niet kenden, wandelden we strak door totdat we bij een stopplaats waren, waar we weer in konden stappen om naar de volgende controlepost te rijden. Bijzonder!
Zo'n dertig kilometer verderop konden we de hele procedure nog eens herhalen. Voor de handigheid zaten de Argentijnse en Chileense douaniers namelijk niet in hetzelfde gebouw. Helaas bleek bij de Chileense douane de vrachtwagenchauffeur geen zin meer te hebben om te wachten en bleek hij doorgereden te zijn. Met slechts enkele auto's die voorbijkwamen werd het nu wachten op onze volgende lift die ons verder Chili in bracht.

Gelukkig hoefden we niet lang te staan. Al na tien minuten stopte er een sportieve auto met een stel jonge jongens die ons meenam. Met hun stoere zonnebrillen op, maakten ze de achterbank netjes, zodat wij hier konden zitten. Binnen was duidelijk voor welke voetbalclub ze waren: de shirtjes van hun favoriete voetbalclub Boca hingen over de stoelen. Alsof het niets waard was, waren ze al pratende met ons hun dollars aan het tellen. Ze hadden nog even te gaan: het was meer dan 10.000 dollar! Wat een vertrouwen om dan een stel toeristen mee te nemen. Ze werkten beide in Argentinië om daar aan toeristen de Argentijnse pesos om te wisselen voor de graag gewilde dollar. De tocht die ze nu maakten was hun wekelijkse ritje van zo'n 1200 kilometer om de dollars om te wisselen voor de Chileense pesos aan de Chileense zijde. Een hele business!

Helaas ging het stel niet helemaal tot onze eindbestemming en legden we het laatste stuk tot aan Puerto Montt met de bus af. Het leek ons beter dan aan de snelweg te staan liften wat ons zo'n half jaar geleden niet zo best bevallen was in het noorden van Argentinie. Bij aankomst in Puerto Montt, kochten we nog even snel een nieuw fototoestel en een stel kleppers voor Boris, waarna we nog net de bus verder konden nemen naar Isla Grande de Chiloe, onze volgende bestemming. De buschauffeur vroeg nog of we zwemkleding bij ons hadden, aangezien het er altijd regende. Help! We zouden het gaan zien.

Isla Grande de Chiloe is het tweede grootste eiland van het continent dat bekend staat om zijn vele vissers, houten huisjes en bijzondere stijl kerkjes. Het leek ons een mooi en relaxte tussenstop zonder al te veel toeristen.

Het bustochtje werd gecombineerd met een veertochtje over de vele wateren die de omgeving kende. We werden verrast door een stel dolfijnen die ons welkom heetten op het eiland. Een goed begin. We hadden ons onderkomen gevonden in een heel knus huisje dat meer een B&B dan hostel uitstraling had. De vriendelijke, enigszins op leeftijd zijnde eigenaresse van het pand ontving ons met een heerlijke kop koffie in haar knusse oma / jaren 60 stijl keuken verwarmd door een oven op hout. Met een twee persoonskamer met uitgebreide massage en tienvoudige spuitkop douche, totaal niet verkeerd. Eens wat anders dan je kamer delen met tien anderen, douches waarvan je de haren van de vorige stinkerds uit de doucheputjes kunt vissen en een ietwat minder persoonlijk ontvangst. Heerlijk was het! Met ook nog eens een ontbijt dat erbij inzat kon ons bezoek aan Chiloe nu al niet meer stuk!

De volgende dag bezochten we wat dorpjes met de bus in de omgeving. We namen het pontje naar de overkant van het water waar we de bus verder namen richting de dorpjes Achao en Curaco de Velez. Wat een heerlijke omgeving! We toerden door de groene lieflijke heuvels, veelal bestaande uit grasland met vele gele bloeiende bloemen. Met het water dat door het eiland heen slingerde en het mooie weer dat we totaal niet hadden verwacht een heerlijk relaxt gevoel. Niks niet zwemmen maar genieten van het mooie weer.

De dorpjes gaven een echt eiland gevoel. Met een relaxte sfeer van rondhangende mensen, vissersbootjes in de meest kleurrijke kleuren, marktjes vol met gevangen vis en schelpdieren en dorpjes die ieder bewandelbaar waren, voelden we er ons helemaal op ons gemak. De huisjes en kerkjes waar het eiland bekend om stonden waren zeker bijzonder! Vele muren waren gemaakt van een soort opgestapelde uit hout bestaande dakpannen. Met ieder huisje zijn eigen kleur hadden de dorpjes echt iets karakteristieks. Bijzonder!

De volgende dag bezochten we het grootste dorp van het eiland, Castro. Een heel andere sfeer! Grotere armoede, meer chaos en met een groot winkelcentrum met de meest moderne winkels was het authentieke hier een beetje verloren gegaan. Wat er nog wel erg bijzonder was, waren de palafitos, ofterwijl de paalwoningen die boven het water stonden. Dit was het bezoekje aan het dorp dat meer als stad aanvoelde zeker waard.

Het doen van meerdaagse treks was inmiddels al een groot deel van onze trip geworden en zo hadden we in Chiloe onze zinnen gezet op een vierdaagse wandeling langs de kust in het Nationaal park Chiloe vanuit het dorpje Cucao.
Het werd een hele andere wandeling dan dat we tot nu toe gewend waren. Waar we meestal door de heuvels en bergen wandelden, was het nu voornamelijk langs en over het strand. Met af en toe het mulle zand onder onze voeten en een harde wind, bijna net zo zwaar als het overgaan van passen met bijna kilometer hoogte verschillen. Na de eerste dag kwamen we aan bij een refugio omgeven door een paar huisjes. Een man niet al te charmant gekleed in strak duikpak wat zijn onwijze bierbuik duidelijk niet verbloemde kwam ons tegemoet. Hij opende het twee verdieping tellende huisje en gaf ons de sleutel. We moesten maar doen alsof we thuis waren, terwijl hij machas, ofterwijl schelpdieren ging vangen. Beneden stond een grote tafel met een klein keukentje waarvan het gas was afgesloten. Het was hier duidelijk niet meer zo toeristisch als dat ze hadden gehoopt. De magnetron konden we gebruiken om te koken. Een magnetron! Dit hadden we nog nooit gezien in een refugio. Boven stonden de stapelbedden opgemaakt. Wat een luxe! In plaats van houten planken die zich meestal in de hutjes bevonden hadden we nu eigen bedden. Het hele huisje hadden we voor onszelf. Wat een ruimte!
We dropten onze tassen op de bedden, dronken wat thee, klaargemaakt in de ping, hakten wat hout voor in de kachel, waarna we een tripje maakten langs de kust die inmiddels voornamelijk bestond uit kliffen. Met wat groene papagaaien in de bomen maakten we een mooi tochtje naar een vijf kilometer verderop gelegen baai met prachtig wit zandstrand. Dit keer zonder zware backpack.
In de avond werden we verrast door de vriendelijke man die naast de refugio woonde. Hij had machas gevangen en wilde deze maar wat graag met ons delen. Heerlijk waren ze! In zout water waren ze even gekookt en nadat we de eerste kilo snel weg hadden gegeten, bestelden we de tweede kilo. Jammie!! Wat een luxe! Onze pasta met pakje knakworsten kon weer in de tas terug mee naar het hostel.

De tweedaagse wandeling langs het strand in Nationaal Park Chiloe was een mooie opwarmer voor de wandeling in het prive park Tantauco. Het park dat behoorde tot een van 's werelds 25 meeste biodiverse hotspots werd opgezet en beheerd door de voormalig president Pinera. Aangezien het een 'off the beaten' bestemming leek te zijn en er een meerdaagse wandeling aanwezig was, leek dit een prima bestemming voor ons te zijn. Het enige nadeel was de ligging en het ontbreken van transport. Hier kwamen we vast wel uit!
Met eten voor negen dagen namen we de eerste bus om half zeven vanuit Castro naar de afslag van het park. Er restte ons nog 40 kilometer tot de ingang van het park over een onverharde weg via zo goed als niemandsland. Her en der stonden huisjes, maar een echt dorp met een winkeltje was er niet te bekennen. We hadden genoeg eten meegenomen mochten we geen lift kunnen krijgen en we de veertig kilometer met een extra dag te voet moesten aflegen. Onze voorkeur had dit echter niet. We hadden geluk! We waren nog amper de bus uitgestapt of er kwam een schoolbus voorbij rijden. Met het motto 'niet geschoten, altijd mis' zwaaiden we naar de buschauffeur of hij wilde stoppen. We mochten mee! 'Chicos, dilos hola!' riep de buschauffeur, waarop we door alle kinderen vriendelijk begroet werden. Temidden van vele verbaasde kinderen in hun gele schoolpakjes reden we door de verlaten heuvelachtige omgeving, waar later nog meer kinderen werden opgepikt. Na veertien kilometer ging de schoolbus de andere kant op en werden we afgezet. Gelukkig, in ieder geval veertien kilometer minder wandelen door een heuvelachtig gebied. We hadden blijkbaar de perfecte timing gekozen om naar het park Tantauco te gaan, aangezien al snel een tweede leeg schoolbusje langs kwam die ons weer een aantal kilometer verder reed. Een kilometer wandelden we verder waarna we achterin de bak van een stel tuinmannen mee konden rijden. Wat een mazzel! Op deze verlaten weg reden slechts enkele auto's op een dag en wij mochten zowaar hele stukken meeliften. Er restte ons nog slechts 500 meter om bij de ranger van het park te komen. Dat zouden we nog wel redden.
De ranger legde ons uitgebreid uit waar we konden wandelen, waarna we onze zinnen hadden gezet op de zeven daagse wandeling naar caleta Zorra. Drie dagen heen, een dag om Caleta Zorra te bekijken en drie dagen weer terug, waarbij we iedere dag in refugio's ofterwijl berghutjes konden slapen. Het bleek dat slechts dertig personen per jaar het park bezochten voor een lange afstandswandeling, dus grote kans dat we helemaal alleen waren. Er was nu in ieder geval nog helemaal niemand aan het wandelen. We zouden wel zien. De zin om te gaan was in ieder geval in grote mate aanwezig! Het enige wat nog restte was een twintig kilometer lange wandeltocht over onverharde autoweg door het park. Aangezien vanaf hier enkel nog verkeer reed dat het park bezocht en dit zeer schaars bleek te zijn, zat er niets anders op dan dit te voet af te leggen. Met de lange bijzondere wandeling in het vooruitzicht, een niet al te verkeerde omgeving van voornamelijk bossen, heuvels en enkele vergezichten, bleek het nog snel te gaan ook. We hadden een recordje van het park samen met een eerdere bezoeker uit Noord Amerika. De heuvelachtige twintig kilometer hadden we in vijf uur weten af te leggen. De ranger in de volgende en laatste controlepost was dan ook nogal verbaasd dat we er waren, maar zette graag even zijn middagmaaltje opzij om ons te helpen de laatste registratie te voltooien. Het ging er hier inderdaad heel wat anders aan toe dan in de overige landen. Wandelingen waren afgesloten als het hen te gevaarlijk leek, de paden zagen er een heel stuk beter onderhouden uit en registratie en afmelding was een verplichte. Mochten we het niet overleven, werd er in ieder geval naar ons gezocht. Mooi voor de ouders die nu weer rustig onbezorgd op een oor konden liggen.

Het waren voornamelijk bossen waar we doorheen wandelden. Vochtige bossen, vol met begroeiing van mos en varens werden afgewisseld door velden vol met hoog gras, vele dode omgevallen bomen en uitzichtspunten over de omliggende beboste heuvels, meren en in de verte de zee. De eerste dagen waren de paden nog voornamelijk aangelegd met boardwalks en bielzen om de schoenen te beschermen tegen de af en toe moerassige en modderige ondergrond. De dagen erna waren de paden wilder, smaller en was het af en toe glibberen, glijden, klimmen en dalen over de smalle paadjes langs de riviertjes. Met touwen werden we een stukje geholpen om over de rotsachtige afdalingen naar beneden te komen. Om de honderd meter hingen er bordjes om aan te geven dat je nog op het pad aanwezig was. Niet dat je kon verdwalen maar met de nummers erop hadden we ook wat informatie hoeveel we nog te gaan hadden. Iets wat we af en toe niet hadden willen weten maar goed ze negeren was geen optie. Na de vele kilometers wandelen kwamen we uiteindelijk bij ons eindpunt Caleta Zorra, een prachtige baai met wit zandstrand. Zo bijzonder! En we waren er helemaal alleen. Het voelde als het einde van de wereld! Het zonnetje begon te schijnen en we picknickten op het strand. Wat een prachtige wondere wereld! En dat zonder enige andere toerist.
Zoals de flyer deed vermoeden met de tekst 'one of world's 25 biodiversity hotspots' kwamen we heel wat vogels tegen. Voetafdrukken waren er in overvloed maar zoeken naar het kleinste hertje ter wereld duurde even. De derde dag waren we de gelukkigen en kwamen we in de bosjes het beestje tegen. Zo'n halve meter hoog stond het beest ons net zo nieuwsgierig aan te kijken als dat wij naar hem keken. We maakten foto's vanaf grote afstand waarna we steeds dichter bij kwamen. Voorzichtig hadden we niet hoeven doen, aangezien we tot een meter dichtbij konden komen en het nog geen poot bewoog. Bijzonder beestje!
We deden nog een poging de mini kikker Darwin te vinden nadat we her en der in de moerassen gekwaak hoorden, maar helaas in deze missie mochten we niet slagen. Deze zoeken we nog wel eens op op het internet.
Na de wandelingen die iedere dag zo'n vijftien tot twintig kilometer inhielden kwamen we aan in de refugio's. Een klein hutje met een ruimte om te slapen en een ruimte om te eten en koken. Om te koken hakten we hout, maakten we een vuurtje in de oven en warmden we hiermee direct de gehele ruimte op. Heerlijk! Op de houten planken die in twee verdiepingen verdeeld acht slaapplaatsen maakten lagen matrassen waar we onze slaapzakken op uitstalden en heerlijk de nachten doorbrachten. Dit nadat we een verassing hadden in de eerste hut waar geen matras in aanwezig was. Wat een nacht was dat!!! Slapen op houten planken laat je voelen waar her en der de botten uitsteken! Aangezien de trip bestond uit een heen en terug wandeling sliepen we de laatste nacht in dezelfde hut als de eerste nacht. Om niet nog eens op de houten planken te hoeven slapen namen we de terugweg een matras uit de vorige hut mee. Boris zijn rugzak was gevuld met matras terwijl ik de overige spullen meenam. Iets zwaarder dan normaal, maar het was het liggen zeker waard. Avontuurlijk waren we inmiddels zeker, maar slapen op houten planken ging ons net iets te ver.
Onze mazzel was dat toevallig de laatste nacht andere toeristen in de refugio sliepen. Een stel Chilenen die er tijdens hun twee daagse tocht aan het oefenen waren voor de zeven daagse wandeling die wij er net op hadden zitten. We hadden niet alleen een lift de volgende dag terug naar de grote weg, maar hadden ook een gezellige avond met z'n vijven. Een mooie afsluiting van een bijzondere wandeling!

In Castro konden we na dagen wandelen eindelijk weer douchen, in een warm bed slapen en iets anders eten dan havermout als ontbijt en pasta als avondeten. Ik kan je vertellen, dat is best lekker!
De volgende morgen verlieten we Chiloe eiland met de bus naar Puerto Montt om vanuit daar de boot te nemen naar Chaiten, het begin van de Carretera Austral. De boot vertrok pas in de avond en dus hadden we nog even de tijd om uit eten te gaan in de lokale vismarkt. Kleine restaurantjes aan de haven verkochten er hun zelf gevangen en klaar gemaakte vis. Lange tafels en banken stonden in het kleine restaurantje met uitzicht op een strandje waar de zeeleeuwen hun territorium afbakenden van de honden.
Nadat we hier een heerlijke mosselsoep en zalm hadden gegeten, vertrokken we richting de boot die ons die nacht naar Chaiten zou brengen. Helaas was de trip in de nacht en konden we weinig meekrijgen van de omgeving. Toen we na een beroerde nacht omringd door een groep jongeren om zeven uur in de ochtend wakker werden , haastten we ons bovenop het dek om nog een glimp van de tocht met daglicht mee te kunnen maken. We voeren door water dat omringd werd door heuvels met groene bossen. In de verte kregen we Chaiten al in zicht. Een klein dorpje waarboven de rook van de houtkachels uit de huizen zichtbaar was. Iets mystieks!

Chaiten, een klein dorpje met iets meer dan 3300 inwoners aan het einde van de Carretera Austral. Aan de onverharde straatjes lagen de houten huisjes. Nadat in 2008 hier de nabijgelegen vulkaan was uitgebarsten, werden alle inwoners geëvacueerd. Langzaam maar zeker keerden de mensen terug, maar nog altijd bleek het niet te zijn, zoals het geweest was. Nu was het in ieder geval een klein en rustig dorpje waarbij de meeste mensen binnen in hun huisje waarschijnlijk naast de houtkachel doorbrachten. Brede onverharde straten, kleine houten huisjes, geen verkeer. Enkel liepen er wat toeristen die net van de boot kwamen. Samen met een ander stel toeristen uit Duitsland bezochten we het busstation, dat bestond uit een klein hokje volgeplakt met toeristische informatie, waar een oudere man iedereen te woord stond. Een hulpvaardige man die maar wat graag wilde praten. Samen met zijn chaotische manier van te werk gaan, duurde het even voordat we hem konden vragen naar eventuele bussen naar Pumalin, maar het wachten werd beloond. Hij wist ons zelfs nog een wandeling aan te praten naar de vulkaan die in 2008 uitgebarsten was. We hadden nog genoeg tijd voordat er een minibusje naar het volgende dorp vertrok en dus nam hij ons, samen met een stel andere toeristen in zijn kleine busje mee naar het begin van de wandeling. We stopten nog even bij een winkel waarna we allemaal een zakje koekjes als broodnodige energie bom kregen. We reden over de Carretera Austral die hier bestond uit een stoffige onverharde weg die aan beide kanten werd begrensd door dikke regenbossen. Een klein deel was verhard, er stonden wat pionnen en dit deel werd gebruikt als landingsbaan voor waarschijnlijk kleine vliegtuigjes. De man had die dag een bruiloft dus helaas geen tijd om mee naar boven de vulkaan op te gaan, maar de tijd die hij nog had, gebruikte hij maar wat graag om ons uit te leggen over de planten, afgebroken bomen door de uitbarsting en verschillende soorten lava en steen die neergekomen waren. We hadden vier uur de tijd om over de kale vlakte met enkel nog af geknakte stammen naar boven te lopen. Door de onwijze wind die door de uitbarsting ontstond, waren de bovenste delen van de bomen die de meeste wind vingen allemaal afgebroken. Een apart gezicht. Na twee uur zweten in de volle zon, kwamen we boven. Verschillende kratermeren met op de achtergrond de nog rokende kraterranden waren een beloning op onze klim. Het was tijd om de net gekochte chocoladereep op te smikkelen samen met de overige groep. Heerlijk!

Eenmaal terug bij het busje werden we verrast door de vriendelijke man die bij ons achterin de bus instapte en op zijn zelfgemaakte soort van ukelele speelde. Hij was zo enthousiast, hij verdween helemaal in de muziek. Iedereen zat vol verbazing stil toe te kijken.

Terwijl de overige toeristen in Chaiten bleven, vertrokken wij aan ons eerste deel over de Carretera Austral. De Carretera Austral is de Ruta 7 die door het zuiden van Chili door Patagonië loopt. Ondanks zijn lengte van 1240 kilometer vanuit Puerto Montt naar Villa O'Higgins verzorgt hij maar voor 100.000 mensen toegang tot hun huis. Grote delen zijn verlaten en een groot deel van de weg is onverhard. Een uitdaging voor vele mensen is het om deze route te fietsen. Wij zagen het als uitdaging deze route grotendeels liftend af te leggen.

En zo vertrokken we die middag naar onze eerste bestemming iets ten zuiden van Chaiten, het privé Park Pumalin. Hier wandelden we over een onverharde weg naar de eerste camping dat bestond uit een heuvelachtig grasveldje tussen de bomen. Een stel fietsers had hier ook hun tentjes opgezet.
Terwijl zij de volgende dag terugkeerden om de Carretera te vervolgen, trokken wij dieper het park in via een uitzichtpunt over de vallei en de gletsjer. Vanaf een nieuwe camping die nog niet eens open was hadden we uitzicht over de gletsjer waar we de volgende dag heen zouden wandelen. We hadden onze eigen picknicktafel, huisje en een heel grasveld voor onszelf. We moesten enkel plassen in de bosjes in plaats van in de toiletten, maar dat waren we inmiddels wel gewend. De volgende dag wandelden we via de vallei naar de gletsjer. Door het afvallende ijs wilden de rivieren die van de gletsjer kwamen nog wel eens wijzigen van route en zo ook deze keer. We moesten meerdere keren tot onze middel door het steenkoude water. Eenmaal aan de overkant gaf het zeker een kick, maar er middenin was het steenkoud!!!! Zeker met de harde stroom tot aan heuphoogte of in Boris geval tot kniehoogte een heel avontuur. Tussen de riviertjes die door de stenige vallei omringd door bossen stroomden, vervolgden wij onze weg in de snikhete zon om de gletsjer van dichtbij te kunnen bewonderen. Geen geklaag over de hitte aangezien het normaal hier hard regent. Eenmaal dichter bij de gletsjer werd de omvang steeds duidelijker. Wat een immense ijsmassa zeg! Helaas had het niet meer de witte kleur zoals vele gletsjers dat hebben. De vulkaanuitbarsting van Chaiten had een grijze aslaag over de gletsjer heen gelegd. Wat net zo indrukwekkend was, waren de sporen tot waar de gletsjer vroeger had gelopen. Wat een verschil! Wat zou er over een paar jaar nog van over zijn?!

De volgende dag vertrokken we uit het park om de Carretera Austral te vervolgen. Aan de stoffige weg direct bij de uitgang stonden we met onze duim omhoog. Veel auto's kwamen er niet langs, zo'n twee per uur, maar zeker niet meer. Het wachten werd beloond! We werden opgepikt door een Zwitsers Duits stel, genaamd Gert en Anke. Anke waren we net op de camping al wanhopig zoekende naar douches al tegengekomen. De camper vol geschilderd met een grote uil werd achterin opgeruimd zodat wij op het bed annex eettafel konden zitten. Het bleek een bijzondere rit te worden!
Het was erg gezellig met Gert en Anke die hier voor drie weken in Patagoniëaan het rondreizen waren. Her en der stopten we langs de kant van de weg om te genieten van het uitzicht en foto's te nemen. Knalblauwe rivieren die door de groene valleien stroomden tussen de gele, rode en paarse bloemen. Met de witte bergen op de achtergrond een erg mooie omgeving!!!
Helaas bleek de Carretera niet meer de authentieke uitstraling te hebben waarvan het bekend is, aangezien het voor een deel al geasfalteerd is. Ze waren dan ook op grote delen van de weg aan het werk, waar Gert dankbaar gebruik van maakte om de mensen in oranje pakjes op de foto te zetten. Zo vrolijk als dat we de hele weg waren, zo veranderde dit, toen het metertje van de temperatuur in het rood begon te lopen. We stopten de auto, wachtten geduldig totdat de motor wat was afgekoeld en wat bleek, de koelvloeistof helemaal leeg. Gelukkig lagen er wat flessen water in de bus waarmee we het reservoir weer wat opvulden. Na een half uur reden we voorzichtig weer verder allemaal gespannen kijkende naar de meter van de temperatuur. Helaas, bergopwaarts was op dit moment niet geschikt voor deze Wicked en dus was het weer wachten geblazen. Om nog eens te kijken of het waterniveau gedaald was, opende Gert de dop van de koelvloeistof. Zo voorzichtig als dat Anke het de vorige keer had gedaan, bleek Gert het nu echter niet te doen en dus spoot de kokende koelvloeistof tot aan het dak de tank uit. Naast wat druppels op de shirts, een compleet groen dak en vooral een stel geschrokken mensen, liep het gelukkig goed af. Anke wist nog wel even op te merken, "I had to do this, he is not the handyman".. En daar had ze wel gelijk in :). Gelukkig bleek de camper het na het opnieuw opvullen van de koelvloeistof weer prima te doen. Iets wat we Gert en Anke zeker gunden!
Die avond kwamen we aan in Puyuhuapi. We hadden zo'n 160 kilometer afgelegd, waar we bijna een hele dag over hadden gedaan. Een onverharde weg in combinatie met veel wegwerkzaamheden, fotomomentjes en een ongelukje maakte het een lange maar zeker erg leuke trip! Helaas moesten we die avond afscheid nemen van Gert en Anke in Puyuhuapi. Zij gingen een paar kilometer verder tot aan een nationaal park, terwijl wij in het dorpje achterbleven.
We kampeerden in de achtertuin van een oud stel. Aan de weg stond een bord met camping, wat ook de enige manier was waarop je kon zien dat deze achtertuin een camping moest zijn. Op grind onder een afdakje stonden drie kleine afgebakende plaatsen waar ieder zijn tent op kon zetten. Oerlelijk, maar het had wel wat. Zeker toen bleek dat het een gezellige avond werd met een stel Duitsers binnen in het met hout opgewarmde keukentje / opwarmhok. Ook zij waren hier voor slechts enkele weken en zaten nog te smikkelen van hun grote zak uit Duitsland meegenomen Haribo. Zelden bleken ze zo'n enthousiast kind te hebben gezien, dat Boris het na afloop cadeau kreeg. Een halve kilo, het zou binnen een dag op zijn!
Puyuhuapi was net als Chaiten weer een bijzonder dorpje aan het water. Rustige onverharde straatjes, houten huisjes, gekleurde bootjes aan wal en bovenal niets te doen. Dat maakt het zo leuk. Her en der liepen wat motorrijders rond die de Carretera Austral afreden met hun favoriete BMW, maar verder weinig toeristen te bekennen. Wij genoten er vooral van de rust, het prachtige uitzicht over het meer met de bossen en de bergen en de gezellig avond met het Duitse stel.
De volgende dag vervolgden we onze stoffige weg naar het nationaal park Cerro Castillo. Het werd een dag van ontmoetingen met bekenden. Hier aan de Carretera Austral reed niet heel veel verkeer en met de enkele campings, nationale parken of toeristische hotspots, kwam je er blijkbaar nogal snel dezelfde mensen tegen. Zo werden we nadat we door een medewerker van de bouw zo'n vijftien kilometer buiten het dorp waren afgezet opgepikt door het stel waar we de vorige avond nog gezellig mee hadden gekletst. Helaas gingen ze niet tot onze eindbestemming en dus was het na een rit van zo'n honderd kilometer nog even stofhappen om een volgende lift te krijgen. Daar had je de witte auto weer met het jonge stel. Ze waren ons al eens voorbij gereden, we hadden ze op de camping in het park Pumalin gezien, ze bleken met Gert en Anke te hebben gesproken en nu keerden ze om om ons mee te nemen. Wat een kleine wereld! Ze hadden maar een klein autootje en met alle campingspullen op de achterbank was het even proppen, maar het maakte niet uit. We hadden een lift en nog gezellig ook! Het Ierse stel had inmiddels aardig wat van de wereld gezien met het nog te bezoeken Australië en Nieuw Zeeland was het zeker nog niet ten einde. We lunchten op Ierse stijl met worstjes en ei naast een afval dumpplek waarvan het uitzicht over de kleurrijke vallei het afval weer goed maakte.
Die avond kwamen we aan in Cohaique, de zogenaamde hoofdstad van de Carretera Austral. Met zijn 50.000 mensen meer een dorp dan een stad. Niet een hele bijzondere plaats, maar voor ons een mooie tussenstop om weer wat spullen te kopen in grote supermarkten, wat te relaxen en een dagje niet te hoeven liften. Een schattig bed&breakfast met een klein woonkamertje en keukentje waar de man des huizes, waarvan de kinderen net het nest hadden verlaten ook woonde, waren voor twee nachten even ons onderkomen. Lekker relaxed op Chileense wijze.
We kochten weer eten in voor onze wandeling in het volgende nationaal park Cerro Castillo, zochten onsuccesvol naar een wandelbroek om de met ducktape aan elkaar hangende oude te vervangen en wandelden wat door de winkelstraten om weer even het gevoel te hebben terug te zijn in de bewoonde wereld.
Het was nog nooit zo makkelijk geweest om een stad uit te komen door te liften. We liepen over de grote weg om een beetje buiten de stad te gaan staan, maar ver hoefden we niet te lopen. Een auto toeterde naar ons, vroeg of we richting het zuiden wilden, waarna we achterin de pick-up mee konden. Ze moesten nog even wat afleveren, iemand oppikken, maar daarna reden we zo'n 20 kilometer de stad uit waar we een ideale locatie hadden om onze weg verder te vervolgen. Twee liften verder kwamen we die middag aan in het nationaal park Cerro Castillo. En wat bleek? Gert en Anke stonden er ook op de camping! Wat een toeval. Nadat we een heerlijke barbecue hadden gehad van onze vers gekochte worstjes uit de vacuümverpakte verpakking brachten we die avond gezellig samen al kletsende bij het kamvuur door. Erg leuk om ze weer te zien!

De volgende dag was Gert zo vriendelijk om ons naar het begin van de wandeling 'Sendero de Chile' te brengen, zo'n zeven kilometer verder de weg af. Het begon gelijk goed. We moesten een rivier oversteken. Om niet direct onze schoenen nat te maken, trokken we onze schoenen uit en stapten heel voorzichtig stapje voor stapje de rivier door. Niet de meest comfortabele overtocht met alle kleine scherpe steentjes en het stromende water. Een gaucho ofterwijl lokale cowboy die een eindje verder bezig was om de ingestorte brug te vervangen maakte ons met handgebaren duidelijk dat het beter was op een andere locatie over te steken. Met wat ijzerdraden hingen er wat boomstammen in het hard stromende water. Door de boomstammen was hier echter een dieper stuk ontstaan wat het voor ons niet bepaald aantrekkelijker maakte. Waar hij waarschijnlijk met zijn rubberen laarzen zonder te kijken de boomstammen overstak, stonden wij er met knikkende knieën op de schommelende boomstammen met het hard stromende water onder ons. Nee, deze plek werd het zeker niet! We keerden weer terug, waarna hij ons een rit in zijn pick-up aanbod. Wat vriendelijk! Met zijn auto reed hij zo het diepe water door om ons aan de andere kant weer af te zetten. Dat maakte het een heel stuk gemakkelijker! Na ons geklungel dat toch zeker een half uur had geduurd vervolgden we onze weg door de groene heuvelachtige omgeving vol met gele bloemen en zwart besneeuwde bergen in de verte. Met het warme zonnetje was het heerlijk! We eindigden die dag in een beschut bosje aan de rand van een stenige vallei omringd door bergen met sneeuw. Vele condors van minstens twee meter groot zweefden boven de vallei. Met onze bank en salontafel gemaakt van houten bielzen genoten we er in alle rust van onze hoe kan het ook anders, pasta met tonijn al kijkende naar de prachtige omgeving.
De volgende dag werd een heel stuk ruiger. Met de stenige besneeuwde bergen, de pas waar we door de sneeuw overheen moesten en de vele vergezichten, deed dit aardig aan het ruige Peru van het begin van onze reis denken. Dit keer echter niet op een hoogte van 4000 meter, wat het een heel stuk aangenamer wandelen maakte. Het werd een zware dag waarbij we een pas over moesten en met sneeuw tot kniehoogte was dat aardig ploeteren. We vonden gelukkig een campingplek die niet onder besneeuwd was. Tussen de sneeuw en een bosje om ons enige beschutting te geven tegen de wind hadden we ons onderkomen gevonden. We hadden een geweldig uitzicht over de puntige bergen en de pas waar we die dag overheen waren gekomen. Met behulp van het bosje dat gezien de hoeveelheid afgeknakte takken duidelijk door anderen ook was gebruikt als verzamelpunt voor brandhout wisten we zowaar een lekker kampvuurtje te maken. Met het gekraak van het losrakende ijs van de nabijgelegen gletsjer weer een bijzondere overnachtingsplek.
Na nog eens een nacht op de camping Neozelandes dat beschut in de bossen lag, was het alweer de laatste dag om terug te gaan richting Villa Castillo. Het was echter de zwaarste dag van allemaal. We moesten een pas over waar pas bleek hoe hard het er kon waaien. Met enkel rotsen om ons heen gaf het wel echt een avontuurlijk, ruig en zeker ook spannend gevoel. Met onze tassen op de rug die extra wind vingen was het nog moeilijk lopen ook. Vooral toen we naar beneden gingen over de losliggende rotsen. Toen we eenmaal wat meer beneden kwamen waar de wind wat was afgenomen en de paden weer meer paden waren, waren we opgelucht om weer op iets meer begaanbaar terrein te zijn. Voordat we in Villa Castillo waren mochten we nog even stofhappen over de onverharde wegen beneden in het dal. Het seizoen van de harde Patagonië winden waren blijkbaar begonnen en dat was duidelijk te zien. In het dal was een grote stofwolk aanwezig ontstaan door de droge periode die ze hadden gehad in combinatie met de harde wind. Naast de harde wind die het voorjaar aankondigde werden we rondom het dorp ook her en der verrast door narcissen. Ook hier was de voorjaar begonnen, heerlijk! We waren amper in het dorp of we zagen een bordje met 'café'. Hier genoten we er van onze welverdiende chocomelk, koffie, taarten en brood met kaas. Heerlijk! We hadden er ook tijd genoeg voor aangezien de weg afgesloten was tussen twee en zes uur. Het was net twee uur en dus hadden we nog vier uur om te wachten op de eerste voorbijkomende auto's om terug te liften naar het nationaal park Cerro Castillo. Het was niet erg. Het café was lekker warm, lekker relaxt en met de lekkernijen prima vol te houden. Het was een mooie afsluiting van een afwisselende en ruige wandeling.

De volgende dag was het tijd om vanuit het nationaal park Cerro Castillo onze weg richting het zuiden te vervolgen. Het werd een trip van veel open air. De eerste lift die we kregen was een vee vervoer busje dat blijkbaar ook nogal eens houtsnippers vervoerde. We zaten achterin de houten laadbak met open achter- en bovenkant terwijl de houtsnippers rondom ons heen waaiden. We hadden het in ieder geval prima naar ons zin, kwamen weer een kilometer of vijftig verder, maar hadden erna wel even de tijd nodig om alle houtsnippers weer uit onze haren en kleren te vissen.
Het bleek inmiddels steeds lastiger om verder te komen met behulp van liften. Waar in het noorden van de Carretera Austral nog ieder half uur een auto langskwam, was dat hier al richting een per uur gezakt. Het was dus even wachten. Blijkbaar had een stel dat tot onze eindbestemming reed dit ook door. De auto was helemaal vol, maar we konden wel mee achterin. Natuurlijk wilden we dat, prima! En zo zaten we zo'n drie uur achterin de pick-up. Ook al regende het, het maakte ons niet uit. De man kwam nog wel regelmatig even vragen of het goed ging, maar wij hadden het prima voor elkaar. We zaten er heerlijk en genoten van de mooie omgeving van het vele blauwe water, de gele bloemen en de groene omgeving waar we doorheen reden. Hij dacht er echter anders over en gaf ons wat eight chocolade repen om onze pijn wat te verzachten. Nergens voor nodig, maar het was zeker lekker!

De volgende dag werd een gezellig rit van Puerto Rio Tranquilo naar Puerto Guadal. Een stel jonge meiden uit Duitsland dat een grote auto met 4wheel drive had gehuurd stopte om ons mee te nemen. Twee meiden die cool wilden zijn, maar het zeg maar net niet waren. Ze konden in ieder geval lekker kletsen en de tijd vloog weer eens voorbij. We stopten in Puerto Guadal waar zij achterbleven om een luxe hot tub te nemen, terwijl wij er verder wilden liften. Hoe hard we echter ook ons best deden, we slaagden er niet in. En zo stonden we van elf uur in de ochtend tot acht uur in de avond steeds gefrustreerder langs de weg. Er kwamen zo weinig auto's langs en kwam er eens een auto langs, waren ze vol of zaten er een stel Europeanen in die toch een iets andere instelling hadden. Terwijl de Chilenen je aankeken en met handgebaren duidelijk maakten dat ze vol zaten of hier vlakbij moesten zijn, deden de Europeanen net alsof ze je niet zagen. Met strakke ogen keken ze voor zich uit terwijl ze vast en zeker nog even in de achteruitkijkspiegel keken en tegen elkaar zeiden 'Succes luitjes! Het gaat moeilijk worden met het geringe verkeer'. Die avond eindigden we dan ook niet in Chile Chico, maar op een stuk grasveld van een boertje naast de bushalte. Met een bordje 'camping' was duidelijk dat we daar konden kamperen. We vroegen de man die aan zijn auto lag te sleutelen of dit een camping was en antwoordde 'Si, se dicen', ofterwijl 'dat zeggen ze, ja'. Hij wandelde met ons naar een stuk land achter zijn huis naast de groentetuin waar wij wel konden staan. Zijn vader, een schattig oud mannetje kwam er in zijn laarzen met een zelfgemaakte bezem aanlopen om de plek nog even poep en stof vrij te maken. Onze frustratie over de kansloze liftdag was gelijk een heel stuk minder geworden. Het kamperen bij de boer bestond hier ook!

De volgende dag gingen we ik kan niet zeggen met vol goede moed verder met liften. Een uur of vier wachten werd uiteindelijk beloond met een vrachtwagen die stopte. Het was nog mogelijk!!!! Jeeeeeee! De lege oplegger had genoeg ruimte voor onze backpacks en dus maakte de chauffeur ze met grote touwen vast onder een plastic hoes. Hij verdween nog even achter de vrachtwagen toen hij achterover op de grond viel, maar gelukkig liep dit op wat rugpijn na goed af. Eenmaal vast konden we na anderhalve dag liften eindelijk onze weg vervolgen. Het was ons al meermalen verteld dat dit een gevaarlijk maar ook zeker erg mooi stuk zou worden en dat was het zeker!! We reden langs steile hoge kliffen over slingerende smalle weggetjes langs het grote blauwe meer. Met een vrachtwagen maakte dit het tripje extra bijzonder.
Onze reis eindigde die middag in Chile Chico waar we afscheid namen van de zeer vriendelijke vrachtwagenchauffeur met onbekende naam. We waren vlakbij de grens met Argentinië en aangezien het zondag was, kon de chauffeur die dag zijn papieren niet meer op orde krijgen voor de grensovergang. Voor hem werd het dus een dagje wachten, terwijl wij onze weg vervolgden per bus. Geen dag meer wachten voor ons.

Hiermee was er een einde gekomen aan onze route van de Carretera Austral in Chili. Een bijzondere route, met mystieke dorpjes, kleurrijke lieflijke landschappen en een ontmoeting met vele lieve, gezellige en zeer vriendelijke mensen.

Ondertussen hebben we onze trip in Argentinië alweer afgerond, zitten we in het uiterste zuiden van Chili en gaan we morgen alweer met een dertig uur durende bus naar een eerder werkadres in Paillaco. Later dus meer.


Foto's zie:

https://goo.gl/photos/7rrjxuN9qmH7wkXHA