BA, kajakken met walvissen, sneeuw- en fietstocht

Na ons korte bezoek aan Uruguay maakten we de oversteek over Plata del Mar naar de miljoenenstad Buenos Aires. Dat we de goedkoopste boottickets hadden gekocht, kwamen we te weten. Er werd al aan de balie gevraagd of we onze trip niet om wilden boeken vanwege het ruige weer. We wilden naar Buenos Aires en hoe goedkoper hoe beter. Nou ja beter, met de kleinste boot werd het een ruige bootrit. De stewards liepen af en aan om kotszakjes door te geven en de toiletten achter ons waren continue bezet met kuchende en beroerde mensen. Gelukkig kwam er na twee uur een einde aan de trip en kregen we de skyline van Buenos Aires te zien: vele hoge gebouwen en een lelijke rommelige haven. We maakten onze wandeltocht richting het hostel. Niet bepaald de wijk waar we in hadden gehoopt terecht te komen. Het adres dat we op hadden geschreven, bleek een hoerenkeet achtig hotel te zijn. Hier hadden we zeker geen kamer geboekt! Het werd wat gezoek waarbij we onderweg nog een ouderwetse brandweerwagen uit Nederland (!!!!) met de tekst 'brandweer' tegenkwamen, maar met wat hulp van een vriendelijke voorbijganger bleek dat we twee blokken te ver zaten. Of we wel even onze handen bij onze spullen wilde houden,want er werd nogal eens wat gejat. Dat hadden we inderdaad in de gaten, zo'n wijk was het inderdaad!

Ons hostel bleek gelukkig aan de rand van een heel wat aangenamere wijk met gezellige kroegjes en vele terrasjes op de stoepen te liggen. Zolang we maar aan deze kant van de brug bleven, werd ons aangeraden. En of we dat deden!

Met vijf nachten in hetzelfde bed, veelal dezelfde mensen om ons heen en een stad die meer dan genoeg te bezoeken had, werd het een relaxt bezoek aan een van de laatste grote steden die we in Zuid Amerika zouden aandoen.
We bezochten onder andere de wijk San Telmo, waar ons hostel in gelegen was. Vele terrasjes op de trottoirs en de zondagmarkt bestaande uit echte artesania die dit keer niet allemaal uit dezelfde fabriek kwamen, kenmerkten de buurt. We vermaakten ons er prima en keken onze ogen uit op zoek naar de uiteindelijk veel te vroeg gekochte souvenirs. Met cafeetjes die ieder hun eigen klassieke uitstraling hadden en de lekkerste taarten verkochten wisten we onze rustpuntjes optimaal te benutten. Omdat de miljoenenstad te groot was om helemaal te bezoeken besloten we eens met z'n tweeën mee te gaan met een van de vele aangeboden free walking tours. Als echte toeristen struinden we met een groep van zo'n twintig man door de stad om zoveel mogelijk hoogtepunten af te vinken. Het werd duidelijk dat Buenos Aires een stad was met vele verschillende gezichten. Arm en rijk, jong en oud, klassieke en moderne bouwstijlen werden afgewisseld. Een chaos of grote verscheidenheid, net hoe je het noemen wilt. Zo woonden er tijdelijk op het grootste boulevard, in het midden van de stad, omringd door de grootste, rijkste en meest divers uitziende gebouwen en pleinen een stel Mapuches, ofterwijl oorspronkelijke bewoners. Ze waren aan het protesteren tegen het land dat de regering van hen had afgenomen en niet van plan te vertrekken uit hun primitieve huizen, bestaande uit een plastic zeil dat als dak gespannen was, wat stoeltjes, tafels en vooral heel veel afval. Ervoor vele spandoeken die erop wezen dat ze het duidelijk niet met de huidige situatie eens waren.
In het midden van het meeste bekende plein, Plaza del Mayo stonden luiers in de vorm van hoofddoeken beschilderd op de straatstenen. Deze stonden als teken voor de zogenaamde dwaze moeders van de Plaza de Mayo, waarvan de kinderen in de jaren '60 gestolen waren. Iedere donderdag kwamen ze het plein op als eerbetoon aan hun verdwenen kinderen. Deze kinderen die leefden geheel onwetend in een gezin waarvan de ouders, de ouders niet bleken te zijn. Grote zoektochten waren er op gang gezet, waarvan een van de kinderen, inmiddels volwassenen, was gevonden. Naast de grote gebouwen, kerken, pleinen, gezellige restaurantjes en winkelstraatjes bezochten we de wijk Boca. Naast het stadion van de gelijknamige voetbalclub lag de wijk die bekend stond om zijn vele kleurrijke huisjes bestaande uit spaanplaten in de straat 'el caminato'. Het stond vol met souvenierwinkeltjes en restaurantjes waar de bewoners in hun fijnste gala kleding de in Buenos Aires beroemde tango uitvoerden. Voordat deze wijk als toeristisch hoogtepunt werd beschouwd, was het een van de armste wijken in Buenos Aires. En dat was inmiddels nog te zien, zo gauw je het ene straatje verliet. We wilden op tijd terug zijn in ons hostel en besloten de snelste weg terug te wandelen. Nog geen straat verder werden we door een van de bewoners nog gewaarschuwd dat we op moesten passen en we beter een andere kant op konden gaan. We besloten toch door te lopen, maar toen we binnen vijf minuten weer door een bewoner, die er net als de andere inderdaad wat luguber uitzag ook werden gewaarschuwd dat al onze spullen gejat zouden worden, besloten we toch om te keren. Liever een half uur later in ons hostel dan zonder spullen terugkomen.

Die avond bezochten we, zonder dat we beroofd waren een optreden in een van de vele jazzcafés van Buenos Aires. Een bovenverdieping, bestaande uit een klein podiumpje omringd door ronde tafeltjes, stoeltjes en gezellig aangekleed met tafellampjes. Onder het genot van een pizza, wat broodjes een biertje en een cola genoten we van de muziek die de drummer, de trompettisten, basgitariste en pianist produceerden. Erg mooi en gezellig!

Net iets buiten de stad lag de meest bekende begraafplaats van Buenos Aires, La Recoletta. Niet alleen bekend om zijn grote bijzondere graven, ook lag Evita Perron er begraven. Niet in een mooi graf, maar omringd met bloemen lag ze begraven. De toeristen stonden in de rij om een foto met deze begraven voor velen heldin te maken. Wij sloegen over en hebben het naast de vele andere hoogtepunten van Buenos Aires in ons geheugen gegrift.

Na een weekje grote stad besloten we de rust op te zoeken in het meer dan duizend kilometer zuidelijk gelegen schiereiland Valdes. Liften vanuit Buenos Aires zagen we niet zo zitten en dus namen we de nachttrein naar Bahia Blanca, een tussengelegen stad. Het werd een nachtrit om nooit te vergeten. Naast de ongure types zaten er wat blijkbaar alleenstaande huismoeders naast ons die midden in de nacht maar wat graag onder het genot van hun mate wilden bespreken hoe ze tot diep in de nacht dansten en mannen verleidden. Boris wist op in alle talen te begrijpen gebaren duidelijk te maken dat wij liever wilden slapen dan naar hun geklets te luisteren en dus hielden ze er na een uurtje weer mee op. Met onze backpacks bovenop vastgeketend met ons slotje en onze kleine rugzak verstrengeld om onze benen, probeerden we weer wat door te slapen, totdat we eindelijk aankwamen in Bahia Blanca. Inmiddels was ons ook de website bekend geworden met tips voor lifters en dus stonden we snel op de ideale plek om door te liften naar het zuiden. Nog even een plasje plegen bij het nabijgelegen benzinestation samen met de vele wachtende Bolivianen die door de ongeduldige bushauffeur flink werden opgejaagd en we konden weer de duim omhoog steken. Met een vriendelijke vrachtwagenchauffeur werden we tot aan de afslag van het schiereiland meegenomen waar we aan de kant van de weg onze nacht doorbrachten. De volgende ochtend kwamen we aan in Puerto Piramides, het enige dorpje van Peninsula Valdes, ofterwijl het schiereiland. Het dorp bestond voornamelijk uit twee dwarsstraatjes gevuld met tourorganisaties, restaurantjes en enkele souvenierwinkeltjes. In de duinen stonden her en der strandhuisjes van de bewoners. Met zijn 200 inwoners een compleet andere sfeer dan onze vorige bestemming Buenos Aires. Terwijl het dorp overdag vol stond met toeristen die er een toer namen naar de walvissen, was er na een uur of drie amper een toerist meer te bekennen. Wij hadden ons onderkomen op een camping net achter de duinen weten te vinden. Het was niet meer dan wat gras, veel zand en wat bomen samen met een net opgeknapt toiletgebouw. Samen met vier onwijze 4WD campers uit Duitsland en Zwitserland die de wereld rondreisden, stonden we er alleen. Voordat we onze tent opgezet hadden, sprintten we al naar het strand om de voor deze plaats zo bekende walvissen te spotten. En ja hoor! Ze waren er. Ieder ogenblik zag je er ergens in de verte wel een bovenkomen. De een deed een gelukssprong terwijl de ander het water uitblies. Wat een gaaf gezicht!!
Die avond genoten we, nadat we een wandeling naar rotsen vol met zeehonden hadden gemaakt op Chileense wijze van onwijze lappen vlees en worst op onze zelfgemaakte barbecue. Met een flinke dot mayonaise en mosterd was het smullen!

Om de walvissen, waarom dit dorp bekend stond nog beter te kunnen bekijken, besloten we een kanotoer te maken. Het was de volgende dag echter zo slecht weer, veel regen en vooral een zeer harde wind dat de haven dicht zat en wij ons op een andere manier moesten vermaken. Nadat we aan de kust de windkracht even op de proef hadden gesteld door ertegenin te leunen, besloten we ons een dag te vermaken in een van de knusse cafeetjes. Met enkel ons als klanten en een dorp met enkel lokale bewoners een bijzonder dagje.

De volgende dag was het dan zover en mochten we samen met de gids en een andere toerist uit Buenos Aires de walvissen per kajak bekijken. In onze water en winddichte pakjes reden we met de 4WD over een onverharde verlaten weg naar een strandje waar ons avontuur kon beginnen. Terwijl we de walvissen al op de achtergrond zagen, haalden we de twee persoon kajaks van de kar, stapten het water in en begonnen te peddelen. Terwijl onze gids nog met de tweede boot bezig was, werden wij al verwelkomt door een stel zeehonden die nieuwsgierig om ons heen zwommen. Ook dit nog! Dat hadden we niet verwacht!

We kajakten door de zee met aan de rechterkant prachtige stranden, kliffen, zowaar een pinguïn en vogels en links van ons de walvissen. Kwamen ze wat dichterbij, dan stopten we even om ze te bekijken en de walvissen de kans te geven om dichterbij ons te komen. Wat een onwijze beesten zeg! Met een grootte van zo'n anderhalve bus groot was het toch wel even schrikken toen ze vlakbij omhoog kwamen. Met het verhaal in ons achterhoofd dat hier anderhalve week geleden een walvis op een kajak was gesprongen keek ik net zoveel naar de walvis als naar de gids of het beest niet te dichtbij kwam. Wat gaaf! Helemaal niet glad zoals dolfijnen, maar met hun bulten op hun kop een bijzonder lelijk verschijnsel eigenlijk. Maar onwijs gaaf en zeker bijzonder!
Halverwege, na zo'n drie uur tegen de wind en golven in te hebben gekajakt maakten we onze lunchstop op een strandje. We genoten er van onze heerlijke gevulde wraps terwijl een walvis toch wel heel dichtbij het strand voeding gaaf aan haar kind die zich onder haar bevond. Een betere plek voor een picknick hadden we ons niet kunnen wensen!
Op de terugweg naar ons startpunt was het inmiddels vloed geworden wat betekende dat de walvissen nog dichterbij waren gekomen. Op de heenweg hadden we al afdrukken van walvissen gezien op het steile strand waar we langs kwamen, maar nu bleek pas echt hoe dicht ze er langs kwamen. Terwijl we de ene keer gewaarschuwd werden door de gids dat we door moesten roeien aangezien een nieuwsgierig kleintje te dicht naar ons toe kwam zwemmen, voeren we even later over een onwijs beest heen. We hadden het zelf niet eens in de gaten, totdat we een stuk zee, van zo'n anderhalve bus groot zagen, waar de golfjes totaal op verdwenen waren. We kregen het opeens maar wat warm en terwijl Boris de gids tevergeefs nog riep om hulp kajakten we maar wat snel door voordat de walvis bovenkwam. Eng op dat moment maar zeker een kick naderhand!
Een kick was sowieso de hele ervaring. Het was een gave tocht met onwijze dieren die we zelden van zo dichtbij gezien hadden. Iets om nooit te vergeten.

Voordat we de oversteek naar het westen van Argentinië maakten, bezochten we het Walese dorpje Gaiman. Een vriendelijke jongen die 's ochtends het brood bezorgde bracht ons naar Puerto Madryn waar we verder met de bus zouden gaan. Terwijl Boris, naar later bleek misselijk, achterin het busje zonder ramen zat, kletste ik honderduit met de jongen over zijn verleden in een afkickcentrum. Wat een zwaar leven had hij gehad, maar zo vriendelijk! Eenmaal in Puerto Madryn gaf hij ons nog een hele zak met kaas/ham broodjes mee. We hadden het nodig in de bus vond hij. Of we het nodig hadden of niet, smullen deden we er in ieder geval van.

Gaiman stond bekend om zijn vele oude gebouwtjes en zijn traditionele thee tussen vier en zeven uur 's middags. Uiteraard bezochten wij ook een van deze theehuisjes. Uit de lonely planet hadden we onze favoriet uitgekozen, maar dit bleek niet alleen van ons een favoriet te zijn. Met de toerbusjes voor de deur was al gauw duidelijk om welk huis het ging. Binnen zat een veertigtal Argentijnen aan tafeltjes te genieten van hun high tea. De serveersters hadden ouderwetse schortjes voor, de tafels waren leuk aangekleed met tafelkleden en de theepotten hadden zelfs truitjes aan. We bestelden onze te completo waarna ook wij al snel een grote theepot kregen geserveerd met vele zoete en hartige hapjes. Wat veel en wat lekker!!! In tegenstelling tot de overige gasten die ieder een doggy bag mee naar huis namen om daar de restanten de volgende dag op te eten, aten wij alles tot op de laatste kruimel op. Met nog een extra theepot die voor ons werd ingeschonken verlieten we het theehuis dan ook met een enigszins vol gevoel en kon je ons daarna ook veelvuldig op het toilet vinden.

Nou ja toilet, we kampeerden in het wild aan de rand van het dorp. De camping van de vrijwillige brandweer was nog gesloten en aangezien wij onze zinnen op het kamperen hadden gezet werd het een plek tussen de rivier en de plaatselijke speeltuin. Ook zeker niet verkeerd. Met een verdwaalde zeehond die nog in het riviertje voorbij kwam zwemmen een opmerkelijke locatie.

Speciaal voor de walvissen waren we vanuit Buenos Aires naar de oostkust van Argentinië afgereisd om deze te kunnen zien. Nu was het zaak om richting het westen te gaan, waar we ons de rest van onze trip zouden gaan vermaken. Niet even een doorsteekje zoals dat in Nederland gaat, maar een afstand van zo'n duizend kilometer hadden we voor de boeg. Het werd dus vroeg opstaan om op tijd aan de kant van de weg te kunnen staan. Gelukkig werden we weer snel opgepikt en mochten we weer zeer vriendelijke Argentijnen ontmoeten. Zo gaf de eerste man ons een rondleiding door de dorpjes waar we doorheen kwamen. We reden door een opluchtmuseum met oude landwerk voertuigen, bezochten enkele molens in het water en mochten uiteindelijk zijn restaurant bezoeken. Een klein restaurantje aan de kant van de weg zo'n tien kilometer buiten het dorp. Terwijl de schoonmaakster de resten van de vorige dag nog aan het opruimen was, werd er voor ons een stukje varkenskop afgesneden om te proeven. Bijzonder gezicht maar zeker lekker! Om het restaurant, waarnaast zijn huisje dat enkel uit een slaapkamertje bestond lag heel wat afval. Hij zag het anders. Het was geen afval, maar hij had het in de loop van de jaren verzameld, mocht hij het ooit nog eens nodig hebben. Naast het huis stonden wat bungalowtjes en scharrelden wat kippen en varkens die zeker zo zouden eindigen als het beest waarvan wij net een stukje kop hadden gegeten. We werden uitgenodigd om een nachtje te blijven slapen waarbij we in de avond konden genieten van zijn gegrilde vlees. Helaas hadden we het gevoel dat we op moesten schieten om alles nog te kunnen zien op onze trip en dus hebben we het aanbod afgeslagen. Wat een gastvrijheid zeg!
Hij bracht ons nog speciaal naar de grote weg, zodat we daar verder konden liften. Om vijf uur 's avonds zou hij nog een keer langskomen om te kijken of we er nog zouden staan. Gelukkig werden we snel meegenomen door een gevangenisbewaarder die net als wij naar Esquel moest. Hij bezocht daar tweewekelijks zijn kinderen. Wat een afstand om je kinderen te kunnen zien zeg! Met zijn stoel op lig stand wist hij gelukkig goed bij het gaspedaal te komen en waren we in no time op eindbestemming.

Aan alle kanten omringd door besneeuwde en beboste bergen, lag Esquel met zijn 32.000 inwoners op een prachtige lokatie. Met enkel houten huisjes die niet hoger waren dan twee verdiepingen, geen stoplichten had het een echt dorps en relaxt gevoel. Heerlijk! Met het behalen van de westkust hadden we de komende tijd ook geen grote afstanden meer te overbruggen. Ook wel fijn!
Met zijn vele hostels, restaurantjes en toeristische hoogtepunten zal het in de zomer vast heel toeristisch zijn, maar nu, nog net in het voorseizoen was er amper een toerist te bekennen. Het werd zelfs zoeken naar een hostel die open was, aangezien het merendeel gesloten was in verband met het laagseizoen. We hadden onze zinnen gezet op het Nationaal Park Los Alerces voor een drie daagse trek. Met onze tas vol met eten reden we met de bus door de bergen naar het begin van de wandeling. De bustocht op zich was al een hoogtepunt. Met het stijgen hadden we uitzicht over de beboste en besneeuwde groene en witte bergen met in de vallei een knalblauwe rivier. Erg mooi!
Bij de ingang van het park stond een groot typisch houten ranger gebouw waar wij onze laatste informatie wilden verzamelen. Helaas, de wandeling bleek nog dicht te zijn! We konden enkel een veertig minuten wandeling doen. Dit was niet helemaal waar we op gehoopt hadden en dus deden we toch een poging de driedaagse wandeling te volbrengen. We sniekten onder een hek door en wandelden door de bossen met uitzicht op het naastgelegen onwijs blauwe meer. Helaas bleek het lastiger dan gedacht. Het bos lag nog vol met as van de brand die er het vorige jaar had gewoed en het zoeken naar de paden bleek steeds lastiger. We begrepen waarom het nog dicht was. Na een uur gaven we op en keerden we terug naar het beginpunt. We hadden niet voor niets eten mee voor drie dagen en dus kampeerden we bij de ingang van het park op een verlaten camping direct aan het meer. We hadden ruime keus uit alle vrije plaatsen en hadden na wat rondlopen de plek met beste uitzicht naast het hok met opgestapelde banken en een dicht toilethok weten te vinden. We mochten toch nog een nachtje in het park doorbrengen, leuk!
We werden verrassend wakker met sneeuw! Dat hadden we niet verwacht. Gisteren was het nog stralend blauw en nu sneeuwde het! De omliggende bergen met bos waren inmiddels veranderd in bergen met een wit gordijn erover heen. Erg mooi! Nadeel was dat er geen bus terug ging die dag en dus zat er niets anders op dan de verharde weg veertig kilometer terug te lopen. Gelukkig was na een uur wandelen een dorpsbewoner zo vriendelijk om ons een lift te geven. Met zijn baret een echte lokale bewoner. We vertelden hem van onze helaas mislukte wandeltocht, waarna hij zich afvroeg waarom we niet gingen skiën. Het skiseizoen was net nog een paar dagen open en maar op dertien kilometer van het dorp gelegen. Zeker een goed idee! En zo huurden we de volgende dag ski's, stokken en een skibroek om de besneeuwde bergen van Esquel af te glijden. Samen met een toeriste uit Buenos Aires namen we de taxi naar boven. Het begon bewolkt, maar eenmaal boven de wolken hadden we prachtig weer! Om de kleine parkeerplaats stond een skilift, een verhuurbedrijfje en een kleinschalig hotelletje. Wat kleinschalig hier zeg, heel wat anders dan in Europa. We trokken onze ski's aan en stapten in het liftje naar boven. Waar we de vorige ochtend nog totaal niet aan hadden gedacht, gingen we nu doen, skiën. Hoe leuk! Beiden zaten we dan ook dolenthousiast in de lift naar boven. Eerst maar eens even kijken hoe het ging, het was inmiddels alweer zo'n vier jaar terug dat we voor het laatst op de ski's hadden gestaan. Eenmaal boven stond ons de bevreesde sleeplift voor Boris te wachten. Niet echt zijn favorietje maar met een stel blauwe pistes bovenaan, niet echt aan te ontkomen. En ja hoor, nog geen tien meter op de ski's met de sleeplift tussen zijn benen, lag hij met zijn snufferd al in de sneeuw. Terwijl Boris met zijn ski's in zijn nek in de sneeuw lag en ik met het sleepliftje al zwaaiend voorbij kwam, kwamen we niet meer bij van het lachen. Gelukkig kwam hij, zo'n vijf minuten later ook geheel ongedeerd, maar met een enigszins gekrenkt ego boven. Nu konden we echt onze kunsten gaan vertonen. Met een prachtig uitzicht over de witte bergen, amper een skiër te bekennen kregen we het skiën aardig snel onder de knie en verkenden we de overige veelal ongeprepareerde pistes. Wat was dit heerlijk zeg!!! Lekker glijden over de bergen met een prachtig uitzicht om ons heen. En met zo weinig mensen nog eens extra bijzonder. De medewerkers bij de liftjes hadden ons al opgemerkt en bij ieder liftbezoek kregen we wel een opmerking over onze buitenlandse afkomst.
Na onze meegenomen lunch beneden op een bankje bij de ingang te hebben gegeten, keerden we weer terug waarna we de pistes achter de bordjes 'solo avanzados' maar eens uit gingen proberen. Na ons ochtendprogramma bleken we gelukkig voor Argentijnse begrippen al aardig 'avanzado' ofterwijl gevorderd te zijn. We skieden door de nieuwe sneeuw van afgelopen dagen waar nog geen skiër doorheen was geskied. Zwaar, weer even wennen, maar onwijs mooi! Op naar de wintersporten in Europa!!!

Het was balen, de nationale parken leken nog gesloten voor wandelingen en dus hoopten we op een lange wandeling in een gebied rondom El Bolson, onze volgende bestemming. Dit was geen nationaal park en dus minder kans op het afsluiten van de wandelingen. Het dorp had wederom weer een wintersport achtig karakter. Met de vele houten een tot twee verdieping tellende huisjes, het ontbreken van stoplichten en de omliggende bergen met sneeuw een heerlijk relaxt gevoel. We werden afgezet door een hippie, waar het dorp zo'n twintig jaar geleden enkel uit bestond. Inmiddels was het grootste deel van de hippies vertrokken, enkel restte nog een klein deel dat waarschijnlijk het grootste deel van de donderdag markt in het dorp bezette. Uiteraard struinden we deze af op zoek naar te vroeg gekochte souveniertjes of lekkernijen. Met de kleine kraampjes, vele mensen en knusse eetschuurtjes een gezellige gelegenheid. We wonnen informatie in bij het nabijgelegen informatiecentrum en waren weer helemaal in onze doen. Ze wisten ons uitgebreid te vertellen over de wandelingen in de omgeving en dus pakten we onze tas in voor een drie daagse trek.
Het bleek een wandeling om nooit te vergeten!!! Samen met een schoolklas stonden we in het dorp te wachten op de enige bus die die dag richting het begin van de wandeling vertrok. Een uur reden we door de bossen, totdat we bij een klein dorpje, bestaande uit een aantal huizen in de bergen afgezet werden. 'Todo derecho' was de mededeling van de overige buspassagiers, ofterwijl rechtdoor en we zouden de wandeling tegen gaan komen. Wat was het stijgen! We hadden het skiën nog flink in de benen en dus kwamen we met veel puffen en steunen na een uur wandelen over onverharde weg uit bij een bord met de wandeling. We vervolgden onze weg, dit keer over kleine paadjes, al slingerend door de bossen, waarbij we af en toe helderblauwe gletsjer riviertjes overstaken en uitzicht hadden op de omliggende besneeuwde bergen. Langzaam stegen we verder de hoogte in. Na een aantal uur wandelen kwamen we zowaar sneeuw tegen. Enthousiast als we waren namen we direct foto's van het voor ons Nederlanders dikke pak sneeuw dat her en der te vinden was. Het bleek niet bij her en der een pak sneeuw te blijven, maar al snel werden we omringd door sneeuw en was er geen plek meer te vinden waar het niet wit was. Wat gaaf!!! We liepen in de bossen waar het compleet wit was en geen spoortje van overige wandelaars te vinden was. Geen rommel, geen voetstap en geen pad was er meer te herkennen. Het werd dan ook al snel een kwestie van spoorzoekertje. Op zoek naar de rood geel gekleurde blikdekseltjes baanden we ons een weg door het bos. Her en der liepen we langs grote open velden van witte sneeuw. Of het een meer was of een grasveld, geen idee, wij hebben ze wijselijk maar omzeild.
Het was zwaar, heel zwaar. Vooral de eerste dag, waarbij we voornamelijk de berg op moesten was naast het vele genieten ook afzien. Ieder stap die je zette zakte je in de sneeuw, soms wel tot kniehoogte. Met een grote rugzak achterop werd het zwaar sporten. Maar het was de moeite zeker waard. Heel bijzonder!!
Aan het eind van de dag hadden we onze eerste refugio in zicht. Wisten wij veel dat er geen grasvlokje meer te bekennen was en alles bedekt was met metershoge sneeuw. Hier had de vriendelijke vrouw bij de informatie kiosk niets van gezegd. We hoopten maar dat de refugio, die in dit seizoen nog onbemand was open was. We waren niet zulke avonturiers dat we ook nog eens bovenop de sneeuw wilden kamperen. Gelukkig, de refugio bleek open en dus zetten we onze tent binnen op! In het kleine, knusse houten huisje met ramen van plastic, een houten tafel, houtkachel en wat zelfgemaakte stoeltjes werden we verwelkomd door de kat die er de muizen op afstand hield. Wat was hij blij met wat bezoek! Hij liep continue tegen ons aan om aandacht te krijgen en dat kreeg hij zeker! Buiten stond een picknicktafel en met een uitzicht over een besneeuwd meer hadden we ons geen beter plekje kunnen bedenken. We waren de enige, heel bijzonder! Hout sprokkelen zat er met de sneeuw niet in, maar takken afbreken van de bomen en deze vervolgens met het eenvoudige zaagje van het zakmes in stukken zagen lukte prima. 's Avonds zaten we dan ook heerlijk op de schapenvelletjes op de houten stoeltjes bij het kacheltje binnen met de kat op schoot. Werkelijk heerlijk!!!
Ook de volgende dag hadden we een dag vol met sneeuw. Het begon met een heel gezoek naar de bordjes, maar na een uur struinen door de sneeuw wisten we, nadat we het bijna opgegeven hadden toch te vinden. We wandelden voornamelijk door de besneeuwde bossen met uitzichten over de omliggende bergen. Gelukkig bleken we dit keer voornamelijk te hoeven dalen en gingen we af en toe al glijdend naar beneden tot onze tweede refugio, die dit keer een heel stuk groter bleek te zijn. Terwijl Boris zich al stralend bezig hield met het hout hakken, had ik mijn plekje weten te vinden op een schommelstoel met uitzicht op de bergen. Wat een leven!!!
We hadden niet verwacht dat er nog mensen kwamen, maar in de late namiddag werden we nog verrast door een stel jong volwassenen die hier hun lange weekend doorbrachten. Zulke scoutingtypes als dat ze leken bleken ze toch niet te zijn. Een van de meiden vond het vuurtje dat wij hadden gemaakt in de kachel blijkbaar niet voldoende en stookte vuur in de zonder afvoerpijp aanwezige oven. Het werd een goede en vooral rokerige les voor de scoutster in wording.

De volgende ochtend vertrokken we, terwijl de tieners nog op een uur lagen, richting het uitzichtpunt van een meer net achter de refugio. Signalering was er niet meer aanwezig maar met een open besneeuwde berg voor ons, was het duidelijk waar we heen moesten klimmen. Helaas was ons idee om om zes uur op te staan niet helemaal gelukt en dus hadden we de felle zon al op de sneeuw staan. Met het idee dat de hele berg sneeuw nog wel eens naar beneden kon vallen en we niet wisten wat er zich onder de sneeuw bevond werd het een enigszins spannende tocht over de kale besneeuwde vlakte naar boven. Zullen we doorgaan? Ja, natuurlijk! We waren nu begonnen en wilden dat meer zeker zien! We gingen eigenwijs door, ondanks dat we steeds meer onze twijfels hadden. Toen Boris met zijn ene been in de sneeuw zakte en er een gat van meer dan een meter onder hem bevond, keerden we toch maar verstandig terug. Eenmaal besloten terug te keren, wisten we niet hoe snel we beneden moesten komen. Het bleek toch wel stijl en met her en der gekraak om ons heen, werd het een snelle tocht naar beneden. Helaas, het meer hadden we niet gezien, maar we waren maar wat blij met beide benen weer beneden aan te komen!
Die dag bleek gelukkig mee te vallen en na wat dalen vanaf de refugio hadden we weer gekleurde grond onder onze schoenen. Geen sneeuwtocht meer, maar een tocht door de bossen over smalle goed te vinden paadjes. Dit keer konden we wel kamperen en hadden we onze plek op een kleine camping aan een riviertje weten te vinden. Wederom waren we weer de enigen die er kampeerden. Met een zelf gebrouwen biertje wisten we de bijzondere, nooit te vergeten trek heerlijk af te sluiten!

Na de onvergetelijke kajaktocht, het skiën en de sneeuwwandeltocht waren onze hoogtepunten nog niet teneinde. We wilden de drie daagse fietstocht 'ruta siete lagos' ofterwijl de route van de zeven meren maken. Hiervoor waren we met een zeer vriendelijke jeepeigenaar naar Villa la Angostura afgereisd. Een klein toeristisch dorpje met zo'n 7300 inwoners. We bezochten een verhuur bedrijfje van fietsen waarbij de franse eigenaar ons eenvoudig wist om te tunen tot een vijf daagse fietstocht. Hij vroeg nog of we veel fietsten. "Si mucho" was ons antwoord, waarbij we maar even weg hadden gelaten dat dit minstens anderhalf jaar geleden was. En dat hebben we geweten!!!
De volgende dag kwamen we terug om aan onze tocht te beginnen. Twee mooie mountainbikes stonden klaar om te vertrekken. We moesten echter nog het karretje, dat aan een van onze fietsen was gekoppeld inpakken. Twee twintig liter zakken vulden we met spullen, waarna we nog twee vuilniszakken vol met eten en tentspullen erbovenop pakten. Al met al een heel gewicht!
Onze tocht startte met zo'n twintig kilometer over de verharde weg waar vele toeristen de ruta siete lagos maakten met de auto. We slingerden langs de meren met hun beboste heuvelachtige omgeving. Geen huis te bekennen. Na deze twintig kilometer verlieten we de hoofdweg om de twee tot drie extra fietsdagen te maken die de man bij de fietsenzaak ons had aangeraden. Het was werkelijk prachtig! We reden over een onverharde weg die slingerde door de bossen, heuvels en langs de meren. Amper een auto te bekennen. Wel was het loodzwaar! Met nergens een vlak stukje wegdek, voornamelijk onverharde wegen en de volle zon, was het even wat anders dan in Nederland. Super! We sloten de dag af op een prachtige camping aan een meer. Tussen de bomen waren her en der campingplaatsjes met picknicktafel en kampvuurplek te vinden. Wij hadden uiteraard de plek genomen met het beste uitzicht direct aan het meer. Met geen enkele andere toerist niet heel moeilijk.
De volgende dag begonnen we met al heel wat spierpijn en enigszins pijnlijk zitvlees aan onze tweede dag van onze fietstocht. In het enige dorpje dat we die dag tegenkwamen, genoten we van onze in het plaatselijke bakkertje gekochte broodjes. Het dorpje bestond voornamelijk uit luxe lodges en cabanas, maar aangezien het nog geen hoogseizoen was, waren wij de enige toeristen.
Na onze lunch fietsten we verder. Zo enthousiast en vrolijk als dat de tocht begon, veranderde de stemming toen bleek dat we onze camera verloren waren. Het toestel was de afgelopen 500 meter van onze fiets gevallen en ondanks dat we direct terug fietsten naar ons vorige fotomomentje, de bermen wel vier keer af hadden gelopen, kwamen we hem niet meer tegen. De in de tussentijd twee voorbijgaande auto's waren blijkbaar genoeg om het toestel te laten stelen. Dat bleek wel, toen ik mijn fiets in de berm had achtergelaten en ik door een zeer vriendelijke, maar bezorgde voorbijganger werd aangesproken. Hij had mijn fiets in de achterbak meegenomen en vroeg zich af of het wel goed ging. Het leek hem beter de fiets mee te nemen, aangezien deze anders sowieso gestolen zou worden. 'Estas en Argentina!' zei hij tegen me. Blijkbaar was ik iets te naïef om te denken dat ze in dit afgelegen gebied niet zouden stelen.
Door onze zoektocht van een paar uur in de bosjes hadden we niet genoeg tijd om de campingplek te behalen die we wilden en zochten we ons onderkomen aan de rand van de rivier. Zeker zo mooi! En nadat we het verlies van onze camera en gelukkig maar enkele foto's achter ons hadden gelaten, konden we er ook weer van genieten. Konden we weer een keertje shoppen!
De derde dag van de fietstocht bleek het zwaarst van allemaal. We hadden een pas, genaamd 'Paseo de Cordoba' voor de boeg. Het bleek iets hoger dan verwacht. Met vele zigzag bochten, nog spierpijn van de vorige dag, de volle zon in onze rug en een volgepakt karretje achter een van onze fietsen, een hele opgave. Aangezien lopen met het karretje erachter geheel onmogelijk was op deze steile onverharde weg, trapte ik stug door, terwijl Boris in de bochten van zijn fiets stapte om mij een handje te helpen. Zo kwamen we uiteindelijk samen moe maar zeer voldaan boven. Het was zeker de moeite waard! We werden verrast door een ruig landschap van onwijze droge grijze rotsen. Het vriendelijke landschap met bossen, heuvels, meren en rivieren werd verruild voor een ruig en droog landschap vol met rotsen. Wat gaaf! De slingerweg die we nog naar beneden mochten volgen was duidelijk zichtbaar. Dat was een heel stuk beter. Enkel de remmen aantrekken en we waren weer een paar kilometer verder. De afdaling bleek echter zo stevig te zijn, dat we volledig de remmen van een van de fietsen verbrand hadden. Vanaf nu was het dus zaak samen te remmen en vooral niet te snel van de bergen af te fietsen.
We hadden onze zinnen gezet op het kamperen bij een dorpje aan een meer. Het meer bleek echter iets verder dan verwacht en al puffend en steunend kwamen we aan. Het dorpje bleek ingesteld te zijn op de rijkere toerist en er was dan ook geen camping te bekennen. We fietsten iets verder langs het meer waarna we een mooi plekje onder langs de weg direct aan het meer wisten te vinden. We maakten onze eigen camping wel. Wederom een prachtig plekje.
De volgende dag verrasten we onszelf in een theehuis in het dorpje dat we de vorige dag tegen waren gekomen. Heerlijk vers gemaakte sap en wat zoetigheden gingen er na die dagen fietsen zeker wel in. Het was het begin van de laatste twee mooie dagen fietsen langs vele meren in een bosrijke omgeving. Vele voorbijgangers in de auto's zwaaiden enthousiast en met het getoeter voelde het als een hele prestatie. Dat voelde het sowieso wel, gezien de hoeveelheid spierpijn die we de dagen / weken erna nog voelden. Maar het was het meer dan waard! Wat een prachtige fietstocht! Iets totaal anders dan dat we de afgelopen twintig maanden hadden gedaan. Heel erg gaaf!

Inmiddels zitten we op de Carretera Austral, de meest zuidelijke nog steeds grotendeels onverharde route van zo'n 1240 kilometer in Chili. We hebben een tweedaagse, achtdaagse en vierdaagse wandeltocht achter de rug, maar daarover later meer.

Foto's zie: https://goo.gl/photos/D1KkiVMLLFVnGDTc7