Reis op maat,als ‘t de oudjes maar goed gaat DEEL2

Na maanden uitkijken was het eindelijk de dag dat ook de kadavers Meester aankwamen. Niet geheel verbazingwekkend had Meester junior de aankomsttijd niet helemaal juist begrepen. En dus stonden we om tien uur met Nederlands gekleurde ballonnen fris en fruitig klaar op de terminal, terwijl bleek dat ze pas om half drie aankwamen. We hadden dan ook tijd genoeg om de achterwijken van Cuzco te bekijken, iets dat we niet heel vaak deden. Een hele belevenis met alle aftandse winkels, straatjes en arm uitziende mensen. Konden we ma eindelijk ook eens laten zien hoe de arme wijken er uit zagen in plaats van de rijkere toeristische gebieden. Gelukkig ging de tijd snel en voordat we het wisten zagen we de luxe CIVA bus de terminal oprijden. We zwaaiden uitbundig vanachter de tralies naar de donkere ramen van de bus die de inzittenden geheel blindeerden.
Helaas mochten we niet bij de bus komen en dus stonden we achter een verkoopbalie door de open deuren nieuwsgierig te kijken of Bert en Carien inderdaad in deze bus zaten. En ja hoor, na even zoeken, zagen we ze staan naast de bus. Terwijl Boris luidkeels met een stel ballonnen “Papa, mama” riep, keken Bert en Carien stoïcijns voor zich uit. Ze hadden van al ons gezwaai en geroep niets in de gaten en stonden geduldig op hun koffers te wachten. Toen ze de koffers eenmaal bij elkaar hadden, liepen ze richting de uitgang en konden we ze eindelijk omhelzen. Gezellig! Eindelijk waren ook de tweede oudjes aangekomen!

Aan de lijkbleke kleur die ze beiden hadden, bleek wel dat de busreis niet helemaal zo was gelopen zoals ze hadden gehoopt. De bochtige wegen hadden hun magen flink op hol doen slaan en dus hadden ze behoorlijk lopen kotsen. Bert was zo ziek geworden dat een van de stewards met een watje formaldehyde aan was gekomen. Hij zal wel hebben gedacht; als die oudjes kunnen slapen, zou mij heel wat zorgen schelen. En zo geschied zo gedaan, Bert viel als een blok in slaap. Hoe lang Carien het watje precies onder de neus van Bert moest houden was voor haar een raadsel. “Ze konden niet eens Engels!!!” aldus een verbaasde Bert en Carien. Ze moesten blijkbaar nog wel even wennen aan de Zuid Amerikaanse cultuur waarbij slechts een enkeling Engels sprak. Dit zou de komende weken helemaal goed gaan komen!

Met een zieke Bert en Carien vertrokken we met z’n allen in de taxi richting het hotel in het centrum van Cuzco. Wat zag dat er mooi uit! Wij waren in het afgelopen jaar enkel hostels gewend en nu kwamen we aan in een hotel met glimmende vloeren, mooie banken, een balie en zelfs mannetjes die met je tas wilden slepen. Klinkt het als een gewoon mooi hotel? Dat was het ook. Voor ons alleen iets bijzonders na alle Zuid Amerikaanse hostels van het afgelopen jaar. Het opvallende was wel dat er een drietal zuurstof tanks met masker klaar stond. Blijkbaar waren ze voorbereid op de komst van zieke oudjes. Uiteraard kon een van ons deze niet laten staan, maar later meer hierover.

Als echte reisleiders van ‘Reizen op maat, als het met de oudjes maar goed gaat’ begeleidden we ze netjes naar hun kamer. Niet alleen om hen te helpen, maar we vonden het ook gewoon gezellig. Eindelijk waren ook zij er en na een jaar elkaar niet gezien te hebben, viel er heel wat bij te kletsen! In de kamer stond een kingsize bed met strak wit getrokken lakens, wat stoelen die je bij overgrootouders in huis zou vinden en een lekker bad klaar. Met de cadeautjes uit Nederland van vrienden en familie (dankjulliewel, erg leuk!) en de verplichte chocolade, was het een geweldig ontvangst.
Voordat we de stad in gingen, was het tijd om nog even op te frissen. Na 23 uur ziek in de bus, onder de kots te hebben gezeten en een jatlag was dat wel zo lekker. In tegenstelling tot de uitstraling die lux was, bleek de douche echter niet mee te werken. Er was geen water! Ze moesten volgens de baliemedewerker maar even tot zes uur wachten. Bert was het hier uiteraard niet geheel mee eens en dus regelde hij als snel een nieuwe kamer met als luxe; warm water. Dit was voor iedereen het beste. Gelukkig!

Nadat ze zich wat op hadden gefrist, liepen we met de laatste energie die er bij Bert en Carien nog over was door de straten van Cuzco. We liepen door de mooie straatjes met kinderkopjes, bijzondere gebouwen en kerken, muren gemaakt van grote perfect gemaakte stenen uit de Inca tijd en nette en gezellige plaza’s met veel groen. Het was wel te merken dat we inmiddels in de meest toeristische stad van Peru waren aangekomen. Veel witten her en der op straat, waarbij we regelmatig werden gevraagd of we tours wilden doen of alpaca huiden wilden kopen. Uiteraard was ons enige antwoord ‘No, gracias’.

Het bleek voor Bert en Carien nog een hele opgave te zijn om rond de wandelen door Cuzco. Met een hoogte van meer dan 2800 meter, stijgende straatjes en lichamen die de nacht ervoor aardig wat energie eruit hadden gespuugd ,was het behoorlijk zwaar. Dat bleek wel toen Carien voor de ingang van de apotheek bijna onderuit ging. Zelfs Bert had er die ochtend niet zo slecht uit gezien. Met blauwe lippen en een spierwitte neus, wist ze nog te verkopen dat het ‘wel goed’ ging. Dat leek er anders niet op! Gelukkig bleek even zitten, wat water en vervolgens een etentje heel wat op te peppen. Het werd een etentje in ons favoriete kiprestaurant met een voor Peru zeer uitzonderlijk saladebuffet die de energieniveaus weer wat op pijl bracht. Het zouden de Meesters niet zijn als er heel wat werd bij gekletst die avond. Gelukkig, het ging weer beter met ze! Hadden we al gezegd dat het onwijs gezellig was? Bij deze!

De volgende dag bleek het gelukkig met beide oudjes een heel stuk beter te gaan. Echter niet voordat Bert aan de zuurstoftank had gezeten. Blijkbaar waren de ziektekiemen nog niet volledig uit zijn lichaam verdwenen. Dit samen met de hoogte en vermoeidheid maakte tien minuten zuurstof happen tot een ware opluchting. Gelukkig bleek de zuurstof hem goed te doen en vertrokken we met z’n allen richting het dorpje Pisac. Een uurtje in de bus, dit keer zonder kotsen, ging iedereen gelukkig goed af. Wat een opluchting, aangezien we nog heel wat uurtjes in de bus zouden moeten doorbrengen de komende weken. Zou toch wat zijn als iedere busrit zoals de eerste zou verlopen.
Pisac met zijn kleine straatjes, vele winkeltjes en restaurantjes stond bekend om zijn grote toeristenmarkt. Om de meeste toeristen te ontlopen, gingen wij op een dag waarop de markt niet zo groot was. Het bleek voor de oudjes echter nog groot genoeg om flink inkopen te doen. Voordat we bij de markt aankwamen hadden ma en Carien al armbandjes gekocht en eenmaal op de markt aangekomen, wist Bert binnen vijf minuten een nieuwe hoed aan te schaffen. Hij zag er uit als een echte Amerikaan. De koopdrift konden we gelukkig nog redelijk beteugelen door aan te geven dat hier toch wel echte toeristenprijzen waren. Dit was pas de tweede dag en we hadden nog heel wat shop dagen te gaan. Die tassen kwamen uiteindelijk echt wel vol met prullaria. Wel erg leuk trouwens! Bij elk kraampje dat iets kleurrijks verkocht wat bij de anderen niet verkocht werd, kwam van een van de dames toch wel met de opmerking ‘ach, wat leuk, moet je hier toch eens kijken!’. Leuk toch!
Aangezien er hier genoeg kleine Peruaanse restaurantjes waren met alleen locals, was dit een mooie gelegenheid om iedereen hier een keer kennis mee te laten maken. En dus namen we lunch in een typisch klein restaurantje gevuld met plastic tafels, stoeltjes en enkel Peruanen. Na het voorafje bestaande uit soep, kregen we uiteraard rijst met kip. Inmiddels vaak genoeg gehad, maar gezellig was het zeker.
Eenmaal weer terug in Cuzco maakten we gebruik van de aanwezigheid van de ouders door een lekker ouderwets avondje boer zoekt vrouw. Terwijl de nootjes, chocolade en chips op de grond in kommetjes lagen, genoten we al drinkend van een wijntje of biertje van de Nederlandse kneuterigheid, de geiligheid van Geert en de hilariteit van Bertie. Iets wat we toch zeker missen van Nederland!

Om Cuzco echt te leren kennen, deden we de volgende dag een stadswandeling met gids. Gelukkig bleek het ondanks de zorgen van Bert onwijs mee te vallen met de zwaarte van de wandeling. We stopten op vele bijzondere plaatsen voor een uitleg over de geschiedenis en eindigden de trip in een restaurant waar ze ons demonstreerden hoe ze ceviche, het nationale gerecht dat bestaat uit salade van rauwe vis, maakten die we uiteindelijk ook nog konden proeven. In Cuzco bleek nog heel wat te zien te zijn van het Inca tijdperk en de Spaanse overheersing. Zo waren er muren gemaakt van grote stenen met een doorsnede van meer dan een meter die perfect recht waren gemaakt. Zonder cement lagen ze als puzzelstukjes in elkaar. Verder waren er vele kerken en gebouwen gemaakt door de Spanjaarden met hun karakteristieke balkonnetjes en witte muren.

Na de stadswandeling bezochten we de centrale markt. Kraampjes met eten, drinken, artesania en vele andere prularia werden er verkocht. Helaas waren er naast de varkenskoppen niet veel voor ons Nederlanders ranzige producten te vinden op de vleesafdeling. Helaas, hier hadden we Cariens reactie wel bij willen zien. Als typisch Peruaanse drank namen we met z’n allen jugos. Het was nog even kiezen bij wie, aangezien alle dames van twee rijen kraampjes enthousiast met hun menukaart stonden te zwaaien, maar uiteindelijk kozen we toch voor een verse vruchtendrank bij onze Fanny. De vrouw, verscholen achter een grote berg kleurrijke vruchten, sneed voor ons het fruit, mixte het in haar mixer en sneed erbij nog eens vijf dikke plakken cake af. Het bleef niet bij een groot glas vruchtensap. We mochten niet een, nee wel twee keer bijvullen, totdat we volkomen vol en een ervaring rijker de markt verlieten. Een goede dot vitamientjes voor onze oudjes, die hier toch wel wat van konden gebruiken.

De volgende dag besloot Bert een rustdagje te nemen. Hij was helaas nog niet helemaal lekker en dus zou een dagje rust wellicht goed doen. Terwijl Bert op bed lag te rusten, namen Boris, de praatgrage dames en ik de bus richting Maras. De dames hadden frontseat, iets waar ze tijdens de rit spijt van kregen. Ze hadden het beste uitzicht, maar met een chauffeur die last minute inhaalacties uitvoerde, hadden ze toch liever wat minder zicht willen hebben.
We reden door een groen gekleurde lieflijke omgeving met in de verte her en der bergen met sneeuw. Tussen de groene grasvelden lagen gele velden vol met aardappels. Het gebied stond bekend om de vele ruines die we dan ook vanuit de bus aan weerszijden van de weg zagen. De huisjes tussen de landerijen lagen er netjes en afgemaakt bij. Er was zo goed als geen afval te bekennen aan de kant van de weg, iets dat toch wel erg bijzonder was in Peru.
Na twee uur onze ogen vanuit de bus te hebben uitgekeken, kwamen we aan bij de afslag naar Maras. Het was nog drie kilometer wandelen totdat we bij het dorp aankwamen. Daar werden we verrast door een optocht van dansende mensen in hun traditionele kleding. Het was carnaval en hier in het dorp werd dat uitgebreid gevierd. Overal op de plaza stonden eet kraampjes en rijen plastic stoelen met stoffen overkapping om het hele spektakel te bekijken. Uiteraard waren de dansers niet meer de enige die bekijks hadden toen wij waren aangekomen. Er kwamen bijzonder weinig toeristen in dit dorp, dat dan ook wel weer te merken was. Tussen alle locals, namen we plaats op een stenen richel achter alle plastic stoeltjes. Hier genoten we van alle dansende mensen in hun kleurrijke traditionele kleding die op traditionele wijze voorbij kwamen dansen. Erg mooi!
In de verte kwamen de donkere wolken onze kant op en dus besloten we verder te wandelen naar Salineras, de bekende zoutpannen van de omgeving. We wandelden tussen de groen met geel gekleurde heuvels langs een vallei naar beneden. Na zo’n twee uur wandelen, kregen we uitzicht op de zoutpannen. Honderden afgebakende vierkante waterplasjes van zo’n vijf bij drie meter lagen tegen een heuvel aan. Het was regenseizoen en dus waren de pannen niet knalwit, maar bruin gekleurd met her en der een witte waas van het zout. Het zicht was er echter niet minder op. Uiteraard werden we bij de ingang nog overspoeld door toeristenwinkeltjes, waar zowaar een ieder zich wist te bedwingen om wat te kopen. We wandelden wat tussen de zoutpannen door, waarna we de taxi en bus terug konden nemen. Terwijl we wachtten op de taxi, vermaakte Boris zich met het gooien van waterballonnen naar de aanwezige kinderen. Ook hier was het carnaval en dat betekende vooral het nat maken van elkaar. Het bleek de kinderen echter beter af te gaan dan Boris en dus stapte hij na zo’n twintig minuten wachten, rennen en gooien, doorweekt de taxi in. Onze mooie trip terug naar Cuzco kon beginnen.

Helaas was het alweer de laatste dag dat ma er was, en dus een mooie reden om te trakteren om een lekker etentje. Het werd het restaurantje waar we onze stadswandeling dagen geleden eindigden met een demonstratie. Gelukkig had het rustdagje Bert erg goed gedaan en konden we allemaal volop genieten van een heerlijk avondje vier gangen menu. Zoals bij een bezoek aan Peru niet mocht ontbreken, nam Bert als enige de welbekende cuy, een lekker geroosterde cavia. Het werd een onwijs gezellige en lekkere avond die de bijzondere en onvergetelijke reis met ma afsloot.

De volgende ochtend werd het vroeg opstaan. Ma had een vlucht van Cuzco naar Lima geboekt, op het overheerlijke tijdstip van zes uur ‘s ochtends. En dus werd het kwart voor vier opstaan, zodat we om vier uur met de taxi richting het vliegveld konden. Hier nog even inchecken en toen was het alweer tijd om gedag te zeggen. Helaas, oudje nummer een, ging alweer naar Nederland. Het was een toptijd om nooit te vergeten! Dankjewel, mam!

Nadat we nog een beetje bij hadden kunnen slapen van het vroege opstaan, vertrokken we naar Ollantaytambo. Een dorpje zo’n twee uur met de bus van Cuzco, vanwaar je met de trein naar de Machu Picchu kon. We dronken nog wat op een van de vele terrasjes aan de rand van de plaza, waarna Bert en Carien met de trein vertrokken naar de meest bezochte plek van Peru, de Machu Picchu. Wij bleven die nacht in Ollantaytambo, dat ook wel een Inca stad werd genoemd. Met de vele nauwe straatjes gemaakt van kinderkopjes waar geen auto doorheen kwam, de vele ruïnes die als kleine vorm van de Machu Picchu tegen de berghelling aan de kant van de stad lagen en de mooie gezellig plaza, bleek het dorp vele malen mooier dan verwacht! Zelfs zonder Bert een Carien konden wij ons daar prima vermaken.

Terwijl wij de volgende ochtend nog lekker van onze rust genoten, zaten Bert en Carien vol enthousiasme in de eerste bus van half zes in Agua Calientes. Vanaf daar zouden ze nog twintig minuten de berg op rijden om bij de ruïnes te komen. Helaas bleken er rotsblokken op de weg te liggen, vanwege de regen in de nacht, waardoor ze nog anderhalf uur moesten wachten voordat ze konden vertrekken. Met bussen tegelijk kwamen ze boven aan. Helaas niet meer als eerste in een relatief rustige omgeving, maar de pret was er niet minder om. Ze vonden het prachtig!

Ze kwamen dan ook dolenthousiast in de namiddag met de trein terug in Ollantaytambo. Het woord wandelen mocht echter niet meer gebruikt worden. Dat hadden ze volgens Bert nu wel genoeg gedaan. De vele steile trappen en de zigzagpaden naar boven bleken toch iets zwaarder dan wij ze hadden doen geloven. Maar ondanks de zware wandeling waren ze dolenthousiast en was het met recht een wereld wonder!
Uiteraard kwamen ze niet terug zonder verhalen over het kletsen met andere mensen. Zo kwamen ze het Ierse meisje tegen dat naast hen in de beruchte busrit zat. “Did you survive?” was een van de eerste dingen die ze vroeg. Uiteraard wisten Bert en Carien enthousiast over hun andere verhalen te vertellen waarna ze antwoordde: “We are survivors!”.

Nadat we in Ollantaytambo op het terras al onze ervaringen hadden gedeeld, namen we nog wat te eten, waarna we de bus terug namen naar Cuzco. Daar vervolgden we de volgende dag de busrit naar alweer onze volgende bestemming Llachon.

Wat was het weer een heerlijke bestemming, Llachon! We waren hier snel vergeten dat we ruzie hadden gemaakt met de buschauffeur die ons probeerde af te zetten en deed alsof we niets van het Spaans begrepen. Met een prachtige ondergaande zon werden we verwelkomd met een kopje thee door de altijd lachende Felix en zijn erg vriendelijke vrouw, waarvan we nog altijd de naam niet wisten. Op het prachtige buitenplein van het hostel vol met roze bloemen zo’n vijftig meter boven het water, genoten we van het heerlijke weer, de rust en het prachtige uitzicht over het onwijze meer met zijn omliggende bergen. We hadden zelfs uitzicht over sneeuwbergen in Bolivia die wel meer dan honderd kilometer ver weg lagen. Het was heerlijk om hier weer terug te komen!
De volgende dag was het prachtig weer en stapten we met z’n allen bij de zoon van Felix het houten bootje in op naar de Uros eilanden, de drijvende eilanden die hier alom bekend waren. Na een uurtje varen, kwamen we aan op de eilanden, waar net een groep toeristen vertrok in de zelfgemaakte rieten bootjes. De jongen die ons verwelkomde op het eiland, herkende ons zowaar van ons vorige bezoek zo’n twee weken geleden met ma. De tocht van de vorige keer in het bootje met hem in de regen, had blijkbaar wel indruk gemaakt. Al zittende op balen van riet, legde hij ons de geschiedenis van het leven op de eilanden uit en hoe de eilanden gemaakt werden. Daarna bezochten we een van de tien huisjes waar we een kijkje binnen mochten nemen. Het huisje bestond uit rieten muren en een dak, met op de grond gedroogd riet waarop een bed stond en een baal om op te zitten lag. De vrouw van het huis liet ons haar zelfgemaakte kleedje zien met borduurwerk dat het leven op de eilanden uitbeeldde. Daarna namen we een kijkje langs de verschillende stalletjes die tussen de huisjes in stonden. Hier verkochten ze zelfgemaakte bootjes van riet, kettingen, armbanden, potjes en kleedjes. Uiteraard kon Carien de souvenirtjes niet laten liggen en kocht ze hier een van de rieten bootjes.

De terugweg met de boot bleek iets wilder te gaan dan de heenweg. De wind was sterker geworden en we mochten er schuin tegenin. Met Bert en Carien als romantisch stel voor in de boot bleek dit niet de ideale combinatie. Doordat de motor continue boven het water uitkwam, viel deze iedere keer uit. Blijkbaar had de zoon van Felix die ietwat verlegen was, zijn schroom uiteindelijk weten te overwinnen en vroeg of de oudjes achterin plaats wilden nemen. Ze waren blijkbaar toch iets te zwaar voor deze omstandigheden.
Die middag genoten we onder het genot van een welverdiend biertje voor de heren en een lekker frisse cola voor de dames van de rust, het prachtige uitzicht en het samenzijn met de erg gezellige Meesters. Bert nam als echte dierenvriend nog een van de twee maanden oude kippetjes op schoot. Zo’n grote dierenvriend als dat hij was, bleek het kippetje niet zo’n grote mensenvriend te zijn. Bert had nog zo gewaarschuwd of ze alsjeblieft zijn broek niet onder wilde schijten, maar de Spaanssprekende kip, bleek deze Nederlandse woorden niet te begrijpen. En dus zat er een flinke wasbeurt op Bert te wachten. Wij hadden er in ieder geval plezier om!

Ondanks dat het woord wandelen niet meer gebruikt mocht worden, werd er de volgende dag toch door iedereen begonnen aan de wandeling over het schiereiland dat eindigde in een uitzicht punt zo’n 200 meter boven het meer. Via een netjes met stenen aangelegd pad, liepen we tussen de velden vol met landbouw van quinoa, aardappels en graan. Overal hingen aan stokken gekleurde vlaggetjes om de vogels mee weg te jagen. Enkele vrouwtjes in traditionele kleding liepen achter de schapen aan, terwijl anderen op het veld met de hand het land omploegden of onkruid plukten. We begonnen al direct met een steile klim via trappen naar boven. Bert, die nog het meeste moeite had met de hoogte en zelf al van tevoren zei “Ik zie wel hoe ver ik kom” liep in hoog ouderwets marstempo naar boven. Ik dacht nog, doe alsjeblieft wat rustiger aan, anders moeten we je straks nog naar beneden dragen. Dat bleek echter mission impossible. Bij de bekende bogen met bankjes die op de voorkant van de Lonely Planet pronkten, stond hij gebukt uit te hijgen. Het was hem toch blijkbaar iets te snel gegaan. Hoe hard we ook probeerden om Bert langzamer te laten lopen, omdat dat wellicht beter zou zijn, het lukte ons niet. In hoog tempo bleef hij naar boven marcheren, waarbij hij om de paar honderd meter hevig stond uit te hijgen. Het was zwaar, maar gelukkig lukte het ons allemaal de top te bereiken en werden we beloond door een mooi uitzicht over de omliggende eilanden en bergen. We aten een banaan, rustten wat uit van de wandeling, genoten van het uitzicht, waarna we de tocht naar beneden begonnen. Drie keer zo snel als de heenweg en een heel stuk minder zorgwekkend wat betreft Bert. Eenmaal terug bij het hostel, stond er uiteraard snel een biertje naast de heren. Terwijl Felix grote rotsen kapot hakte om nieuwe kamers voor toeristen te maken, hadden wij heerlijk een halve dag over om van deze mooie plek nog even te kunnen genieten. Het waren weer een paar bijzondere dagen op een zeer bijzondere en originele plek waar geen toerist te bekennen was. Zeker een aanrader voor andere Peru gangers!

De volgende ochtend vertrokken we vroeg richting Arequipa. Er stond ons een busreis van zo’n acht uur te wachten en om nog een beetje op tijd aan te komen, vertrokken we rond half acht met de taxi. Gelukkig sloten alle aansluitingen van de bussen mooi aan en kwamen we eind van de middag aan in de prachtige witte stad Arequipa. Daar hadden we een hotel geboekt, waar we met onze backpacks in kleding die we al dagen aan hadden, aankwamen tussen de netjes geklede mensen met koffers. Eens iets anders, maar wat een luxe!! We hadden een mannetje die onze tassen naar de kamer bracht, hoefden niet met acht anderen op de kamer te slapen, hadden een bed zo breed dat we er overdwars in konden liggen, een eigen douche die zowaar nog warm water met een krachtstraal uitspoot en als klap op de vuurpijl hadden we de volgende ochtend een uitgebreid ontbijt buffet met fruit, brood, muesli en verse vruchtensappen. Dit was pas genieten!

Aangezien we, nu we ontbijtbuffet hadden, hier ook optimaal gebruik van moesten maken, kwamen we propvol de ontbijtzaal uitrollen. De vele worst, ei, broodjes, muesli, drinkyoghurt, fruit, koffie en zes glazen verse vruchtensap, maakten dat we de uren erna vrij vaak naar het toilet konden. Lekker was het in ieder geval wel!
We wandelden wat door Arequipa met de vele witte straten, witte gebouwen en witte gringo’s. Vergeleken met Cuzco was het allemaal net wat kleiner, compacter en knusser, maar had het net zulke mooie gebouwen. Om nog meer van de stad te kunnen zien en te weten te komen, namen we ’s middags een rondleiding met gids door de stad. Je ziet dingen die je normaal nooit op zou vallen, komt in straatjes waar je normaal nooit zou komen en komt dingen te weten die we nooit in boeken zouden lezen. Naast de bijzondere kleine traditionele straatjes bezochten we een kerk met onder andere een schilderij van het laatste avondmaal met cuy, een tentoonstelling van alpaca en vicuña vacht en kleding en kregen we chocolade thee die lekkerder rook dan dat hij smaakte. Het was een wandeling van zo’n drie uur, die we daarna met z’n vieren afsloten in een van de weinige restaurants die op zondag open bleken te zijn. De dag werd afgesloten met een heerlijk stuk taart op een al vrij volle maag. Een erg lekkere afsluiting van een leuke, mooie en wederom gezellige dag!

De tijd vloog zo snel voorbij dat de volgende dag alweer de busrit naar de laatste echte bestemming, namelijk Paracas volgde. We hadden op tijd buskaartjes geregeld en dus hadden Bert en Carien front seats met uitzicht over de onwijze zandduinen die bij het naderen van de zee te zien waren. Langs de kust lagen mooie stranden en kliffen. Na twaalf uur met de bus, tien minuten wandelen met de backpacks en de koffer vol met stenen, kwamen we bezweet in het hotel in Paracas aan.

Met een prachtig uitzicht over de kleine vissershaven met kleine kleurrijke bootjes, de zee en de promenade genoten we de volgende ochtend van ons ontbijt, terwijl er gelukkig een lekker fris windje waaide op het dakterras van het hotel. Aangezien Boris en ik de omgeving al met ma hadden verkend per boot en met de fiets, gingen Bert en Carien die dag alleen op stap. En dus vertrokken ze na het ontbijt samen met zo’n dertig andere toeristen op een modern bootje richting de eilanden. Ze hadden mazzel! Vlakbij de haven lagen al wat andere bootjes, waar zij bij aansloten om te kijken naar de aanwezige dolfijnen die al sinds een maand hier niet waren geweest. Een mooi begin van een erg mooie trip naar de eilanden vol met zeeleeuwen, vogels en de twee aanwezige pinguïns. Terwijl Bert en Carien op de boot zaten, wandelden Boris en ik wat rond over de promenade langs de vele restaurantjes, toeristen winkeltjes en de mooie blauwe zee. Na een uur of drie kwamen ze terug om zich even snel op te frissen, waarna ze al na een half uur werden opgehaald met een busje die hen over het schiereiland bestaande uit grote zandduinen, kliffen en rode stranden bracht. Onze taak als gids werd die dag volkomen overgenomen door Pisco Travels. Onze dank daarvoor. Wij vermaakten ons ondertussen van de gezamenlijke pot op terrasjes waar ze heerlijke koffie en verse mangosappen verkochten. Ook dank hiervoor. Al was het gezelliger met z’n allen, het was helemaal niet verkeerd in het zonnetje al kijkende naar alle voorbijgangers in alle kleuren en maten.
Bert en Carien kwamen in de namiddag volkomen verwaaid terug van de mooie trip. Ze hadden een mooi en relaxt dagje gehad op de boot naar de eilanden en in de bus over het schiereiland. ‘s Avonds aten we al kijkende naar een stel asociale chinezen aan een tafel naast ons ‘chicharon mixto’ ofterwijl kleine gefrituurde vis en schaaldieren in een van de restaurantjes op de promenade. Erg lekker en leuk!
De volgende dag hadden we een dagje niks, zodat we konden bijkomen van afgelopen weken, konden bijkletsen en zodat de oudjes in Nederland niet volkomen bekaf terugkwamen. We genoten onder het genot van een koffie, vruchtensap en uiteraard een biertje voor de heren van het heerlijke weer, de rust en het mooie uitzicht dat we vanaf de promenade hadden. Nu waren de oudjes er nog, gezellig!!!

Als lunch zaten we in een van de restaurantjes in een straatje achteraf. Op plastic stoelen aan een plastic tafel zaten we op de stoep. Een typisch Peruaans restaurant waar we uiteraard als voorafje soep en als hoofdgerecht rijst met kip of vis konden nemen. Mazzel dat we hadden, hadden ze nog wat vlees in de soep gedaan. En als verrassing voor Carien waren dat echte kippenpoten. Wij hadden het al een paar keer gehad en waren er enigszins aan gewend geraakt, maar Carien moest er uiteraard nog even aan wennen. Minder voor Carien, maar wij hadden er zeker plezier om. J

Aan de rand van de promenade waren de hele dag al twee als vrouw uitziende heren een onderkomen voor een bruiloft aan het opzetten. Een grote tent gemaakt van witte doorschijnende stofjes, bloemstukken en een grote gouden strik bij de ingang met binnen vele plastic stoeltjes ingepakt in een witte stof met roze strikken achterop. Achteraan een grote tafel met een drie verdiepingen grote taart, een dienblad vol met plastic bekertjes die nog gevuld werden met de aanwezige flessen Inca cola en achteraan een bord met ‘vamos a casar’, ofterwijl ‘wij gaan trouwen’. In de hoek lagen nog de dozen waar de luidsprekers, het eten en het drinken in zaten. Toen we terug wilden gaan naar het hotel, leek het alsof het bruidspaar en familie in aantocht waren. Terwijl Bert al in bed lag en Boris het wel geloofde, waren Carien en ik toch wel erg benieuwd en bleven wij als echte toeristen staan te kijken. Langzaam maar zeker kwamen de familieleden aan. Allemaal hadden ze hun netste kleding aangetrokken. Aan de schoenen kon je zien dat ze het niet allemaal even breed hadden. Vol spanning zaten we af te wachten totdat het bruidspaar zou arriveren. Hoe zouden ze aankomen? Net als de andere gasten in een taxi, een jeep zoals de ambtenaar of toch een speciale auto met bloemen erop. We moesten er even op wachten, maar na een tijdje kwam het bruidspaar aan. Niet in een mooie auto vol bloemen of een jeep, maar in een taxi zo klein als een fiat cinqcento. Uiteraard niet netjes opgepoetst, maar een roestbak vol stof. Het ging er hier blijkbaar iets anders aan toe dan in Nederland. De vrouw was in een kort jurkje, zoals dat hier vrij gangbaar was en de man in pak met broekspijpen waarvan het blijkbaar te duur was om het twintig centimeter te lange stuk stof in te korten. Zo nieuwsgierig als dat wij waren naar het bruidsbaar, zo ongeïnteresseerd was de familie. Ze bleven gewoon met elkaar doorkletsen alsof het bruidspaar nog niet was aangekomen. Terwijl het te trouwen stel buiten bleef staan, ging de familie langzaam naar binnen. Ze maakte foto’s bij de taart bestaande uit drie verdiepingen en namen plaats op een van de vele stoeltjes. Op het moment dat het bruidspaar naar binnen ging, werd er zowaar een muziekje gedraaid. Niets speciaals, maar een populair radiodeuntje dat we vele malen vaker hadden gehoord. In plaats van dat de bruid zich volledig richtte op het charmant naar binnengaan van de tent met de aanwezige familie, was ze nog druk aan het bellen met een van haar blijkbaar niet aanwezige vrienden. Een heel spektakel om naar te kijken. Ik had, samen met Carien die uitgebreid commentaar bij het evenement gaf, nog wel een uur willen kijken, maar het werd tijd om ons op te frissen en ons klaar te maken voor een leuk etentje.

‘s Avonds, nadat we weer heerlijke vis hadden gegeten in een van de primitievere, maar net zo gezellige restaurantjes met plastic stoeltjes, hadden we het geluk dat er toevallig feest was. Bands van de omgeving maakten muziek op een pas opgebouwd podium op het strand. Het hele dorp was uitgelopen en het was een drukte van belang. Kinderen en volwassenen liepen rond om een klein centje bij te verdienen door bier, snoepjes of andere lekkernijen te verkopen. Wij zochten de lekkernijen op een naburig terrasje.

De volgende ochtend was het alweer tijd om naar Lima te gaan. Onze eindbestemming waar Bert en Carien de volgende dag met het vliegtuig terug naar Nederland zouden vliegen. Als echte VIP reizigers hadden we weer front Seats weten te regelen en was de busrit niet alleen handig als transport middel, maar hadden we ook heel wat te zien. In Lima was het helaas niet gelukt hetzelfde hotel te regelen als waar Bert en Carien de vorige keer hadden gezeten, maar het verblijf was er zeker niet minder om. Een hotel vlakbij het centrum van Miraflores waar we werden omringd door toeristische markten. Shoppen, iets wat we tot nu toe nog niet hadden gedaan, was dan ook het eerste wat we deden toen we in Lima aankwamen. Carien had nog wat typisch Peruaanse dingetjes die ze wilde kopen en aangezien ze zoveel had gekocht en van ons nog wat mee mocht nemen naar Nederland was het nodig ook nog een extra tas te kopen. Niets mis mee uiteraard!
We gingen ons wat opfrissen, waarna alweer ons laatste etentje op het programma stond. In Barranco zaten we in een knus restaurantje waar we uitgebreid genoten van een heerlijk voorafje, hoofdgerecht en nagerecht terwijl we al onze belevenissen nog eens deelden. Wat was het een onwijs leuke tijd geweest!
De volgende dag stonden we alweer op het vliegveld om de tweede oudjes uit te zwaaien. Het leek als de dag van gisteren dat ze lijkbleek uit de bus in Cuzco stapten om de vakantie te beginnen! Ze hadden nog zeker wel een paar weken mochten blijven! We hebben weer heel wat gezien, gedaan en bijgekletst! Dankjulliewel voor de onwijs leuke tijd! We kijken ernaar uit om jullie weer te zien!



Foto’s zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6130248478682914737

@ Carien; Het verslag viel toch best mee? Het is gelukt meer dan ‘Het was leuk, doei’ te schrijven.