Heerlijke koffie en een top trek in de koffieregio

Zou je verwachten dat in Colombia lekkere koffie te koop is, dan heb je het mis. Alle goede koffie wordt geëxporteerd en wat overblijft is een slap aftreksel van de kwaliteit koffie die ze hier produceren. Na te hebben gewerkt in Bogota vertrokken we naar de koffieregio en dus tijd voor heel wat lekkere bakkies koffie!
Het was ons weer eens gelukt om een gezellig hostel te vinden met schitterend uitzicht over de omliggende bergen. Met onze tent op het nabijgelegen grasveldje een perfect verblijf voor in de koffieregio.

Ons eerste uitstapje was, zoals dat hoort, een koffietoer bij een kleine plantage genaamd Don Elias. De kleinzoon van Don Elias gaf ons een rondleiding via de vele koffieplanten naar het uiteindelijke drogings en vermalings proces in een klein schuurtje achter het huis. Erg leuk om te zien waar onze koffie eigenlijk vandaan komt en dit gemaakt wordt. Aan het einde van de toer kregen we een lekker bakje pleur aangeboden. Heerlijk, eindelijk lekkere koffie!

De regio rondom Salento stond onder andere bekend om de vele jeeps uit de tweede wereld oorlog die hier rondrijden. Het zijn zogenaamde ‘Willy’s’ die nog altijd vele mensen en goederen vervoeren. De timing voor ons verblijf in Salento bleek perfect. Het jaarlijkse feest met een rondrit van tientallen Willy’s in de nabijgelegen stad Armenia bleek op dat moment te zijn en dus waren wij uiteraard van de partij. De stad was vol met Colombiaanse toeristen die naar het evenement kwamen kijken. Het bleek een hele happening. Uren lang kwamen de jeeps door de binnenstad achter elkaar aan rijden met de meest vreemde en hoge verzameling van goederen achterop. Bananen, koffieplanten, hele inboedels, koeien en steenkool werden opgestapeld. Niet alleen kwamen er volgepakte jeeps voorbij, ook werden er stunts uitgevoerd. Jeeps op twee wielen die rondjes reden met de chauffeur op het dak. We werden vergezeld door twee Colombiaanse meisjes die in de buurt woonden. En zoals wel vaker voorkwam, trokken wij van hun meer aandacht dan de auto’s. Het was in ieder geval erg gezellig en een goede mogelijkheid om ons Spaans weer wat op te krikken.

Nadat we een paar dagen waren bijgekomen van het werk in Bogota, werd het weer eens tijd om een lange meerdaagse wandeling te maken. Zoals dat gaat in Zuid Amerika, konden we uiteraard geen informatie krijgen en moesten we van alle raadgevers toch echt met een gids gaan. Wij wilden echter liever met z’n tweeën en begonnen vol verwachting aan de Paramo trek in de buurt van Salento.

Met een niet hele lange wandeling voor de eerste dag, konden we op ons gemakje richting de Cocora Valley. Met nog tien andere toeristen zat ik in de front seat en hing Boris al vliegen vangende achterop de Willy, terwijl we met 30 km/h door de vallei richting het startpunt reden. Als we dachten dat we de enige waren die deze wandeling gingen doen, hadden we het zeker mis. Met vier andere Willy’s volgepakt met backpackers kwamen we aan. Iets dat niet heel vaak voor kwam. Terwijl de meeste een kleine rugzak bij zich hadden voor een dagwandeling, kwamen wij aan met onze volgepakte grote backpacks gevuld met vijf dagen eten en nog wat extra, mochten we verdwalen. Volgens de gidsen en hosteleigenaren was het verboden zonder gids en makkelijk te verdwalen in het nationaal park Los Nevados. Iets dat hier nogal eens vaker gezegd werd. Uiteraard wilden ze dat wij met een gids gingen, konden ze mooi wat aan verdienen. Wij dachten er echter anders over en begonnen de wandeling met het idee van ‘we zien wel’. Het was in ieder geval een mooie uitdaging. Voordat we begonnen aan de wandeling, sleepte ik Boris nog even mee naar een hokje waar de tekst ‘Informacion Turistica’ boven hing. Ik bleef altijd nog de moed houden dat ze wel ergens wat informatie moesten hebben, maar ook hier bleek hetzelfde als dat we de afgelopen zeven maanden al hadden ervaren; over wandelingen hebben ze weinig tot geen informatie.

Ondanks dat onze tassen propvol zaten met kampeerspullen, eten en warme kleding, hadden we de turbo weer eens op max staan en haalden alle dagjesmensen met hoog tempo in. Dahaag, dagjesmensen!! Dagjesmensen, gekleed in hun mooiste kleding met all stars al ploeterende door de modder. Na twee uur stijgen door de bossen over modderige paadjes langs een riviertje kwamen we bij een klein huisje in de bossen, genaamd finca el Acaime. We werden verwelkomd door een vriendelijke man, waarna we chocolademelk met kaas kregen. Terwijl het inmiddels regende, zaten wij onder een afdakje te genieten van onze pauze, terwijl we naar de vele kolibries en de voor ons tot nu toe onbekende kruising tussen een wasbeer en miereneter keken. Na de pauze vervolgden we onze weg via de bossen naar een andere finca, ofterwijl klein boerderijtje in de bossen. Het bleek een zware wandeling, met name door het vele glibberen en glijden en het vele stijgen. Vermoeid maar voldaan, kwamen we aan bij het kleine huisje, waar we werden verwelkomd door de blaffende honden, loeiende koeien, kakelende kippen en de vrouw die over de reling van haar huisje hing. Onze tent konden we achter het huisje opzetten waar we een prachtig uitzicht hadden over de vallei. We besloten eens ons haar los te doen en ons avond eten door de vrouw te laten maken. En wat bleek, we kregen pasta met tonijn. Iets waar we onze tas van vol hadden. Samen met de soep vooraf, de rijst en salade naast de pasta en de agua panela, iets typisch Colombiaans, smaakte het perfect. Om zes uur werd het donker en dus voor ons bedtijd.

De volgende dag hadden we al vroeg onze spullen bij elkaar gepakt en begonnen aan onze wandeling richting ‘la Primavera’. Dachten we minder blub te hebben, hadden we het zeker mis. Boris tot aan z’n kuiten en ik tot aan mijn knieën, glibberden we richting Primavera door de bossen die langzaam veranderden in open landschap met lage palmbomen. Menig keer zaten we in de modder door een valpartij. Boris boekte de mooiste stunt door al koprollend met backpack naar beneden te rollen. Gelukkig hield hij er behalve wat spierpijn niets aan over. Rond een uur kwam de finca in zicht. Een houten huisje met vier stapelbed kamers voor toeristen en een keukentje met een fornuis op hout, waar we ons op konden warmen. We hadden last van de hoogte en waren behoorlijk uitgeput door het klimmen, waardoor we direct het bed in doken. Met zes dekens over ons heen, maakten we ons zelf warm. Het was een vermoeiende maar mooie dag en we waren blij dat we een meerdaagse aangegeven route hadden gevonden in de prachtige natuur van Los Nevados.

Terwijl de enige andere toerist om half drie ’s nachts opstond om naar de top van el Tolimo, een vulkaan te gaan, deden wij het rustig aan. Om half zeven stond onze wekker. Dit keer hoefden we gelukkig geen tent op te pakken en konden we dus snel vertrekken. Na een ontbijtje van muesli met oplosmelk vertrokken we richting Termales Canon, een andere finca, verder de bergen in. ‘s Ochtends was het dichte mist, iets waar deze regio bekend om stond en zoals de locals zeiden, voor vele vermisten zorgden. Iets wat ons uiteraard niet liet weerhouden. En terecht, de wandeling bleek een van de best aangegeven wandelingen die wij tot nu toe hadden gedaan, te zijn. Om de 200 tot 300 meter een bordje, kortom knap om te verdwalen. Via de vele valleien met lage waxpalmen kregen we uitzichten op de hogere soms gele bergen en meren van Nationaal park Los Nevados. Ook kwam Tolimo in zicht, de besneeuwde vulkaan waar we de komende dagen nog zicht op zouden hebben. Niet alleen de natuur was indrukwekkend, ook de enkele locals ter paard waren mooi om te zien. ‘s Avonds kwamen we aan bij een van de mooiste locaties tot nu toe. Een van paardenstront en stro gemaakt huisje in de bergen waar we werden ontvangen door de bezige bij Gerardo. Een oud mannetje dat daar nog alleen woonde. De familie was inmiddels vertrokken naar een dorp waar het wat warmer was. Heet waterstroompjes van de vulkaan stroomden langs zijn huis waar hij heerlijke heetwaterbaden van had gemaakt. Toen wij aankwamen werd ons een warme agua panela aangeboden, waarna hij al snel begon met het boenen van de baden. Wat is er nu beter dan na een zware wandeling in een heetwaterbad te zitten en uitzicht te hebben over de omliggende bergen met sneeuw erop. Schitterend!!! Uiteraard zoals op zoveel andere mooie plekken in Zuid Amerika, was er geen andere toerist te bekennen.

Gerardo verbaasde zich erover dat we de volgende dag al vertrokken. Waarom gingen we niet wat genieten van de omgeving? Waarom liepen we niet naar de top van El Tolimo? Gerardo had het al drie keer in zijn leven gedaan en het was schitterend. Op de vraag of hij dan ice axes en crampons (geen idee wat het in het Nederlands is) had, keek hij ons verbaasd aan en antwoordde gewoon op zijn rubberen laarsjes naar boven te zijn gegaan. Hij had gelijk. Waarom bleven we niet nog een dag langer om te genieten van de heetwaterbaden en een poging te doen naar de top van de vulkaan El Tolimo te wandelen. En dus genoten we de volgende ochtend eerst van ons heetwaterbad met prachtig uitzicht. Gerardo bracht ons vervolgens naar het pad, dat we konden volgen op weg naar de top. Een oud bordje met de tekst ‘Pie de la Glacier’ gaf aan dat we naar de voet van de gletsjer konden lopen. Het was zwaar, heel zwaar. Op een hoogte boven de 4000 meter was het zwaar ademen, met name als je alleen maar naar boven klimt. Het begin van de wandeling was een duidelijk pad tussen de lage waxpalmen richting de berg. Daarna werd het voornamelijk stijgen over de losse stenen en rotsen van de vulkaan. Een kleine doorgang wat eruit zag als een rotspartij dat naar beneden was gestort, gaf ons uiteindelijk toegang tot enorme rotsen waar her en der sneeuw tussen lag. Eng was het wel, met name omdat we niet zeker wisten of we goed gingen en we door onze stappen continue een kleine lawine van stenen naar beneden lieten denderen. We bleven dicht bij elkaar zodat we elkaar niet met stenen bekogelden. Na een uur of drie klimmen, konden we eindelijk de eerste sneeuw aanraken. Stap voor stap liepen we vermoeiend naar de grotere sneeuwvlaktes om in ieder geval in de sneeuw te hebben gelegen. De gletsjer was ons toch te ver. Iedere stap die we zetten kostte zoveel moeite en met de dikke wolken in de verte leek het ons beter terug te keren. We hadden de sneeuw aangeraakt en waren blij dit te hebben gehaald. Het was een prachtig uitzicht en genoten volop. Beneden wachtte Gerardo ons op met een heerlijke agua panela en genoten we van een heetwater massage onder de onwijze bladeren van een van zijn fleurige planten. We waren blij nog een nachtje extra te zijn gebleven.

Nadat we onze ervaringen voor Gerardo in zijn gastenboek hadden geschreven, vertrokken we richting onze eindbestemming Juntas, waar we onze bus terug konden nemen. Het was een dag van 1700 meter dalen. Na eerst een wandeling door glooiend landschap met waxpalmen, kwamen we bij een schooltje in de bergen, waar we blijkbaar een stukje verkeerd waren gelopen. In plaats van de vallei door te lopen, moesten we de bergen over naar een andere vallei. Maar goed dat we het nog even vroegen, in plaats van gewoon door te lopen. Wel werd ons duidelijk dat we flink door moesten lopen. Gerardo had ons gezegd dat het ongeveer zes uur lopen was, maar bij navraag hoe ver het nog was, bleek het minstens negen uur te zijn. We hadden het ook wel kunnen weten. Gisteren naar de top van El Tolimo was volgens hem ook gewoon in anderhalf uur te doen, terwijl wij na drie uur puffend en hijgend de eerste sneeuw aan konden raken. Eenmaal beneden dacht hij dat we zelfs de top hadden gehaald.
Na de glooiende valleien kwamen we aan in bossen waar we via glibberige smalle weggetjes onze weg naar beneden vervolgden. Eenmaal beneden gekomen wachtte ons een oversteek over de rivier te wachten. Een smalle boomstam lag over de minstens vijf meter brede rivier, waar we overheen mochten. Met onze zware rugzak werd dat niet al lopende balanceren, maar gingen we er zittende overheen. Eerst mocht ik mijn kunsten vertonen. Op de basisschool deden we het al in groep een en twee over het schommel toestel, dus nu moest dat toch ook lukken. Met een wilde rivier onder me, toch een iets ander gevoel. De boomstam ging heen en weer en leek me toch niet zo heel stevig. Toen ik eenmaal een voet op een enigszins droge steen kon zetten, was ik blij de overkant te hebben gehaald. Nu Boris nog. Om hem te helpen probeerde ik de boomstam stil te houden en voor de zekerheid mijn arm uit te steken. Helaas bleek de boomstam zijn gewicht met rugzak toch iets te zwaar te vinden en brak deze toen Boris halverwege was. Gelukkig lukte het hem om na wat stuntelen de overkant van de rivier te halen. Nat tot aan zijn knieën maar blij om niet helemaal in het water te zijn gevallen. Als verassing mochten we deze rivier een stukje verder weer oversteken via een andere boomstam. Gelukkig bleek deze wat steviger en haalden we beide de overkant zonder veel natter te worden.

Na ons rivier avontuur liepen we weer in een stevig tempo verder door de vallei. Pauze namen we amper, aangezien we moesten haasten om voor het donker de bussen te halen. Toen het schemerig werd, begonnen we toch een beetje zenuwachtig te worden. We liepen langs een smal pad door een vallei naar beneden waar het duidelijk onmogelijk was om onze tent op te zetten. Straatverlichting in de bergen kenden ze hier nog niet en dus was het zorgen voor een goed onderkomen voordat het donker werd. Gelukkig kwamen we snel beneden aan bij de rivier waar we een boer tegen kwamen. Op de vraag of we hier onze tent neer mochten zetten, gaf hij als antwoord ‘Claro que si!’. Gelukkig! We hadden een fatsoenlijke plek voor de nacht. Nadat we onze tent op hadden gezet, vielen we als een blok in slaap. We hadden zo weinig pauze genomen en waren continue op zulke steile paden wezen wandelen dat we onwijs moe waren. ‘s Nachts werden we vergezeld door loeiende koeien die zich om onze tent hadden verzameld. Een paard vond het gras dat vlak naast onze tent groeide blijkbaar het lekkerst. Gelukkig lieten ze geen sporen achter op onze tent.

De volgende ochtend hadden we onze spullen om zeven uur bij elkaar gepakt om het laatste uurtje richting Juntas af te maken. We dachten in een buitenwijk van Ibague uit te komen, maar kwamen uit in een gezellig dorpje met genoeg eetschuurtjes om onze afronding van de wandeling te vieren. Een agua panela, wat broodjes en een lekker kaasje was onze beloning na een weekje van een onwijs mooie, onvergetelijke en zware wandeling.

We dachten die dag heerlijk in het hostel in Salento uit te kunnen rusten. Helaas bleek dit niet helemaal het geval. Eenmaal in de bus terminal van Ibague wilden we onze weg naar Armenia vervolgen, maar bleek de weg nog afgesloten te zijn. De wegwerkzaamheden die die nacht tot in de ochtend acht uur zouden duren werd uitgesteld tot tien uur. Het zou Zuid Amerika niet zijn als het al snel naar een uur werd bijgesteld, waarna het drie uur en uiteindelijk vijf uur werd. Om zes uur zaten we in de bus waarna we konden aansluiten bij de lange rij van wachtende vrachtwagens voor de toch nog afgesloten weg. Uiteindelijk ging de weg gelukkig open om acht uur ‘s avonds. Ach, het was maar twaalf uur vertraagd… Na een langzame busrit van vier uur kwamen we aan in de terminal van Armenia waar we de laatste bus naar ons hostel in Salento hadden gemist. We hadden onze slaapzak bij ons en dus werd het een nachtje slapen in de hoek van de terminal van Armenia. Hadden we dat ook eens meegemaakt.

Het meest bekend in de regio Salento zijn de grote waxpalmen die te zien zijn in de Cocora vallei. Tijdens de vijfdaagse trek, waren wij zo slim om de route te nemen, waar we deze bomen niet tegenkwamen en dus hadden we nog een daguitje naar de waxpalmen tegoed. Met dezelfde Willy jeep, dit keer beiden voorin, reden we opnieuw naar de Cocora vallei waar we een wandeling maakten van een uur of vier. De wandeling begon met hetzelfde begin als de vijfdaagse trek maar eindigde tussen de velden vol met minstens 60 meter hoge palmbomen. Een mooi gezicht tussen de mist door. Met deze wandeling hadden we al onze dingen gezien die we in de koffieregio wilden zien.
Het was een mooie afwisseling tussen wandelingen, het bezoeken van het dorp Salento en uiteraard veel koffie drinken. Met Libby en Alison uit Canada was het daarnaast grootste lol in het hostel. Een mooie reden om na Zuid Amerika ook eens Canada te bezoeken!

Vanaf maandag gaan we hier in de regio weer een paar weekjes werken. Eens kijken wat we daar weer zullen meemaken. We houden jullie op de hoogte!


Voor foto’s zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6072832835598970177?authkey=CO_OqLiEuo-gxgE#photos/114174391794013405407/albums/6072832835598970177?authkey=CO_OqLiEuo-gxgE