Alweer twee boeken lichter

Nadat we hadden gewerkt in de koffieregio van Salento in Colombia, konden we na vijf weken lekker bezig te zijn geweest weer zeggen dat we ‘echt’ vakantie hadden. En dus verruilden we de mooie schonere koffie regio, voor de drukke vieze stad Darien. Niet echt een vakantieoord, maar met het nabijgelegen meer Lago Calima waar vanaf twaalf uur altijd een wind overheen raast, een ideale basis om te gaan kitesurfen. En dat was uiteraard de ideale vakantiebestemming!
Terwijl Boris aan de kant van het meer genoot van zijn rust, de zon en het uitzicht op het grote meer met de omliggende bergen, ging ik kijken of ik de kitesurf lessen die ik aan de kust had geleerd nog kon uitvoeren. Ik had bijna het hele meer voor mezelf dus hoefde me niet bezig te houden met de voorrangsregels of het laten crashen van de kite tussen hordes mensen zoals dit aan de kust nogal eens gebeurde. Toch wel weer even spannend met zo’n grote kite die je alle kanten op trekt, maar gelukkig was er altijd een rubberbootje in de buurt. Het voordeel van het meer was, dat je nooit kon verdwalen zoals op zee en mocht ik van de route geblazen worden, kwam ik altijd bij het tien kilometer verderop gelegen dorp uit, dus geen man of vrouw overboord. Toen ik eenmaal een kwartiertje bezig was, waren de zenuwen verdwenen en gierde er enkel nog adrenaline van blijdschap door me heen. Ik raasde van de ene naar de andere kant van het meer en hoe langer ik bezig was, hoe beter het ging. Heerlijk! Het enige wat je hoeft te doen is te vliegeren, achteruit te hangen en dan raas je over het water, wat voor betere sport kun je je nu bedenken!!! Nee, geen tafeltennis ;)

Nadat ik me drie dagen op het water heb kunnen uitleven en Boris zich tot kreeft heeft omgetoverd aan de kant van het meer, vertrokken we verder richting Popayan. Een van de mooiere ’grotere’ koloniale steden vol met witte huizen, kerken en andere gebouwen. De plaza, die er meestal in de Zuid Amerkaanse steden toch al erg mooi uit zag, was er nu met kerst op komst omgetoverd tot een paradijs, met name in de avond. De grasveldjes hingen vol met verlichte versieringen en vanwege een voor ons onbekend feest waren de straten bezaaid met kaarsjes en lampionnen. Erg mooi!
Vanuit Popayan maakten we een dagtrip naar Tierradentro, om daar tombes te bekijken. Het werd een vijf uur durende busrit over de tot nu toe meest beroerde weg van Zuid Amerika. Een onverharde weg vol met gaten waar we flink heen en weer werden geschut. Een hele verbazing dat de bus het de hele weg volhield. Met nog twee andere toeristen werden we in het donker op een splitsing in de bergen afgezet. We moesten nog twee kilometer lopen, voordat Tierradentro in zicht kwam. Een dorpje bestaande uit een straat met links en rechts een stuk of dertig huisjes en hoe kan het ook anders een kerk. Terwijl de andere twee backpackers naar het eerste hostel aan de linkerkant van de weg gingen, kon ik het oude, nee stokoude, lief uitziende naar later bleek 86 jaar oude mannetje aan de rechterkant van de straat niet weerstaan. En dus kozen wij voor zijn hostel, bestaande uit wat kamers rondom een tuintje. Simpel, maar het had wel wat. We werden gelijk verwelkomd met een oploskoffie en zowaar ons eerste in Zuid Amerika geserveerde koekje. In het enige restaurantje in een hostel in het dorp aten we met de andere toeristen een lekker stuk vlees met net als de afgelopen negen maanden een flinke dot rijst. Na het eten liepen we nog wat door het dorp waarvan blijkbaar vier dagen geleden de elektriciteit centrale van de omgeving was opgeblazen door de guerrilla’s. De kerk van het nabijgelegen dorp was afgebrand, waar enkel nog de letters FARC op waren achtergelaten. We merkten echter niets van dit alles. Het leek een veilig en rustig dorpje. Waren wij te nuchter of was het inderdaad vredig met wat mensen die hun mening op bijzondere wijze wilden uiten? Weinig meer dan rondlopen in het 100 meter lange dorpje was er echter niet te doen en dus doken we vroeg ons bed in.
De volgende ochtend begonnen we onze veertien kilometer lange wandeling met een bezoek aan twee musea vol met afgravingen van de regio. Daarna wandelden we via de koffieplantages en landerijen naar verschillende tombes. Vele daken stonden er op een afgebakend stuk grasland met eronder een gat in de grond waar je naar binnen kon klimmen. Een grot vol met muurschilderingen en her en der urnen van vroegere graven waren te zien. Het bleek een pittige wandeling en nadat we rond drie uur terugkwamen in het dorp, leek het ons toch een beter idee om toch nog een nachtje te blijven slapen.

Op een extra nachtje waren we echter niet helemaal voorbereid en dus moesten we nog afdingen op een prijs van vier euro p.p.p.n bij die oude man, die blijkbaar een klein probleempje had met zijn korte termijn geheugen. Hij gaf ons wederom een rondleiding langs de douche, het toilet en de vele lichtknopjes. We kregen een andere kamer dan de nacht ervoor. De kamer waar we de nacht ervoor sliepen was volgens hem bezet met toeristen. Dat bleken wij te zijn. Arme ziel! Wat overbleef na het afdingen waren nog een paar centen om wat oud brood en bananen als avondeten en ontbijt te kopen. Dat was pas echt backpacken!

De volgende dag stond ons de onwijs beroerde terugrit van vijf uur te wachten en als beloning (tja je moet toch een reden bedenken om jezelf af en toe eens te belonen) gingen we een avondje naar de bioscoop. Bij een avondje bios hoort toch ook een vette hap en dus namen we in de onwijze vreetschuur van het winkelcentrum twee onwijze pizza’s, iets wat voor hier vrij lux eten is. De pizza’s lieten even op zich wachten en dus namen we deze samen met een grote fles drinken de bioscoopzaal in. Daar genoten we van het nieuwe deel van de Hunger Games.

Een van de meest traditioneel geklede dorpen in Colombia is Silvia. En dus mocht dit uiteraard niet aan onze trip ontbreken. Nu was het onze beurt om mensen te kijken. We werden bij de markt afgezet waar de traditionele kleding al in veelvoud zichtbaar was. De vrouwen in zwarte rokken met een truitje erboven en een knalblauwe mantel erboven. De mannen gebruikten dezelfde mantel als lange rok met erboven een zwarte mantel en een zwart hoedje. Allen droegen onder de rok, lange sokken met beige hoge schoenen. In Nederland zou je in alle opzichten al snel buiten de mode vallen, maar hier was het een geweldig gezicht. De markt was hier het centrale punt, waar iedereen zijn inkopen deed en weer terugkeerde de bergen in. Een markt, niet zoals in Nederland, maar met de beesten hangende alsof ze net geslacht zijn. Hangende afgehakte koppen verfraaien de vleesafdeling. Naast het vlees lag een grote verzameling aan mooi gekleurd fruit. Daarnaast nog vele prullaria, zoals hele kraampjes vol met inbussleutels, gereedschap, tweedehands schoenen, zelfgemaakte mutsen, armbandjes en lappen stof. Bij vertrek uit de markt werden we nog even verrast met een container vol met dierresten. Schedels waarvan de helft van het vlees was afgeraspt, afgehakte poten met stukken vacht en de rest zullen we jullie besparen. Jammer dat we jullie naast de foto’s de geur niet door kunnen sturen.

Blijkbaar was niet alleen de weg naar Tierradentro slecht, ook de weg van Popayan naar San Augustin bleek een van de toppers te zijn in hobbelig, onverhard en hard rijdende chauffeurs. En dus kwamen we na vijf uur hobbelen aan in de regen, waar we na twee kilometer klimmen onze tent op konden zetten. Het hostel was een van de mooiste hostels tot nu toe. Her en der kleine gebouwtjes die bestonden uit slaapkamers, badkamers een grote keuken of een gezellig restaurantje. Het terrein werd opgefleurd met bloemen en gezellige terrasjes van waar we uitzicht hadden op San Augustin en de omliggende bergen. Dit was inmiddels al ons laatste dorp in Colombia en met een stel dat net beroofd was van onder andere hun lonely planet een mooie bestemming om van onze eerste reisgids af te komen; opbrengst twee pilsjes en een gezellige avond. De tas inmiddels weer een halve kilo lichter.
De eerste dagen in het hostel hebben we voornamelijk gerelaxt, iets wat me toch aardig lukte. “Amazing!”, aldus Boris. Tijd om wat uit te zoeken over onze trip in Peru, geneuzel met andere backpackers en het eten van huisgemaakte brownies. Niet verkeerd dus!

San Augustin was een van de meest pre Colombiaanse regio’s die Colombia kent. Een bezoek aan het archeologische park kon dus niet ontbreken. Een park vol met stenen beelden die her en der over een groot terrein was opgezet. We hadden mooie uitzichten, maar na de eerste tien beelden, werd onze interesse in de beelden toch wel wat minder. We genoten van de wandeling door het park met her en der wat stenen met een dakje erboven. Hadden we toch even mooi meegepikt.

Het werd inmiddels tijd om Colombia te verlaten en te verruilen voor Ecuador. Eenmaal via de hobbelweg in Popayan aangekomen, namen we de Expreso bus Boliveriano, lees anti-expreso, want we vertrokken uiteraard weer eens te laat. De enige plekken die nog over waren, waren naast het toilet. Het werd een lange nacht, waarbij we bij iedere keer dat we wakker werden het idee hadden dat we op het toilet zaten.
Onze eerste bestemming in Ecuador was Otavalo, het dorp dat bekend staat om de grootste markt van de hele Andes. Het was wel duidelijk dat we weer in Ecuador waren. De mensen waren duidelijk nog kleiner dan in Colombia, we staken niet een, maar twee koppen onder hun uit. De grotere armoede, vele straathonden met de daarbij horende rondslingerende stront, het getoeter als je niet snel genoeg oversteekt, aanstormende busmaatschappij medewerkers die je tas afpakken als je wil overstappen hadden we niet bepaald gemist. Toch had Ecuador ook zijn voordelen ten opzichte van Colombia, namelijk de vele markten (al doet Boris alsof hij daar iets anders over denkt) en de goedkope jugos, ofterwijl verse sapjes. Kortom toch nog genoeg redenen om terug te gaan naar Ecuador.

Otavalo is het meest interessant op zaterdag, wanneer de dierenmarkt plaatsvindt. En dus stonden we zaterdag vroeg op om de drukte van de dierenmarkt mee te maken. Het gekrijs van varkens en geloei van de koeien was van verreweg al te horen. In een van de buitenwijken was een groot terrein ingericht voor de handel. In het straatje grenzend aan het plein begon de handel al van cavia’s. Grote bewegende zakken lagen op straat. Niet alleen liepen de mensen met zakken cavia’s ook de kippen moesten eraan geloven. Aan de pootjes werden ze ondersteboven van hot naar her gesleurd. Hoe verder we op de markt kwamen, hoe groter de beesten werden. Loeiende koeien, krijsende varkens, mekkerende schapen, kleine miauwende katjes, kakkelende kippen, blaffende hondjes, kalkoenen, eenden, kuikens, ganzen, stieren, cavia’s, alles wat maar bewoog was hier te koop. Het was een heel spektakel om al deze dieren temidden van onderhandelende inwoners en enkele toeristen met een fototoestel te zien. Naast de handel van de levende dieren, stonden op het nabijgelegen plein de vreetkraampjes met hele varkens, kippen of naar ons op dat moment beter smakende kaas deegrolletjes.
Uiteraard was de dierenmarkt niet de enige markt die er in Otavalo was. Vele straten stonden bezaaid met kraampjes waar vanalles te koop was. Traditioneel geklede vrouwen verkochten er armbandjes, kleding, goud, potten, broeken, hangmatten, groenten, fruit en het op dat moment populaire snoepgoed voor de kerst. Zakken met 28,9 libra (ofterwijl 14 kilo) koekjes stonden klaar voor de verkoop. Geen wonder dat ze hier zo dik zijn! Wij vonden een libra voor die dag wel voldoende.

Otavalo bleek niet alleen een mooie bestemming te zijn vanwege de markt. Ook de omgeving bleek schitterend. Zo maakten we onder andere een wandeling naar de laguna Cuicocha, een ingevallen krater dat inmiddels uit een meer bestond. In het midden twee eilandjes, waar de naam Cuicocha ofterwijl cavia vandaan komt. Volgens de locals zouden de eilanden namelijk op de billen van een cavia moeten lijken, iets wat wij niet hebben kunnen herkennen. Waarschijnlijk iets te weinig caviabillen gezien.
De wandeling begon sowieso met weinig zicht, aangezien het compleet mistig was. We liepen over de kraterrand, maar zagen nog geen 50 meter voor ogen en dus ook niets van het meer. Gelukkig trok het na verloop van tijd open en zagen we het prachtige meer met inderdaad twee eilandjes. Een mooie wandeling langs een bijzondere krater.

Toen we in Juni door Ecuador trokken, hadden we enkel de binnenlanden bekeken. En dus een mooie gelegenheid om dit keer ook de kust eens te bekijken. Met de nachtbus vertrokken we daarom vanuit Otavalo naar Puerto Lopez. We zouden om zes tot zeven uur ‘s ochtends bij een overstapplaats zijn, maar de wonderen waren de wereld nog niet uit, aangezien we om vier uur al uit de bus werden gesmeten. Nee, niet op een veilige wat drukkere terminal, maar in het midden van een verlaten stad. Waar hij die twee uur winst mee heeft behaald, kunnen we ons nog wel bedenken. De chauffeur had blijkbaar haast, duwde het gaspedaal tot de bodem in en we vlogen door de bergen heen. Niet echt handig, aangezien we om vier uur ‘s ochtends al in de verlaten stad werden achtergelaten. Gelukkig dacht een Colombiaan (ja, ja zelfs de Colombianen in Ecuador zijn super vriendelijk) hier ook zo over en gaf ons een gratis ritje naar de busterminal. Een plek waar toch iets meer mensen waren en het iets veiliger aan voelde.
Enigszins brak kwamen we een paar uur later in het gezellige Puerto Lopez aan. Een klein vissersdorpje waar iedere dag de bootjes aanmeren en hun dagvangsten van de boot werden getild en aan de locals werden verkocht. Het strand was bezaaid met vele strandtentjes, uiteraard overal muziek en een heerlijke temperatuur. Wat een relaxte atmosfeer! Terwijl Nederland code geel/oranje had, de NS de dienstregeling had aangepast, hadden wij hier een graadje van 30 tot 35 met een heerlijk briesje wind!! Geen klagen dus!
Het dorp was een ideale locatie om heerlijk te genieten van een koud pilsje of frisdrank, het lekkere zonnetje, de mooie relaxte zee en het geluid van de golven. Nou ja, net als in alle andere Zuid Amerikaanse landen, houden de Ecuadorianen van harde muziek en dus klonk van iedere strandtent hun eigen favoriete nummers. Gelukkig waren wij er inmiddels tegen bestand. Onze dag hebben we heerlijk doorgebracht aan het strand, al kijkende naar de zee, het nemen van een verfrissende duik en het filosoferen over de toekomst. Zouden we een hostel overnemen?…Hier in Zuid Amerika heb je zulke mooie locaties en zulke mooie hostels. Ze worden alleen niet goed bijgehouden en aan promotie doen ze ook niet echt. Wij hebben wel ideeën hoe we dat zouden kunnen doen. Ouders wees niet ongerust het blijft alleen bij ideeën.

Twee uur varen van Puerto Lopez lag Isla de la Plata, de zogenaamde ‘poor men Galapagos’. Ons budget was niet toereikend genoeg om de meer dan duizend euro kostende trip naar de Galapagos te betalen en dus was dit een mooi tripje voor ons. Met een bootje vol met een stuk of tien toeristen vertrokken we ‘s morgens richting het eilandje. We meerden aan op een klein strandje vanwaar we met onze gids een twee uur durende wandeling over het eiland maakten. We werden al direct verwelkomd door de blue footed boobies, ofterwijl de vogels met de blauwe poten. Deze vogels zijn niet bang voor mensen en dus konden we erg dichtbij komen, zonder dat ze wegvlogen. Hadden we toch een beetje het gevoel van de Galapagos mee kunnen maken. Naast deze vogels, waren er ook pelikanen, fregat vogels en prachtige uitzichten. Het eiland bestond uit een zogenaamd dry forest. Het hele land was bezaaid met dood uitziende bomen. Over een maand zou de eerste regen weer gaan vallen, waarna het eiland totaal van kleur zou veranderen; de grijze kleur werd vervangen door groen.
Nadat we onze wandeling via de vele broedende vogels met eieren of zelfs al kleintjes hadden afgemaakt, gingen we terug de boot in, om onze tocht af te sluiten met snorkelen. We snorkelden tussen de scholen vissen. Een erg mooi gezicht, die hele kleurrijke wereld die wij amper kennen! Het was een onwijs mooie dag die we afsloten met een onstuimig boottochtje terug naar Puerto Lopez. En dat alles voor “slechts” 30USD p.p.

Inmiddels was de kerst aangebroken. Al hadden we in een omgeving van zo’n 30 graden, waarbij de kans op sneeuw zeer gering was, niet echt een kerstgevoel, het gaf ons een goede reden om wat speciaals te doen. En dus begonnen we de kerstdagen met op kerstavond traditioneel pannenkoeken te bakken. Ons idee was om erna nog een cocktailtje in een van de vele verlichte strandtentjes te drinken, maar dit bleek iets te veel van het goede. Na vier dikke pannenkoeken zaten wij toch redelijk vol en was een ijsje op het strand hetgeen er nog net bij paste.
Eerste kerstdag was het tijd om onze pannenkoeken er weer af te lopen en dus besloten we een wandeling te maken naar Agua Blanca, een gemeenschap van zo’n 300 mensen. De wandeling begon vanaf de hoofdweg door een dry forest met om ons heen vele vogels, geiten, ezels en paarden. Na een uur te hebben gewandeld kwamen we aan in het kleine dorpje. Met de houten huisjes met stro daken was het alsof je in een tijd vele honderden jaren terug was beland. Het was echter wel duidelijk dat de toeristen hier hun geld wel hadden afgeleverd; de huizen waren allemaal in mooie staat gerenoveerd en het museum zag er vrij modern uit. Terwijl de meeste mannen van het dorp deze dag in hun hangmat doorbrachten, leidde de gids van het museumpje ons rond langs de vele opgegraven vondsten. We liepen vervolgens via de maïs en graan velden naar de archeologische vindplaats vanwaar we onze wandeling naar een fosformeertje vervolgden. Het was eerste kerstdag en dus waren er vele locals te vinden die er met hun gezin hun vrije dag aan het vieren waren. Wij smeerden ons in met de modder van het meer, lieten dit drogen en namen vervolgens, onder belangstelling van de locals, een duik in het naar rotte eieren ruikende meertje. Met een perzikzacht huidje kwamen we het meer weer uit, althans als we de verhalen moeten geloven. Wel stonken we naar rotte eieren, maar dat mocht de pret uiteraard niet drukken.

Nadat we ons in het hostel wat hadden opgefrist werd het tijd om lux uit eten te gaan. Het was tenslotte kerst en met een dorp vol met visrestaurants konden we daar niet aan ontkomen. Blijkbaar hadden we ons wat in de dag vergist, aangezien hier de meeste restaurants op eerste kerstdag dicht zijn en de speciale kerstmenu’s op kerstavond gelden. Het was dus even zoeken, maar na wat rondlopen, vonden we een restaurant dat ons nog wilde serveren. We hadden gezelschap van een Amerikaans gezin, dat maar wat graag wilde laten zien dat ze niet typisch Amerikaans waren. En daar hadden ze gelijk in; het was een erg gezellige en lekkere avond waarbij onze borden met inktvis en gamba’s gevuld waren. Geen kerstgevoel maar wel een leuke avond!

Onze toer langs de kust van Ecuador sloten we af met het kamperen op de kliffen van Salango, een klein vissersdorpje zo’n vijf kilometer ten zuiden van Puerto Lopez. Het bleek een schitterende camping te zijn, waarbij er verschillende terrasjes op de kliffen waren gemaakt. We keken uit over het dorp en de nabijgelegen haven, dat bestond uit een stuk of vijf grote en zo’n dertig kleine vissersbootjes die verankerd lagen voor de kust. Behalve een wandeling langs het strand, de visfabriek en het kijken naar de prachtige zonsondergang terwijl wat jongens aan het voetballen waren, was er verder weinig te doen. Het was echter nog tweede kerstdag en dus een goede reden om nog eens lux te doen. Uit eten in een visrestaurant dat alles behalve een slechte keuze bleek. Vismix in een saus van pindakaas, het klinkt goor, maar het bleek heerlijk! Een lekkere afsluiting van een bijzondere kerst, zonder kerstgevoel.

Zo goed als dat de kerst was afgesloten, zo akelig begon de verjaardag van Boris twee dagen later. Midden in de nacht werden we opgeschrikt door een onwijze knal. We schrokken wakker, openden onze tent, waarna we een van de grote vissersboten in lichterlaaie zagen staan. Blijkbaar was een van de olievaten ontploft. Al snel ontstond een geschreeuw van mensen en begonnen kleine vissersbootjes vanaf de kust een zoektocht naar wellicht overlevenden. Steeds meer mensen zagen we vanaf de kant toekijken. We hopen maar dat er niemand aanwezig was op de boot!

Hoe konden we Boris z’n verjaardag beter invullen dan een dag in de bus te zitten. Gelukkig hadden we ‘s morgens nog even de tijd voor een lux ontbijt met uitzicht op zee. Nou ja lux ontbijt, in het dorp was weinig anders te koop dan wat broodjes en eieren. Het uitzicht en de chocolade kindersurprise inclusief speeltje maakte alles goed. Met nog een afsluitend taartje met wat vrolijke kaarsjes sloot Boris zijn 36ste jaar af en lieten wij Ecuador achter om Peru verder te gaan verkennen. Weer een boek minder om mee te nemen!

We zitten inmiddels in Huaraz in Peru waar we een twee weekse trek in de bergen gaan doen. Eens kijken of het net zo mooi zal zijn als de trip aan het begin van onze reis. We zijn in ieder geval beter voorbereid, nemen geen fles wijn mee en zullen geen steile bergen gaan beklimmen waarvan we niet zeker weten of het het juiste pad is.

Tot de volgende keer!


Foto’s zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6100872465191407921?authkey=CPTW6tLPhamZGA#photos/114174391794013405407/albums/6100872465191407921?authkey=CPTW6tLPhamZGA