Werken in Colombia, heerlijk!

Was de vorige blog nog uit Quito, in Ecuador, zitten we inmiddels in Bogota, de hoofdstad van Colombia. Een verre reis die we in een keer met de bus hebben afgelegd. Aangezien deze om zes uur in de ochtend zou vertrekken, besloten we een hostel op te zoeken in de buurt van de bus terminal. Eens iets anders, in de buitenwijken van Quito, tussen de ongure hangjongeren, zwervers, ronkende auto’s en vervallen huizen. Het hostel was precies zoals je hier zou verwachten; de receptie achter stalen hekken, een groot slot op de deur en personeel zo chagrijnig alsof ze weer een zware dag hadden om nieuwe toeristen te ontvangen. Een ervaring om nooit te vergeten en beter is om na te vertellen dan te ervaren.
Gelukkig mochten we vroeg op en vertrokken we het hostel om vier uur in de ochtend. En zoals we dat inmiddels aardig gewend waren, vertrok de bus op traditioneel zuid Amerikaanse wijze vier uur te laat. Ach, het was beter wachten in de terminal met twee Finse meisjes en een over gestrest Engels ‘ik zeg alles wat ik denk’ typetje, dan in het hostel.

Na vier uur in de terminal te hebben gehangen, mochten we ons zitvlees blijven verwarmen met een 36 uur durende busrit. En zoals de lonely al beschreef ‘the buses tend to turn the airco down to arctic temperatures’, werd het een koude busrit. Met het geluid van de televisie op bejaardenstand en de keuze van de films blijkbaar werd gemaakt door een echte actieliefhebber, werd het een toprit. Gelukkig waren de stoelen comfortabel en konden ze zo plat dat we een deel van de nacht slapend door konden brengen.

Eenmaal wakker geworden, waren we inmiddels in Colombia aangekomen. Een grote vlakte was te zien, in tegenstelling tot de vele bergketens waar we tot dan toe doorheen waren gereisd. Net Nederland, alleen dan wat verder van huis. De huizen waren alweer wat meer onderhouden dan in Ecuador en de hoeveelheid auto’s, waarbij dit keer niet alleen het merk Chevrolet rond reed, verdubbeld. Naast de auto’s waren er zowaar heel wat fietsers te bekennen. Een heel verschil met de vorige landen.

Na 36 uur in de bus te hebben gezeten, kwamen we eindelijk aan in de gigantische stad Bogota. Een stad van 7,4 miljoen inwoners en oppervlakte van 1587 vierkante kilometer. Hier was het haasten om de bus naar Zipaquira te halen, het dorp waar we gingen werken. De bus reed direct bij binnenkomst weg, perfecte timing dus.
In plaats van ons bij de kerk af te zetten, leek het de buschauffeur verstandiger bij de terminal uit te stappen. En daar had hij helemaal gelijk in! De buitenwijken zagen er verlaten uit en niet bepaald aantrekkelijk om in het donker rond te lopen.

Na tien minuten wachten kwam Ignacio, onze host aanrijden. Een hippie van ergens in de dertig gekleed in gebreide bruine trui met capuchon, een gestreepte broek van drie maten te groot en een kapsel waarbij de zijkanten vele malen korter waren. Zo’n vijf kilometer van het dorp lag zijn huis. Het was duidelijk dat hij een praatgraag man was, het was geen minuut stil in de auto. Dat zal gezellige tijd gaan worden!
Na tien minuten kwamen we bij de oprit aan. Een onverhard weggetje aan de rand van een fabriek bracht ons naar het terrein waar Ignacio woonde. Achter het hek bevonden zich grote stukken land met uitzicht over de omliggende bergen, fabrieken en de nabijgelegen Bogota rivier. Vier huizen werden omringd door niet onderhouden tuinen, grasland met koeien, vele braamstruiken en feijoa bomen. De uitdrukking van Ignacio op de helpx website ‘You have to find the crops in between the grass’ was ons inmiddels duidelijk. Het terrein was in geen jaren onderhouden. Het gras was tot kniehoogte, de bramenstruiken waren als een wirwar door elkaar heen gegroeid en het onkruid had de overhand in de rozen en hortensiatuinen. Hier konden we in plaats van een paar weken wel een paar jaar blijven, zoveel werk was er te doen.

Ignacio woonde in het voormalig administratie centrum van een fabriek waar ze fruitrepen maakten. En zoals hij ons al gewaarschuwd had, bleek het een grote chaos te zijn. Her en der lagen spulletjes, de afwas was nog niet gedaan en de katten liepen her en der door het huis en hadden hun toilet gevonden op het matras. Kortom, we voelden ons er helemaal thuis.

Terwijl we overdag voornamelijk doorbrachten in het huis van Ignacio, brachten we onze nachten door in een nabijgelegen huis, waar de eigenaar van het gehele terrein, genaamd Mauricio woonde. Een huis temidden van een groot grasveld gevuld met mystieke bomen en planten. Het huis bevatte een binnenplein omringd door glaswanden en een gang waar alle kamers aan lagen. De kamers zagen eruit alsof de grootouders hier honderd jaar geleden waren overleden en alles er nog precies zo lag als toen. Behalve de grootouders gelukkig. De fotoboeken op tafel, ouderwetse fotolijstjes en tijdschriften van toen. Het interieur was werkelijk als een museum. We sliepen in stijl; een ouderwets bed in een kamer waarbij op de kastjes poppen stonden, de nachtkastjes nog gevuld waren met spulletjes en de kledingkast vol hing met chique pakken.

Het werden drie onwijs leuke weken, waarbij de werkdagen net zo snel voorbij gingen als de weekenden. Terwijl Ignacio zijn dag begon met het roken van een stickie gevuld met zijn eigen geplante wiet en muziek zo hard dat je elkaar niet kon verstaan, dronken wij een kopje koffie en genoten van ons ontbijt. Na het ontbijt gingen we al snel aan het werk.

De werkdagen waren erg afwisselend; het graven van een vijver, het planten van planten, het plukken van fruit voor heerlijke fruitsappen, het snoeien van planten en het wieden van onkruid. Er was op dit terrein zo lang niets gedaan dat er ruime keuze was uit werk. En het leukste was, dat het terrein zeker geschikt was om erg mooi te worden. Je had dus mooi voldoening van je werk.

We vonden het werk zo mooi dat we middagen hadden doorgewerkt terwijl we allang mochten stoppen. Ignacio meldde ons menig keer ‘tranquillo’, ofterwijl rustig aan te doen. Ik wilde de vijver dolgraag afmaken en dus besloot ik zondag te gaan hakken in de grond. Volgens Ignacio was dit niet de dag ervoor en dus wachtte ik tot maandag. Maandag moesten we echter rustig beginnen en daar behoorde het uitgraven van de vijver echt niet bij. Kortom, we hadden het loodzwaar ;)

De middagen verveelden we ons geen moment samen met de praatgrage Ignacio, een muzikaal stel van Peruaanse en Turkse afkomst en vier jonge katjes die energie voor tien hadden. Met de rode Renault 4 uit de jaren zeventig, waarbij je je verbaasd dat deze nog blijft rijden, bezochten we de nabijgelegen dorpjes. Lekkere pan de yucca, gebak en hamburgers werden verorberd. In de weekenden was de lucht gevuld met vliegers, augustus was immers de vliegermaand.

Een van de voordelen van werken is, dat je weer kunt zeggen dat je weekend hebt. En dus hebben we onze weekenden gebruikt voor leuke uitjes. Zo zijn we onder andere Bogota in gegaan.
Na een half uur in de bus, kwamen we aan op station Portal Norte, een groot busstation ten noorden van Bogota. Een grote mensenmassa stond te wachten voor de metro’s die de stad doorkruisten. Na wat uitzoekwerk op de georganiseerde maar zeer ingewikkelde buslijnen, stonden wij als sardientjes tussen de vele Colombianen in een overvolle tram. Een half miljoen mensen reizen hier meer met het openbaar vervoer dan dat het vervoer aan kan. Dat hadden we inmiddels duidelijk ondervonden. Gelukkig mochten we na een half uur gevangen te hebben gezeten tussen de twee koppen kleinere Colombianen, de tram uit. Een grote chaos van auto’s, krioelende mensen, lelijke gebouwen en een muur van geluid kwam ons tegemoet. ‘Nog erger dan Latacunga’, was het eerste wat Boris over deze stad te melden had. En dat terwijl Latacunga naar onze mening bij de top van meest beroerde steden hoorde. Na wat lopen kwamen we gelukkig in wat rustiger gebied. Minder chaos van mensen, wegen waar geen auto’s reden en niet alleen grijze gebouwen, maar een mooi plein aan een kerk gelegen.

Het leukste van rondreizen is om uitgenodigd te worden door mensen die je totaal niet kent, zonder dat je er om gevraagd hebt. Aan Mauricio vroegen we of hij nog ideeën had om onze dag door te brengen en nadat we hem hadden verteld dat we van plan waren de thermaal baden in Paipa te bezoeken, belde hij direct een vriendin die daar in de buurt woonde. Ze nodigde ons uit om langs te komen. Dan konden we bij haar slapen en de volgende ochtend een bezoek brengen aan de thermaal baden. Dat konden we natuurlijk niet afslaan! Wie nodigt er tegenwoordig nog wild vreemden uit om te komen slapen?

En zo vertrokken we de volgende ochtend aan een vijf uur durende busreis. Mauricio was even vergeten te melden dat we de kleine bussen moesten nemen en dus kregen we een rondleiding door de omgeving. Eenmaal in Duitama belden we Diana, de vriendin van Mauricio. Met de taxi werden we naar Ciudad Belen gebracht, een vijftigtal appartementen omringd door een hek. Bij de poort stond de poortwachter, die ons naar Diana bracht.

Diana, een jonge vrouw van in de dertig woonde er samen met haar dochter Flora, zus Angela en tijdelijk ook haar neef Heime in het huis van haar ouders, die tegenwoordig in San Francisco verbleven. Het was een mooi huisje met antieke stevige stoelen, tafels en banken. Boven sliepen wij in de kinderkamer. Een kamer gevuld met een groot bed en een grote hoeveelheid aan speelgoed en kleding van Flora. Aangezien we nog niet geluncht hadden, werd er direct voor ons soep geserveerd met erna een bord lasagne met friet. Wat een luxe! Terwijl Diana Flora naar school bracht, genoten wij van het eten.

Nadat Diana terugkwam vroeg ze of we wilden rusten of dat ze ons Pueblito, ofterwijl klein dorp, kon laten zien. Uiteraard wilden wij niet rusten, maar ons door een zeer vriendelijke en enthousiaste gids in de omgeving laten rondleiden. Na tien minuutjes rijden kwamen we aan bij Pueblito, een knus dorp waarbij elke straat in het klein was nagebouwd naar een van de vele dorpjes in de omgeving. De muren vol met schilderingen, bankjes in ieder hoekje, aan de dakranden her en der tierlantijntjes en tussen de woonhuisjes stonden kleine ateliertjes van de verschillende kunstenaars. Een van de straten, nagebouwd naar het dorp van Raquira bestond uit een grote verscheidenheid aan kleuren. Precies zoals je zou verwachten van het ideale beeld van een Colombiaans dorp; vele kleuren en tierlantijntjes. Dit dorp zouden we binnenkort vast nog in het echt gaan bekijken!


Diana moest aan het werk en dus droeg ze haar job als gids over aan haar neef Heime. We bezochten de stad Tibasosa dat bekend stond om zijn even slecht uit te spreken, maar zeer lekkere feijoa’s. Aan de rand van de plaza op een eenvoudig terras in de zon hebben we hier genoten van feijoa sap, heerlijk. Nadat we Diana weer op hadden gehaald, gingen we langs bij haar vriendin, die de meest gezonde sapjes van de regio maakt. Groen gekleurd en vol met groenten. Als bijzonderheid had ze erbij vermeld extra gember toe te voegen. Helaas was dit een van de ingrediënten waar wij niet bepaald om zaten te springen. Het idee dat het gezond maakte het in ieder geval nog de moeite waard dit sapje snel weg te tikken.

‘When do you go back?’ vroeg Diana, waarop we antwoordden dat we morgen weer terug gingen. ’But than I don’t have time to show you Trinidad, the view on the village, the sendero de Zarza…’ zei ze teleurgesteld, waarop we antwoordden dat we uiteraard ook wel langer wilden blijven. Geen probleem :). En zo bleven we nog een nachtje slapen.

De volgende ochtend brachten we samen met Diana en Flora een bezoek aan de thermaalbaden van het nabijgelegen dorp Paipa. Een verzameling van oude gepensioneerde Colombianen bevond zich in het bad, waar wij ons ook langzaam in lieten zakken. Een heerlijk warm bad gelegen aan de rand van de bossen. Met een mandarijndrankje in onze hand en een watertemperatuur van rond de veertig graden, zeker niet mis. Als kersje op de taart hadden we een modderkuur genomen. Door een chagrijnige medewerker werden we met de modder van de nabijgelegen heetwaterbron ingesmeerd. Onder het toeziend oog van de badgasten liepen we er als living statues rond om de modder op te laten drogen. Na heerlijk afgespoeld te zijn, waren we weer als herboren. Scratché, dat hebben we ook weer achter de rug.

Met de bus gingen we naar een nabijgelegen dorp met oorlogsmonument. Een herdenking van de slag van Simon Bolivar, een bevrijder van vijf Zuid Amerikaanse landen en Spanje. Erg bijzonder om in zo’n klein knus en gezellig dorpje te komen, waar normaal nooit toeristen komen. De dag hebben we afgesloten met heerlijke arepa’s, een lokale lekkernij bestaande uit zoute pannenkoeken bestaande uit maiz, ei en gevuld met kaas. Jammie, die zullen we nog wel vaker eten.

De volgende dag besloten we voordat we weggingen nog even een wandeling te doen in een zeer afgelegen dorp. Dat er hier bijna geen gringo’s kwamen, werd duidelijk toen we ons registreerden bij de eenvoudige ingang. We bleken nummer drie en vier te zijn buiten de Colombianen. Het werd een schitterende wandeling door een bos langs een riviertje tot aan een waterval met prachtig uitzicht! Bij terugkomst konden we de arepa’s van het dorp niet laten liggen en was dit een mooie afsluiting van een onverwachts bezoek aan een tot drie dagen terug onbekend, maar zeer vriendelijke Diana.

Dit keer in een minibus keerden we terug naar Ignacio, waar we menig ander jaloers maakten met onze verhalen. Na nog een paar dagen te hebben gewerkt was het tijd om terug te gaan naar Bogota. Anita kwam bijna aan en dus wilden we in Bogota zijn.

De Zaterdag voordat Anita kwam, besloten we naar festival Rock el Parque te gaan. Er was ons al gewaarschuwd dat het de eerste dag een dag vol met heavy metal zou worden. En of het heavy metal was!!! We kwamen aan bij het park, waar we aan konden sluiten in een honderd meter lange rij gevuld met zwart geklede mensen. Met onze spijkerbroek en gekleurd t-shirt vielen we net buiten de gemiddelde kledingstijl. Daarbij meegenomen dat we de enige blanken waren, waren het wederom weer vele ogen op ons gericht. Wat wachten en controles van politiemannen later, kwamen we in het park aan. Een gegrom van artiesten die blijkbaar wereldberoemd waren, klonken er van de verschillende podia. De muziekstijl was niet helemaal aan ons besteed, maar het kijken naar de bijzonder geklede mensen was het meer dan waard enige tijd in het park te blijven.

Inmiddels zijn we weer veilig in het hostel aangekomen en gaan we op tijd naar bed. Anita zit al in het vliegtuig en komt vannacht aan. Op naar drie weken gezellig met z’n drieën vakantie vieren!

Voor foto's zie:
https://plus.google.com/photos/114174391794013405407/albums/6048525980609408913#photos/114174391794013405407/albums/6048525980609408913